Όταν ξεκινούσα το sotosblog πριν από έξη μήνες και πλέον, δεν είχα φαντασθεί ότι θα υπήρχε τόσος κόσμος που θα έδειχνε ενδιαφέρον να πληροφορηθεί τις απόψεις μου για τα πράγματα.

Με τον καιρό οι αναγνώστες γίνονταν όλο και περισσότεροι. Άλλοι προτίμησαν να παραμείνουν στην αφάνεια και την ανωνυμία, ενώ άλλοι έκαναν την υπέρβαση και δοκίμασαν το sotosblog, ως ελεύθερο βήμα· και άρχισαν να σχολιάζουν· πιο δειλά στην αρχή· τακτικότερα στη συνέχεια· οι περισσότεροι επώνυμα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, σιγά-σιγά το sotosblog αρχίζει να με ξεπερνάει. Όχι ότι δεν μπορώ να γράφω για να αντιμετωπίσω το διαρκώς αυξανόμενο κοινό. Αλλά, αν θέλουμε να διαφυλάξουμε τον ελεύθερο χαρακτήρα του, θα πρέπει να το ανοίξουμε και σε άλλες πένες· και σε άλλα πληκτρολόγια. Διότι όσο αυξάνεται ο αριθμός των αναγνωστών, αρχίζω να μου μοιάζω με μουεζίνη· και δεν μου πάει.

Εχθές, λοιπόν, είχα την τύχη να λάβω ένα email από τον φίλο μου τον Σταμάτη. Σας τον έχω συστήσει τον Σταμάτη. Έχει κοφτερό μυαλό και πολύ ανοιχτό. Είναι αυτό που λέμε ελεύθερο πνεύμα. Θα ήθελα, μάλιστα, να γράφει ο Σταμάτης στο sotosblog· με gravatar κι απ’ όλα· κομπλέ, που λέμε· κι έτσι του το ζήτησα. Δέχθηκε. Για αρχή θα δημοσιεύσω το email  που μου έστειλε· έτσι κι αλλιώς στέκει σαν κείμενο, ωσάν να είχε γραφεί εξ αρχής προς δημοσίευση εδώ. Το παραθέτω:

“

Δεν ξέρω τις εξελίξεις της κυβερνητικής ασυνεννοησίας λεπτό με το λεπτό, ακόμα και σε προαποφασισμένα θέματα· ούτε το βαθμό θεατρικότητας κάθε σκηνής που παρακολουθούμε (συνήθως κατά λάθος πια) στην καθημερινή μικροπολιτική.

Κατηφορίζοντας, όμως, χθες με το αυτοκίνητο (ατυχώς, δεν εξυπηρετούσε ο Ηλεκτρικός τη συγκεκριμένη διαδρομή μου) άκουσα εμβρόντητος ότι η Δημοκρατική Αριστερά –ναι, ο αριστερός εταίρος του πλήρως ακροδεξιού νεοφιλελεύθερου (άρα καθόλου φιλελεύθερου) κυβερνητικού αχταρμά– για να μην καταψηφίσει τις δημοσιονομικές διαταγές της Τρόικας, ζητούσε να κατατεθούν χωριστά δύο νομοσχέδια, ένα για τα δημοσιονομικά και ένα για τα εργασιακά, ώστε να μπορεί να καταψηφίσει με την ησυχία της τα εργασιακά.

Τι καταλαβαίνω εγώ:

1. η Δημ.Αρ., ως αριστερό κόμμα, υπερψηφίζει την απόλυτη οικονομική εξαθλίωση (που είναι δημοσιονομικής προέλευσης) και μάλιστα παρακαλεί να της δοθεί η ευκαιρία να το κάνει (να θυμίσουμε ότι δεν είναι αναγκαίοι οι ψήφοι της για την επίτευξη πλειοψηφίας στην τρέχουσα βουλή),

2. αντί να κατεβαίνει στους δρόμους για τα εργασιακά, ΖΗΤΑΕΙ να έρθουν με άλλο νομοσχέδιο οι όποιες ρυθμίσεις, για να τις καταψηφίσει. ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ!

Κύριοι, οι αριστεροί δε ΖΗΤΑΝΕ να έρθουν οι ρυθμίσεις αυτές με κάποιον βολικό τρόπο για να μοιάζουν κοτσονάτοι οι ίδιοι. ΖΗΤΑΝΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ.

Η Δημ.Αρ., δυστυχώς, αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα πως οι λέξεις στην πολιτική (το κομμάτι εξουσίας της εννοώ) έχουν χάσει πια όχι μόνο το αρχικό τους νόημα, αλλά και τα προσχήματά τους. Εγώ προσωπικά λυπάμαι πολύ, κι όχι για την πολιτική απογοήτευση, αλλά για την απόλυτη ανανδρία ανθρώπων που εκλέχτηκαν με εντολή να μας εκπροσωπούν.

 ”

Δεν θα μείνει το πράγμα στον Σταμάτη. Το sotosblog θα ανοίξει κι άλλο. Ζούμε εποχές στις οποίες η νοοτροπία της απάθειας έχει τεθεί σε κυκλοφορία από την εξουσία, καλλιεργείται και συντηρείται σα μπαμπούλας, φιλί-κλειδί με τη Χρυσή Αυγή. Εξυπηρετεί την κατάσταση και είναι παλιό το κόλπο με το οποίο αυτό επιτυγχάνεται: όταν, λ.χ., θέλεις να προωθήσεις μια θεατρική παράσταση, δεν λες πόσο καλό είναι το έργο, αλλά πόσος πολύς κόσμος πηγαίνει να το δει… Έχει, λοιπόν, σημασία να αναδειχθεί σε όλα τα πεδία η αντίπαλη αίσθηση ότι πληθαίνει ο κόσμος, που ενδιαφέρεται για την άθλια κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Αν είναι καλή και η… παράσταση, ακόμα καλύτερα.