sotosblog

Η ρητή εκτίμηση του Κ.Κ.Ε. για τις εξελίξεις με καλύπτει πλήρως: «Επιδεικνύει απύθμενο θράσος ο πρωθυπουργός που ισχυρίστηκε ότι σημειώθηκε στο Eurogroup μία μεγάλη επιτυχία». Και προσθέτει: «Αποτελεί προκλητικό ψέμα ότι είναι ανάσα για το λαό η συμφωνία». Αναμφίβολα, με τα εν λόγω, επαναλαμβάνει στα συμφραζόμενα και τα διάφορα γνωστά και τετριμμένα περί της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Μονοπωλίων, του Ιμπεριαλισμού και τέτοια στερεότυπα, το δίχως άλλο για να τα συσκευάσει όλα μαζί ως μηχανιστικά και ως κουραστικά στο ίδιο καλάθι· και να τα απομειώσει· και να περισπάσει —πρόκειται για την πάγια τακτική του Περισσού η οποία τον καθιστά, ιδίως στα μάτια όσων τον εγκατέλειψαν και έχουν μια πιο έμπειρη εικόνα γι αυτά τα πράγματα, «πυλώνα του συστήματος», όπως χαρακτηριστικά λέγεται. Η γνώμη μου; Το γεγονός ότι το κάνει αυτό –διότι πράγματι το κάνει– δεν νοθεύει πάντως το βάρος των παραπάνω διαπιστώσεων, που προβάλλει ακριβοδίκαια και με ευθυκρισία η δήλωση Παπαρήγα.

Λ.χ., ασφαλώς, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες ανακριτικές ή αναλυτικές ικανότητες για να πιστοποιήσει κανείς ότι ο Επαίτης ψεύδεται ασυστόλα και ανερυθρίαστα, όταν κάνει λόγο για αποκατάσταση της αξιοπιστίας «που κατάφερε η Ελλάδα» έναντι των Ευρωπαίων, την ίδια ώρα που εκείνοι έχουν θέσει σε εφαρμογή και λειτουργία ρήτρες αυτόματης προσαρμογής του προγράμματος, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι αποκλίσεις. Ε, την αυτόματη ρήτρα δεν τη λες «αποκατεστημένη αξιοπιστία»! Δεν το επιτρέπει αυτό ούτε η διασταλτικότερη των ερμηνειών! Αυτόματες ρήτρες βάζει ο άλλος, όταν σε θεωρεί αναξιόπιστο· και λαμβάνει τα μέτρα του. Πώς να το κάνουμε…

Ομοίως ψεύδεται, όταν λέει ότι «κατάφερε να διασφαλίσει την παραμονή μας στο Ευρώ», όταν την ίδια ώρα –την ίδια ώρα!– η Γερμανίδα Καγκελάριος δήλωνε ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών ότι εκείνη «έχει μελετήσει λεπτομερώς όλες τις πιθανές συνέπειες και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα ήταν ανεύθυνο να μη δινόταν τα χρήματα στην Ελλάδα και η χώρα να αφηνόταν να αποχωρήσει». Εκτός, φυσικά, αν ο αντίλογος θα ήθελε να θεωρήσουμε ότι ήταν αυτή καθεαυτήν η διαπραγματευτική τακτική της Ελληνικής κυβέρνησης που οδήγησε την Άγκελα Μέρκελ στα παραπάνω συμπεράσματα, οπότε προκύπτει σε μια τέτοια περίπτωση το αναγκαστικό πόρισμα ότι ακολουθείται στις επαφές με τους Ευρωπαίους ό,τι  ακριβώς καταλογίζει στους αντιπάλους της η Τρικολόρε ως… Κούγκι της απόλυτης καταστροφής.

Και προκύπτει, εξίσου αναγκαστικώς, ότι αμέτρητα άλλα ψέμματα βρίσκονται διάσπαρτα σε όλα όσα λέγονται και δηλώνονται· τώρα ή ανέκαθεν.

Γιατί όμως λέγονται ψέμματα; Διότι έτσι είναι οι πολιτικοί; Μας αρκεί αυτή η εξήγηση; Προσωπικώς, δεν μου αρκεί. Ένας λόγος που δεν μου αρκεί είναι διότι τούτη η γενικευτική ερμηνεία θολώνει άλλες άκρως ενδιαφέρουσες πτυχές, εκ των οποίων ίσως η σημαντικότερη είναι ότι σε καιρούς εξαιρετικά κρίσιμους, οι τύχες της χώρας βρίσκονται στα χέρια εγκληματικά ανικάνων, οι οποίοι ακίζονται αναιδώς τις πρώτες πρωινές ώρες με τους ρεπόρτερ στον αυλόγυρο του Μαξίμου για… μπέικον, ζαμπόν, τυρί, πιπεριές και μανιτάρια, θεωρώντας έτσι ότι ένας, κατά την κρίση τους, διανοητικά καθυστερημένος λαός θα συγκινηθεί και θα εφησυχάσει που το ξενυχτάνε χαχανίζοντας, ενώ αδυνατούσαν, βέβαια, να έχουν προετοιμάσει μια προς έκδοση ανακοίνωση μετά το πέρας της Συνόδου, όπως θα έκανε κάθε στοιχειωδώς σοβαρό επιτελείο· και δεν θα περίμενε τάχαμου πρώτα να ξυπνήσουμε, για να βγει πρωίας μεσούσης ο Επαίτης στον εξώστη και να μας βρει όλους εκεί, έτοιμους να τον ακούσουμε για να ξεσπάσουμε σε ιαχές θριάμβου, ώστε να πιάσει τόπο το πλούσιο πρωινό που θα είχαμε πάρει λίγο νωρίτερα. Καταλαβαίνετε δε, με την ευκαιρία, για τι διαπραγμάτευση μιλάμε κατ’ αναλογία προς το χάχανο και την παρασκευή της πίτσας!…

Τώρα, το ότι ψεύδεται δεν είναι κάτι το καινούργιο· το έχουμε επισημάνει από το sotosblog επανειλημμένα. Ούτε, βέβαια, αφορά αυτό αποκλειστικά στον Επαίτη. Π.χ., εκ των τριών ο έτερος Καππαδόκης, ο Δραπέτης, αφού μετέτρεψε σε κουρελόχαρτο την Προγραμματική Συμφωνία σε ό,τι αφορά την Αγροτική Τράπεζα, τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις κ.τ.λ., ρίπτει πλέον στον κάλαθο των αχρήστων και την κεντρικότερη προεκλογική εξαγγελία του περί «απαγκίστρωσης από το Μνημόνιο» και μάλιστα κομψευόμενος, όπως δηλαδή κάνουν οι αργόσχολοι στα γραφεία με ένα τσαλακωμένο χαρτί στο χέρι και τον τενεκέ της γωνίας απέναντι, μιμούμενοι παλιμπαιδίζοντας τους άσους του Μπάσκετ σε μικρογραφία· ο Δραπέτης όμως με τρόπο κωμικό και τραγικό συνάμα. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς το ενθαρρυμένο φρόνημά του, σε συνέχεια της χθεσινής σύναψης νέου Μνημονίου, επαχθέστερου και σε επίρρωση εκείνου από το οποίο την απαγκίστρωση υποτίθεται ότι θα έπρεπε να επιδιώκει μαχόμενος;

Με αυτά και με εκείνα, ερχόμαστε στον τρίτο της παρέας: τον Προπέτη. Αυτός ο παραφουσκωμένος χείμαρρος της λογόρροιας θα απαιτούσε όλη την παραγωγή της Φινλανδίας σε ξυλεία, για να γραφούν όσα για τους άλλους εξαντλούνται σχετικώς σε μερικές μόνο αράδες. Ας μη μείνει, ωστόσο, έτσι εδώ το πράγμα· και ας φωτισθεί η πιο επητήδεια μορφή της τακτικής του, καθώς διαφέρει από τους συνδαιτημόνες του κατά το ότι επιτυγχάνει να συνδυάσει μαζί με τα υπόλοιπα και την προβοκάτσια –διότι μόνο ως προβοκάτσια θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ανήμερα των χονδροειδών ψεμμάτων η αφνίδια πρωτοβουλία του να ανιχνεύσει να τεθεί εκτός νομιμότητας το νεοναζιστικό κόμμα, που έχει τρυπώσει στα έδρανα της Βουλής –μιας Βουλής στο λαϊκό αίσθημα απελπιστικά απαξιωμένης, ακριβώς εξαιτίας αυτών των πολλών και χονδροειδέστατων ψεμμάτων σαν κι αυτά που μόλις αναφέραμε. Αυτός, λοιπόν, αυτός ο λεξιβριθέστατος Συνταγματολόγος, παρακαλώ, παραδέχεται ότι το διαλεκτικό οπλοστάσιο στέρεψε οριστικά από πολιτικές έννοιες με τις οποίες το Πολίτευμα θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και απομένει το να καταφύγει στους ψυχρούς, λιτούς και απέριττους Κώδικες της Δικαιοσύνης; Μα αυτό είναι ο ορισμός της προβοκάτσιας! Και τα αποτελέσματά της θα είναι άμεσα, δυστυχώς…

Ψέμματα, λοιπόν· χυδαία ψέμματα, ωμοί εκβιασμοί και ιταμές προβοκάτσιες. Από εχθρούς του λαού, άθλιους και ανίκανους, που χειρίζονται το λαό ως διανοητικά καθυστερημένο ανδράποδο. Και την πατρίδα ως προσωπικό τους τιμάριο, το οποίο εξωνύουν για μερικά εικοσιτετράωρα παραπάνω στην εξουσία, με όλα τα ίδια υλικά ωφελήματα που τούτα συνεπάγονται. Σαν να μην έφθανε δε αυτό, γνωρίζοντας ότι οι ημέρες τους στο γκουβέρνο είναι μετρημένες, οι φαιδρές και θλιβερές αυτές γελοιογραφίες, αυτά τα πηλόποδα ανδρείκελα, καίνε και τα σπαρτά κατά την αποχώρηση. Και το χειρότερο: αντιγράφοντας ελεεινά κατά τούτο έναν Κολοκοτρώνη ή έναν Κουτούζοφ, διαστρεβλώνουν ασελγώς την ειλικρινή και έντιμη αιτία των ευφυών εκείνων στρατηγών, υποστηρίζοντας ότι και αυτοί με τη σειρά τους υπερασπίζονται, οι μωροί και ήκιστοι, τη δύστυχη πατρίδα και τον δύσμοιρο λαό της.

Ε, αυτό καλείται απύθμενο θράσος! Έστω ως εκ του… περισσού.