sotosblog

Να αποσαφηνίσουμε πρώτα κάτι, και μετά συνεχίζουμε: Ο ελληνικός λαός δεν «έχει   κ ά ν ε ι   θυσίες», όπως αντιγυρίζει με ύφος ο Αρβανιτόπουλος, αλλά «έχει   υ π ο β λ η θ ε ί   σε θυσίες» –παρακαλώ, ο υπουργός Παιδείας να επιμελείται επί το ακριβέστερον τον τρόπο με τον οποίον διατυπώνει τις σκέψεις του, ειδικά ως δήθεν καθ’ ύλην αρμόδιος.

Αν, ωστόσο, επιμένει στην άποψη ότι «υποβληθεί-ξεϋποβληθεί, πάντως έχει κάνει», επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο να προσεταιρισθεί αυθαιρέτως την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία κατά των εκπαιδευτικών, ας συμπληρώσει τουλάχιστον τη φράση του με τη διευκρίνιση «όχι αδιαμαρτύρητα».

Μια τέτοια, προσεκτικότερη προσέγγιση θα έδειχνε εκ μέρους του μια κάποια εντιμότερη επίγνωση του γεγονότος ότι απευθύνεται σε επαγγελματική ομάδα, που και αυτή διαμαρτύρεται. Ίσως μάλιστα να βοηθούσε κάτι τέτοιο και σε αυτήν ακόμα τη διαπραγμάτευσή του με τους εκπροσώπους της· δεν το γνωρίζω.

Θα έδειχνε, πάντως, αυτό το «όχι αδιαμαρτύρητα» μια κάποια επαφή με τα πράγματα, ένα είδος συναίσθησης του σε τι ακριβώς αναφέρεται· και δεν θα μαρτυρούσε απλώς έναν δεσποτικού τύπου δημοκόπο, ο οποίος επαφίεται στη συντήρηση ενός τεχνητού κλίματος, καθώς μπορεί να υπολογίζει εκ του ασφαλούς στις πλάτες των Διαπλεκόμενων.

Τέλος, θα έδειχνε, βρε αδερφέ, κι ένα κάποιο επίπεδο –ένα επίπεδο που μάταια επιζητεί χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία από υπουργό Παιδείας. Τι κρίμα, τι όνειδος, που διανοείται μολαταύτα να κάνει λόγο για «εθνική προσπάθεια» ο σοβαροφανής αυτός his master’s voice…

Σε κάθε περίπτωση, αν δεν εισακούεται, είτε από τον υπουργό είτε από οιονδήποτε άλλον, τίποτε από τα προηγούμενα που συνέστησα, παρακαλώ θερμά όσους αρμόδιους ή αναρμόδιους ανευθυνοϋπεύθυνους αναμιγνύονται στην υπόθεση, να μην προσβάλλουν και αδικούν και αυτοί τους εκπαιδευτικούς, με παρασιώπηση του ότι συγκαταλέγονται κι εκείνοι, ήδη πριν από την τρέχουσα διαμαρτυρία τους, μεταξύ του ελληνικού λαού που έχει υποβληθεί σε θυσίες ή τέλος πάντων «έχει κάνει»· και τις οποίες θυσίες αυτές αναιδώς επικαλείται ως γνήσιος μνημονιακός πολιτικάντης ο θλιβερός Αρβανιτόπουλος. Οι θυσίες που τώρα επιβάλλονται και στις οποίες οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν έρχονται ως πρόσθετες. Η παραγνώριση τούτη, σημειωτέον, προσβάλλει κι εμάς τους υπόλοιπους.

Κάπου εδώ γεννάται και το ερώτημα: Μια και αναμίχθηκε το Κ.Κ.Ε. και μάλιστα πολύ ύπουλα, με ποιο ζύγι θεωρεί ο Περισσός ότι μια απεργία μέσα στην περίοδο των εξετάσεων θίγει τις περίπου 100.000 λαϊκές οικογένειες με παιδιά που θα διαγωνισθούν, και όχι τις περίπου 100.000 λαϊκές οικογένειες με γονείς που υπερασπίζονται τα τελευταία εναπομείναντα εργασιακά τους δικαιώματα;

Μάλλον δεν θα λάβω απάντηση… Όσο όμως δεν λαμβάνω απάντηση, αυτό το μπλογκ θα δημοσιεύει επί του θέματος την άποψη ότι: 1) το ζύγι του Κ.Κ.Ε. αφορά στον συσχετισμό δυνάμεων στους κόλπους της Ο.Λ.Μ.Ε. που είναι σε βάρος του, 2) το Κ.Κ.Ε. χρησιμοποιεί την περίσταση για να κάνει αισθητή την παρουσία του, μετά την ανάδειξη «νέας» ηγεσίας, και 3) ο Περισσός δεν χάνει ευκαιρία για να προδίδεται ως πυλώνας του συστήματος, το οποίο κατά τα άλλα πολύ υποκριτικά καταγγέλει και αντιστρατεύεται –αυτό το τρίτο γενικώς, και όχι μόνον επί του θέματος.

Για τους φίλους της μετριοπάθειας, της κανονικότητας, της σταθερότητας, της φρόνησης, της σύνεσης, των χαμηλών τόνων, της καταλλαγής και όλα αυτά τα τέτοια, να μην διαλάθει της προσοχής μας ότι η επιλογή της αντιπαράθεσης κατά την περίοδο των εξετάσεων υπήρξε επιλογή του ιδίου του Αρβανιτόπουλου: δεν επέλεξαν οι εκπαιδευτικοί τον χρόνο της κινητοποίησης· η κυβέρνηση σημάδεψε την περίοδο των εξετάσεων για την κατάθεση του νομοσχεδίου! Πολύ πονηρά, πολύ ερασιτεχνικά, από αβελτηρία, από ανικανότητα, από πανουργία; Διαλέξτε και πάρτε.

Ο τίτλος στα Διαπλεκόμενα λέει: «Η Ο.Λ.Μ.Ε. ξέρει πως δεν έχει την αποδοχή κι επιδιώκει την επιστράτευση», αλλά κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζεται πουθενά μέσα στο ρεπορτάζ που αντιστοιχεί στην τιτλοφόρηση από τον συντάκτη –αν φυσικά εξαιρέσει κανείς τη διαφήμιση του Ο.Π.Α.Π. που φαντάζει πολύχρωμη από πάνω, και την οποία προφανώς αυτός συνυπολογίζει…

Αλλά ας λογαριάσουμε ποιοι δεν στηρίζουν: Οι γονείς-φορτηγατζήδες που υπέστησαν τα ίδια; Οι γονείς-ναυτεργάτες, χθεσινοί απεργοί σε γιορτές; Οι γονείς-δικαστικοί, χθεσινοί απεργοί της διαρκούς, χαίνουσας και κακοφορμισμένης πληγής που ονομάζεται απονομή Δικαιοσύνης; Οι γονείς-αγρότες, χθεσινοί αποκλειστές και μπλοκαδόροι των δρόμων; Ποιοι; Θα σας πω εγώ ποιοι: μόνον οι παρτάκηδες με κοντή μνήμη. Αυτοί!

Από πού κι ωσπού, όμως, πέφτει ξεχωριστός λόγος στους παρτάκηδες για την Εκπαίδευση; Να μην κόπτονται και να μην παίρνουν αέρα πάνω από το μερίδιο που τους αναλογεί, λοιπόν –η Παιδεία είναι μια κοινωνική υπόθεση. Και να ντρέπονται ως προς αυτό ελόγου τους με τα καμώματά τους και με το τι δε σε φύγεν έρκος οδόντων που τους αρμόζει, οι τζουτζέδες!

Όσο για το άλλο, το περί επιστράτευσης: αλήθεια, πού είναι το κακό, αν πράγματι αυτή επιδιώκεται; Πού το κακό, αφού η Ο.Λ.Μ.Ε. αμύνεται, διότι ούτε λόγος να γίνεται για διεκδίκηση; Πού το κακό, όταν ύστατη καταφυγή έχει καταστεί πλέον μόνον το συνεχες περαιτέρω ξεσκέπασμα της κυβέρνησης, ως καθεστώτος τύπου Αμίν Νταντά;

Και κάτι ακόμα: τη λέξη επιστράτευση ποιός την έριξε πρώτος στο τραπέζι; Όχι τα Διαπλεκόμενα; Τάχαμου κοινωνική πίεση σ’ ένα αμέριμνο και αμέτοχο γκουβέρνο;

Μήπως θα όφειλαν κατ’ άλλους να είχαν κάνει τις κινητοποιήσεις τους οι εκπαιδευτικοί νωρίτερα;  Ή ακόμη-ακόμη να είχαν κάνει απεργία διαρκείας, μέχρι να πέσει η κυβέρνηση; Επιτέλους, αποφασίστε τι θέλετε!..

Τέλος, εκτός από τα άλλα σπουδαία και μεγάλα, ακούω και ότι θα έπρεπε να είχαμε το νου μας μάλλον σε ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, παρά στα άλλα θέματα· και ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Συμφωνώ· υπό έναν όρον όμως: να δώσει το στίγμα πρώτος ο υπουργός Παιδείας. Πώς; Μεταβαπτιζόμενος ίσως, όπως είναι και της μόδας με τα ονόματα των υπουργείων εδώ και μερικές κυβερνήσεις, από υπουργός Παιδείας σε υπουργός Εκπαίδευσης –θάταν τούτο μια καλή αρχή, και υπόδειγμα για το μέλλον.

Επί της ουσίας, θα συνιστούσε η μεταβάπτιση αυτή κι ένα μεγάλο βήμα εμπρός, τουλάχιστον κατά το μέτρο της επιβεβλημένης ειλικρίνειας, αφού και ο ίδιος ως πολιτική ηγεσία προκρίνει να… βάλουμε μυαλό με τις μεθόδους που ισχύουν για τα επιδεκτικά ζώα: δια μεν τους μαθητές, γητεμένη η αφεντιά του από τους εκπαιδευτές παπαγάλων· δια δε την υπόλοιπη κοινωνία, από σκύλους για τα καλλιστεία, ποντίκια των εργαστηρίων, και βόδια που σέρνουν το αλέτρι.