sotosblog

Ένας σοφός άνθρωπος που συνήθιζε να μιλάει μεταφορικά, όταν ρωτήθηκε κάποτε γιατί μιλάει μεταφορικά, απάντησε ότι όλα στον κόσμο έχουν μια μεταφορική σημασία. Με μια μεταφορική σημασία θα ήθελα ν’ απασχοληθούμε σε τούτη την ανάρτηση, με τη θερμή παράκληση να διαβάσουν τη συνέχεια ακόμα και όσοι δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο, δεν ασχολούνται ή και το αποστρέφονται. Για χάρη τους θα είμαι σύντομος. Μπόνους μια μικρή ιστορία προς το τέλος.

Συγχωρείστε μου μόνο που θα αναφερθώ καθυστερημένα στην ήττα της Βραζιλίας από τη Γερμανία στο Μουντιάλ, με το ταπεινωτικό 7-1. Δεν είμαι εκτός επικαιρότητας. Θα περάσουν πολλά χρόνια, δεκαετίες, πριν βρεθεί εκτός επικαιρότητας εκείνο που συνέβη.

Κατ’ αρχάς, δυο πολύ χρήσιμες διευκρινίσεις:

Πρώτον, δεν γνωρίζω πολλά από ποδόσφαιρο. Έχω όμως φίλους που το γνωρίζουν άριστα, και μάλιστα τόσο καλούς φίλους που, να φανταστείτε, μου λένε αυτοί ότι το γνωρίζω, λέει, το άθλημα κι εγώ πολύ καλά! Τι να πεις…

Δεύτερον, είμαι γαύρος από τα γεννοφάσκια μου. Το επαναλαμβάνω αυτό για πολλοστή φορά, εδώ διότι, ως δήλωση, δίνει ξεχωριστή αξία στο σχόλιό μου που ακολουθεί, καθώς πρωταγωνιστούν παρακάτω προαιώνιοι αντίπαλοί μου, βάζελοι και κάγκουρες, δηλαδή αφενός ο Παναθηναϊκός και αφετέρου ο παροιμιώδης Παοκτζής, τον οποίο είχαν οι πράσινοι ένα φεγγάρι για προπονητή τους, ο μονίμως δύσθυμος Άγγελος Αναστασιάδης.

Και κάτι διευκρινιστικό ακόμα: Δεν σας κρύβω ότι αποφάσισα να γράψω το σημερινό σχόλιο, αφού διάβασα το κεντρικό άρθρο της επόμενης ημέρας στο Βήμα για τον αγώνα Βραζιλίας-Γερμανίας. (Φαίνεται ότι, μαζί με το σοφό άνθρωπο του προλόγου μου, και Το Βήμα θεωρεί ότι ο αγώνας που είδαμε προσφέρεται για ευρύτερα συμπεράσματα, και το δηλώνει αυτό ρητά.)

Αφού, λοιπόν, εξυμνεί Το Βήμα γενικά κάθε Γερμανικό τρόπο κι εγκωμιάζει τη Γερμανική ομάδα πιστώνοντάς της «σύστημα», λοιδορεί την ατομικότητα των Βραζιλιάνων και συμπεραίνει ότι τέτοιες ιλαροτραγωδίες επιφυλάσσονται σε όποιον θέλει να γίνει ηγέτης και σωτήρας, όταν επιχειρεί την έφοδο. (Το πολιτικό υπονοούμενο του αρθρογράφου είναι, νομίζω, προφανές.) Και καταλήγει Το Βήμα: «Προφανώς δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι Γερμανοί. Αλλά τουλάχιστον ας πάρουμε μερικά διδάγματα, μερικές ιδέες από τα επιτεύγματα τους. Γιατί καλές είναι οι ιδιαιτερότητες μας, όπως αρεσκόμαστε να υποστηρίζουμε, αλλά χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση, χωρίς προοπτική, δεν έχουμε ελπίδες να επιβιώσουμε στον ανταγωνισμό, όχι των Γερμανών, αλλά ούτε των ομοϊδεατών μας του Νότου …»

Και τώρα το μπόνους, η μικρή μας ιστορία:

Στις 8 Νοεμβρίου του 2000, ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν εντός έδρας στο Ο.Α.Κ.Α. σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ, τη «μεγάλη κυρία» του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως αποκαλείται η Γιουβέντους. Ο Παναθηναϊκός είχε μια ομάδα που πέταγε, ενώ ήταν μια δύσκολη ημέρα για τη σπουδαία ιταλική ομάδα. Από την ενδεκάδα της έλειπαν ο θρυλικός Ζινεντίν Ζιντάν, ο μπετον-αρμέ Έντγκαρ Ντάβιτς, κλάφτα… Σαν να μην έφτανε αυτό, οι μακαρονάδες μπήκανε δυνατά στο ματς, μπας και φέρουν το παιχνίδι στα ίσα, με αποτέλεσμα να φάνε και δυο αποβολές, τη μια του τερματοφύλακα. Για να μην σας τα πολυλογώ, μετ’ ου πολύ η Γιουβέντους είχε ήδη αρπάξει τρία παστελάκια, όταν πια ο Άγγελος Αναστασιάδης σηκώθηκε από τη θέση του στον πάγκο και κατευθύνθηκε προς τη γραμμή του γηπέδου, κάνοντας προς τους παίκτες του ένα σινιάλο με τα χέρια και τις παλάμες να κινούνται προς τα κάτω. Η χειρονομία του σήμαινε: «Ώπα, καλώς. Φτάνει. Αρκετά. Τέλος.» Ήξερε ο Αναστασιάδης πώς συμπεριφέρονται σε μια Γιουβέντους. Και μόλις οι παίκτες του Παναθηναϊκού πήραν το σήμα από τον προπονητή τους, κατάλαβαν και άρχισαν από εκεί και πέρα να παίζουν πασούλες ο ένας με τον άλλον, μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη του αγώνα.

Σε αντίθεση με Το Βήμα, δεν θα αποτολμήσω να βγάλω κανένα πολιτικό συμπέρασμα από αυτή την ιστορία. Θα πω μόνο στον αρθρογράφο του ότι καλό είναι, όταν μιλάμε μεταφορικά, τουλάχιστον να γνωρίζουμε καλά το αντικείμενο. Εγώ, όπως είπα, δεν το γνωρίζω. Διάβασα μόνο σ’ ένα εξαιρετικό βιβλίο* ότι «το ποδόσφαιρο αποτελεί, ως προς όλες του τις εκδηλώσεις, κατεξοχήν διαχείριση συναισθήματος» –είτε λέγεσαι Το Βήμα, προσθέτω, είτε λέγεσαι Εθνική Γερμανίας, είτε λέγεσαι οτιδήποτε.

Του ανθρώπου που το έγραψε τούτο το τελευταίο περί συναισθήματος του αφιερώνω το σημερινό μικρό μου σχόλιο, με την επισήμανση ότι αποδεικνύεται τελικά πως δεν πέρασε αυτός, όπως δεν αποκλείεται να νομίζει, ντούκου από τον Παναθηναϊκό εκείνη την εποχή. Και είμαι περήφανος που τον έχω φίλο. Α! Και να μην είναι απαρηγόρητος, διότι η μπάλα είναι στρογγυλή και γυρίζει. Όπως και η γη άλλωστε.

*Αναφέρομαι στο βιβλίο του αγαπημένου μου φίλου Γιώργου Στράτου, με τίτλο «Σκαρπίνι στο Γρασίδι».