sotosblog

Κάπου, σε κάποιο μυθιστόρημά του που δεν θυμάμαι, ο Ιούλιος Βερν γράφει την εξής καταπληκτική ερωταπόκριση: –Ανεβαίνομεν; –Τουναντίον, κατεβαίνομεν. Έτι χείρον: Πίπτομεν! Είναι κάποιο από εκείνα που περιλαμβάνουν αερόστατο –που να θυμάμαι τώρα…

Αυτά, όμως, γινόντουσαν παληά. Σήμερα εμείς έχουμε πάρει μεγάλες αποστάσεις από τα αερόστατα σαν πολιτισμός –με εξαίρεση τα ζέπελιν που ήρθαν να μας κατασκοπεύουν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και κάτι περίεργους χομπίστες στη Δύση, της κατά τα άλλα δαιμονοποιημένης υπερκατανάλωσης. Πού λόγος για την Ελλάδα! Ειδικά στη χώρα μας πιο πολύ ταιριάζουν μυθιστορήματα με βυθό, με πάτο, όπως ας πούμε το «20.000 λέυγες υπό τη θάλασσα». Ήταν γενικά μπροστά ο Ιούλιος Βερν…

Καθώς, λοιπόν, παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις πείθομαι για τα σχετικά με το βυθό όλο και περισσότερο. Π.χ., η σημειολογία πίσω από την παραίτηση του υφυπουργού Ναυτιλίας: ο ίδιος κατάγεται από γνωστή συνεπώνυμη επιχειρηματική οικογένεια που κατείχε τα σκήπτρα στον κλάδο των ρυμουλκών. Εκεί ισχύει η αρχή «παν σώμα εμβαπτιζόμενον εντός υγρού και μη αναδυόμενον εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, δέον όπως εφεξής θεωρήται ως εξ ολοκλήρου απωλεσθέν». Αυτή η αρχή είναι γνωστή σε αυτούς τους κύκλους, ώστε να αποφεύγονται τα αντικρουόμενα ή επάλληλα συμφέροντα: διότι αλλουνού δουλειά είναι η ρυμούλκηση, λ.χ., του «Μιλένα» και αλλουνού η ανέλκυση, λ.χ. του «Τιτανικού».

Επιπλέον, η εν λόγω παραίτηση έρχεται να προστεθεί σε άλλες δύο: 1. μια ήδη υποβληθείσα και δη πριν καν αναληφθούν καθήκοντα –εκείνη του υπουργού Οικονομικών– και 2. σε μια τύπου «κανω την πάπια» μη και δεν αναλάβω καθήκοντα –του υφυπουργού Υγείας. Τρίτωσε το κακό; Λάθος! Δεν τρίτωσε το κακό, άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ. Νωρίς-νωρίς, μάλλον λόγω κάκιστης πλεκτικής τέχνης. Α! Και από ανόμοια μαλλιά-κουβάρια. Απόδειξη;

Σαλμάδες (λέω εγώ τώρα…) υπάρχουν κι άλλοι –και μάλιστα πιο ψηλά από υφυπουργείο –πιο ψηλά, πιο ψηλά… Μην σας παρασύρει ο βετεράνος της Ελληνικής Δημοσιογραφίας Χρήστος Πασαλάρης, επειδή συνήθιζε να λέει, ευκαιρίας δοθείσης, ότι «είδηση υπάρχει, δημοσιογράφος δεν υπάρχει». Και Σαλμάδες υπάρχουν και δημοσιογράφοι υπάρχουν (με το συμπάθειο κυρ-Χρήστο). Απλώς, πάντα μέσα στο πλαίσιο της ελεύθερης στη χώρα μας δημοσιογραφίας, μοιραία παρουσιάζουν μια… κάποια κόπωση τα ανακλαστικά μας. Υπομονή, λοιπόν.

Ως κωμωδία, θα έλεγα ότι είναι ξεκαρδιστική, καθώς η ανισόρροπη αυτή κυβέρνηση ψάχνει (που θάλεγε και η Τρέμη) να βρει το βηματισμό της, προσπαθώντας την ίδια στιγμή να φορέσει τα προβλεπόμενα βατραχοπέδιλα.

Ως τραγωδία, θα έλεγα ότι δεν πλέουμε πια απλώς ξυλάρμενοι, διότι σαλπάρισαν τα ρυμουλκά. Και όταν πια σαλπάρουν τα ρυμουλκά, νομίζω ότι μάλλ… μλ… μάλ… μπλπ… μπλρπ, μπλρπ…

Υ.Γ.1. Να είμαστε δίκαιοι: Οι μπουρμπουλήθρες δεν άρχισαν να βγαίνουν τώρα. Απλώς οι αφελείς που δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους τις νόμιζαν για φούσκες.

Υ.Γ.2. Προς Δημ.Αρ: Προσοχή, στο νερό τα μαλλιά-κουβάρια δεν ξεμπλέκονται με τίποτα.