sotosblog

Ένα αγριόσκυλο υποταγμένο και πιστό πλάι σ’ ένα ανασφαλές αφεντικό που το ταΐζει συνοδεύει τον Άνθρωπο επί χιλιάδες χρόνια σαν αρχέτυπο. Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο στη χώρα μας έχει τη Χρυσή Αυγή.

Δεν έχει τόση σημασία εδώ η ιδεολογία της, τουλάχιστον όχι περισσότερη απ’ όση μπορεί να έχει η σκέψη ένος τετράποδου. Εκείνο που μετράει είναι ότι το αγριόσκυλο γαυγίζει δυνατά, τεντώνει την αλυσίδα, αφρίζει και δείχνει τα δόντια του –στους ξένους του σπιτιού.

Το αφεντικό δεν φοβάται· το ξέρει το γαύγισμά του· το γνωρίζει από κουτάβι. Παλαιός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ο Βύρων Πολύδωρας, λ.χ., έχει θητεύσει και ως υπουργός Δημόσιας Τάξης –να μην το λησμονούμε αυτό…

Είναι στη διακριτική ευχέρεια του αφεντικού να επιτρέψει στο αγριόσκυλο να μπει μέσα –μόνο συγκεκριμένες ώρες όμως, με συγκεκριμένη διάθεση, υπό συγκεκριμένους όρους, για συγκεκριμένες ανάγκες, δουλειές για τις οποίες μπορεί αυτό να είναι εκπαιδευμένο, ή ακόμη-ακόμη απλώς για χάδια και παιγνίδια –είπαμε, οι πραγματικές αγριάδες είναι για τους άλλους. Αν στη συνέχεια το ζώο συμβεί να πεισμώσει και αρνείται να βγει έξω, αρκεί μια αυστηρή, επιτακτική φωνή, και σε εξαιρετικές περιπτώσεις ένα ηχηρό χτύπημα με την εφημερίδα στο πάτωμα.

Το αφεντικό δεν κινδυνεύει, παρά μόνον αν δεν το έχει εκπαιδεύσει σωστά· και πάλι, έναν κάποιον κίνδυνο ίσως διατρέχει μόνον εφόσον επιχειρήσει να του πάρει τη μπουκιά μέσα από το στόμα –το μεζέ που του έχει δώσει να φάει, εννοείται…

Όλα αυτά τα γνωρίζουν άριστα όσοι έχουν ή είχαν σκύλο –οι ίδιοι ή οι φίλοι τους. Οι πιο παρατηρητικοί μάλιστα θα έχετε προσέξει πόσο καμιά φορά σκυλιά και αφεντικά τους τείνουν να μοιάζουν μεταξύ τους, με την πάροδο του χρόνου. Στη γνωστή ταινία «Τα 101 σκυλια της Δαλματίας» η χαριτωμένη σκηνή που σατιρίζει αυτό το ιδιότυπο φαινόμενο βγάζει μπόλικο γέλιο.

Δυστυχώς, εμείς είμαστε αναγκασμένοι να τη ζούμε αυτήν τη σκηνή με τις ομοιότητες σκύλων και αφεντικών τους κάθε ημέρα σε μιαν όλο και χειρότερη παραλλαγή· στην αποκρουστικότερη εκφοβιστική εκδοχή της, χωρίς φυσικά να το διασκεδάζουμε. Όχι όμως ότι δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε κιόλας! Διότι υπό αυτήν την έννοια έχει τώρα πράγματι εδώ σημασία η ιδεολογία την οποία είχαμε προσπεράσει νωρίτερα. Αυτή τη φορά ως μυαλά που κουβαλάει το αφεντικό.