Ανάξιος o Ρογκ

Επειδή κανένας Ρογκ δεν μπορεί –που να κοπανιέται ανάποδα– να αμφισβητήσει τη γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων και όχι μόνον, λίγο ενοχλήθηκα ως Νεοέλληνας για την φράση ότι, με την Ολυμπιάδα του Λονδίνου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιστρέφουν στο σπίτι τους –την εκ των υστέρων διευκρίνιση της Δ.Ο.Ε. την ακούω ως μουσική για ανελκυστήρες. Αν κάπου ενοχλήθηκα περισσότερο, είναι ως πολίτης του κόσμου, επειδή η δήλωση αυτή προσέβαλε τους Κινέζους· και κατ’ επέκταση όλους τους λαούς της Οικουμένης.

Που ήσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες πριν πάνε στο Λονδίνο, ώστε να επιστρέψουν στο σπίτι τους; Στο Πεκίνο; Πού, δηλαδή; Εκεί όπου δεν είχαν fair play και το απέκτησαν χάρη στη θαλασσοκράτειρα Βρετανία; Μέχρι εκείνη την ώρα οι Κινέζοι έβαζαν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον, όταν έτρεχαν· χτυπιόντουσαν μεταξύ τους με τα κουπιά, όταν διαγωνίζονταν στην κωπηλασία· μαγείρευαν κι έτρωγαν τα θύματα της άναρχης τοξοβολίας και άλλα τέτοια; Στο Πεκίνο οι Κινέζοι και οι άλλοι αλλού;

Αυτήν την αντίληψη της Ιστορίας, ως εκπεφρασμένη ή ως υπονοούμενη, τη θεωρώ στην εποχή μας τόσο ρατσιστική, που να σηκώνει για όποιον τη ξεστομίζει τον αποκλεισμό του, όχι μόνο από τους Ολυμπιακούς, αλλά από όλες τις κάθε λογής διοργανώσεις επί γης· μήπως συμπεριλαμβανομένου και του τακτικού συναπαντήματος των επιγόνων της Κου Κλουξ Κλαν! –έστω κατά μια έννοια λέω κι εγώ, όπως είπε κι εκείνος…

Να! Αυτά παθαίνει όποιος δεν του φτάνουν δόξα, τιμές και χρήμα, αλλά θέλει να δίδει και διαλέξεις της κάλπικης πεντάρας… Ενώ ως πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. όφειλε να πει όχι ότι «ε, εντάξει όλοι ξέρουμε που είναι το σπίτι τους, αλλά κι εδώ δεν είναι άσχημα» –δεν έχω τέτοιες αξιώσεις. Ως πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. όφειλε να πει «πιστεύω ότι και εδώ οι Αγώνες, μετά την Αθήνα, μετά το Πεκίνο, θα λάμψουν σαν να επιστρέφουν στο σπίτι τους». Αν μάλιστα ήθελε όντως να πει και μια καλή κουβέντα για τους διοργανωτές, όπως πολύ κακότεχνα επιχείρησαν να τον δικαιολογήσουν οι βαλέδες της Ελληνικής Επιτροπής, θα μπορούσε να προσθέσει: «γνωρίζοντας τη βρετανική παράδοση στο ευ αγωνίζεσθαι έχω κάθε βάσιμο λόγο να πιστεύω ότι ιδιαίτερα [εδώ οι Αγώνες, μετά και την Αθήνα, μετά και το Πεκίνο, θα λάμψουν σαν…]». Με μια τέτοια δήλωση, ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ούτε διαμαρτυρίες, ούτε διευκρινιστικές ανακοινώσεις, ούτε τροφή για κότες…

Ο Ρογκ δεν κάνει γι αυτήν τη θέση –για τους εδώ του δεν το συζητώ. Δεν κάνει, διότι διαβάζει την Ιστορία προς τα πίσω, ενώ οφείλει να κοιτάει μπροστά. Όσο κοιτάει προς τα πίσω –ξαναλέω, όσο και να κοπανιέται ανάποδα– θα προσκρούει και θα συνθλίβεται στις Συμπληγάδες, που από τη μια μεριά επιβάλλουν την ηθική υποχρέωση να κατονομάζεται κάθε πρώτος διδάξας, αλλά από την άλλη αναγνωρίζουν αυτές οι Συμπληγάδες ότι σε τούτο τον κόσμο δεν υπάρχει παρθενογένεση. Οπότε, τι απομένει; Τι απομένει όταν δεν υπάρχει παρθενογένεση, αλλά πρέπει να κατονομάζεται ο πρώτος διδάξας, ε;

Αντίθετα με τον νυν πρόεδρο της Δ.Ο.Ε., όποιος κοιτάει μπροστά και όχι πίσω δεν κάνει δα και μέγα θέμα το ποιος είναι ο πρώτος διδάξας, εφ’ όσον πρόκειται για έθνη, αλλά παραμένει προσηλωμένος σε μια ιερή, άρρητη συμφωνία πολιτισμού ότι όλοι βαδίζουμε μαζί προς το καλύτερο, χωρίς να μεταφέρουμε μαζί μας διακρίσεις από το παρελθόν –τις μεταφέρουμε που τις μεταφέρουμε με συνέπειες στο διάβα μας, ας μην κοροϊδευόμαστε· ε, μέχρι να απαλλαγούμε από αυτά, ας μην τα φωνάζουμε και στις εορτές της ειρήνης… Διαφορετικά, αν δικαιούται κάποιος να φωνάξει, αυτός δεν είναι άλλος από τη μοναδική καταγεγραμμένη παρθενογένεση της Ιστορίας, ο πανθομολογούμενος μέγας γρίφος του παγκόσμιου πολιτισμού, εκείνος που μόνος περνάει αλώβητος μέσα από τις Συμπληγάδες. Ποιός; Ο ευρών αμειφθήσεται…

Όμως όχι, δεν φωνάζουμε. Απλώς προσπαθούμε όλοι όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας, με χαμηλούς τόνους και σαν ίσοι προς ίσους, σε ένα παιγνίδι που είναι σικέ –δεν το ανακαλύψαμε τώρα αυτό το τελευταίο· και να τι σημαίνει αυτό το «προσπαθούμε»: να πάψει επιτέλους κάποτε να είναι σικέ.

Δεν κάνει ο Ρογκ, λοιπόν. Θα μου πείτε ότι έτσι κι αλλιώς τελειώνει η θητεία του. Ας ευχηθούμε τότε να είναι πιο της προκοπής ο επόμενος.