sotosblog

Έστω τετράγωνον –έτσι δεν λέγαμε στην Γεωμετρία; Έστω τετράγωνον, λοιπόν. Το χωρίζουμε αυτό σε τέσσερα ίσα μέρη, ας πούμε σε τέσσερα ίσα, μικρότερα τετράγωνα. Στην συνέχεια καλούμε όποιον μπορεί να το τεκμηριώσει, να μας προσδιορίσει ποιο από αυτά τα τέσσερα του ανήκει.

Προσέρχονται, που λέτε, τρεις οι οποίοι μας υποδεικνύουν ο καθένας το δικό του τετράγωνο. Ελέγχουμε την τεκμηρίωση που προσκομίζουν, ανοίγουμε τις αντίστοιχες γραφειοκρατικές μερίδες, και τους/τα καταχωρίζουμε· με το τετράγωνο που αντιστοιχεί, όπου αντιστοιχεί. Και γνωρίζουμε πλέον ποια τρία από τα τέσσερα τετράγωνα ανήκουν σε ποιον. Σε ποιον όμως ανήκει το τέταρτο τετράγωνο, εκείνο που απέμεινε από τα τέσερα, αφού προσήλθαν και υπέδειξαν τετράγωνα με δήλωσή τους τρεις όλοι κι όλοι; Άγνωστον; Είναι αυτό το τέταρτο ένα αδέσποτο τετράγωνο;

Όχι. Ήταν ένα αδέσποτο τετράγωνο· στα χαρτιά μας μέχρι εκείνη την ώρα. Από τότε και μετά παύει να είναι αδέσποτο. Είναι δικό μου. Από πού κι ωσπού είναι δικό μου; Επειδή είμαι εγώ στο Εθνικό Κτηματολόγιο –πρόεδρος, διευθυντής, κολλητός, μέλος του κύκλου μας; Όχι. Είναι δικό μου, διότι γνωρίζω, εγώ καλύτερα από όλους, ότι ήταν αδέσποτο. Τελειώσαμε;

Όχι, δεν τελειώσαμε. Πρέπει να αποκτήσω τίτλους κυριότητας. Ζητώ, λοιπόν, από τον εξαδελφό μου να μου κάνει μια αγωγή ότι δεν είναι δικό μου, αλλά δικό του, αφού εκεί έβοσκε η οικογένειά του πρόβατα, μολονότι δεν είχαν ποτέ πρόβατα. Χάνει αυτός την δίκη, διότι δεν μπορεί να υποστηρίξει την αγωγή του. Εγώ, ο χαμένος στο Δικαστήριο, μόλις απέκτησα τίτλο. Ή μάλλον το εγγόνι μου, αν όχι το παιδί μου –αυριανός δισεκατομμυριούχος, νύφη πολύφερνη, γαμπρός με φλουρί κωνσταντινάτο. Αν συμβαίνει να είμαι πολύ γνωστό πρόσωπο, καλό θα ήταν να εξαφανισθώ από το προσκήνιο, μέχρι να ξεχασθώ. Τώρα τελειώσαμε.

Πληροφορούμαι ότι το θέμα ψάχνουν ήδη οι Οικονομικοί Εισαγγελείς. Καλό είναι να βρίσκεις σταγόνες στον ωκεανό, φασούλια στο δρόμο. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Δεν φτιάχνεις με αυτό φασολάδα βέβαια, μπορεί, ωστόσο, να γνωρίσεις στο τέλος τον Κοντορεβιθούλη. Αλήθεια, ο Κοντορεβιθούλης άφηνε πίσω του φασούλια ή ψίχουλα; Ή μήπως, όπως είναι λογικότερο, άφηνε ρεβίθια, οπότε ψάχνοντας-ψάχνοντας, σκαλίζοντας-σκαλίζοντας μπορεί κανείς να βρει κάποια στιγμή ένα λάκο στη φάβα;

Να μην ξεχάσω να σας πω τι γίνεται, όταν ένα τετράγωνο ανήκει στην Εκκλησία –μια και άνοιξε το θέμα…