Κρέμομαι από χείλη

Η Κραυγή, του Νορβηγού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Έντβαρντ Μουνχ.

Προγραμματικές δηλώσεις, πρωθυπουργικά διαγγέλματα, συζητήσεις επί του Προϋπολογισμού και τέτοια, τα παρακολουθώ όλα· ανέκαθεν. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα είδος επαγγελματικής διαστροφής, αν δεν ήταν στη μέση και αυτό το αίσθημα του καθήκοντος του πολίτη, που οφείλει να γνωρίζει. Ο πολίτης που «τα χώνει» χωρίς να γνωρίζει είναι επικίνδυνος. Στην καλύτερη, εμβολιάζει την πολιτική αθλιότητα και ενισχύει το ανοσοποιητικό της σύστημα. Δυστυχώς, μη ενημερωμένοι πολίτες υπάρχουν ουκ ολίγοι. Υπό μιαν έννοια ευτυχώς, αντισταθμίζονται κάπως από τους μη ενημερωμένους πολιτικούς, που είναι ουκ ολίγοι, επίσης.

Αύριο άρχεται η συνεδρίαση επί των Προγραμματικών. Σας εκμυστηρεύομαι ότι για πρώτη φορά δεν καίγομαι να ακούσω εκείνα, που ήδη γνωρίζουμε λίγο-πολύ όλοι μας. Ταυτοχρόνως, εξομολογούμαι ότι είναι η πρώτη φορά που ανυπομονώ να παρακολουθήσω· αδημονώ θα έλεγα. Γιατί; Μα, διότι στις Προγραμματικές ομιλούν από βήματος όλοι· κάθε καρυδιάς καρύδι: Ο αγαπημένος της Ελληνοφρένειας και γίγας της Πολιτικής, ο ανεπανάληπτος Θανάσης Μπούρας· ο πάντα σικ, σκαπανέας των ενδυματολογικών συνδυασμών και υπόδειγμα ρητορικής ορθοφωνίας Ιωάννης Καντερές· μην αδικήσω κανένα –ο κατάλογος δεν έχει όρια και καλύπτει πάσης ακρότητος γούστα και βίτσια.

Εφέτος, βέβαια, θα στερηθούμε τα λούτρινα, Νάντια Γιαννακοπούλου και Εύα Καϊλή –τι αναποδιά… Μόνο για λίγο, όμως, αφού πληροφορούμαι ότι η τελευταία τουλάχιστον επιδιώκει να συνάψει συμβόλαιο με τηλεοπτικό δίαυλο, μη τυχον και μείνει αναξιοποίητος η δημόσια παρουσία της κατά το διάστημα, για το οποίο της αφήρεσε τη βουλευτική ιδιότητα το εκλογικό σώμα, με ασυγχώρητη επιπολαιότητα· κάνω λόγο για επιπολαιότητα, συναριθμώντας την ωριμότητα με την οποία το ίδιο σώμα διετήρησε, παντώς, στη Βουλή τη μασκώτ του θεσμού, Θεοδώρα Τζάκρη.

Τίποτε, ωστόσο, από όλα αυτά, τίποτε και κανείς, δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να συγκριθεί, ως προς την ανυπομονησία μου να ακούσω μιαν άλλη Θεοδώρα, τη περισσότερο γνωστή στο Πανελλήνιο απλώς ως Ντόρα. Αυτήν, που έχει πιεί το αμίλητο νερό εδώ και δεν ξέρω πόσο καιρό. Έχει  αξία, έστω ως επιστημονική απορία, να δούμε για πόσο καιρό μπορεί ένας άνθρωπος να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Αφήνω που μόλις το ανοίξει θα μας λυθούν δια μιας και πολλές άλλες απορίες.