sotosblog

Send me dead flowers every morning
Send me dead flowers by the mail
Send me dead flowers to my wedding
And I won’t forget to put roses on your grave
(Jagger/Richards)

Χαριτωμένο ακούγεται αυτό το κλισέ-καλαμπουράκι περί εθνικής συνεννόησης, δεν λέω. Κάπως γλυφό βέβαια, είναι η αλήθεια. Αλλά, όσο να πει κανείς, έχει κάτι από… σύνεση –έννοια που φοριέται κιόλας τελευταία.

Άστε που έχει και κάτι από νηφαλιότητα, κάτι από σταθερότητα, κάτι από ποίηση, κάτι από ομόνοια (και άλλες πλατείες…), κάτι από διάφορα τέλος πάντων.

Ναι, ναι… Έτσι, που λέτε. Χαριτωμένο ακούγεται…

Λέω να μην το απορρίψουμε.

Αλλά, χμ… Ας το καθυστερήσουμε λίγο, βρε παιδί μου. Όχι πολύ. Μόνο μιαν ιδέα. Να, όσο πατάει η γάτα. Περιθώρια έχουμε –από επιτυχία σ’ επιτυχία πάμε, στο κάτω-κάτω. Γιατί τόση βιασύνη;

Να γίνουν πρώτα οι εκλογές, για να μετρηθούμε με την ευκαιρία (διότι καλό είναι να γνωρίζουμε πόσοι είμαστε ακόμα ζωντανοί).

Να ξαναμετρηθούμε, αν χρειασθεί (για να κάνουμε στο μέτρημα και την επαλήθευση, που μας μάθαιναν στο Δημοτικό).

Και μετά… Ούου! Μωρέ, ποιος μας πιάνει μετά… Εδώ θα είμαστε, να μας έχει ο Θεός γερούς, δεν χανόμαστε.

Και τότε… Τότε πια, αφού θα έχουμε προηγουμένως μετρηθεί, συνεννοούμαστε στη συνέχεια μια χαρά.

Να μην επείγονται, λοιπόν, αυτοί οι κύριοι που σπεύδουν και ζητούν εδώ και τώρα συνεννόηση. Είναι κακό πράγμα η βιασύνη. Και δεν δείχνει καθόλου σύνεση, που, όπως είπαμε, φοριέται τελευταία.

Όχι, όχι… Να μην επείγονται. Όλα θα γίνουν.

Ούτε τους είπε ποτέ κανείς να μη βάλουν πλάτη.