sotosblog

Λιγότεροι από τρεις πλήρεις κύκλοι απομένουν στον μεγάλο δείκτη του ρολογιού για την συνάντηση με την Τρόικα στο Μαξίμου. Το ρεπορτάζ λέει… Χμ… Το ρεπορτάζ, αχ, αυτό το ρεπορτάζ… Πάμε πάλι, και ας το πάρουμε αυτή τη φορά αλλιώς:

Λιγώτεροι από τρεις πλήρεις κύκλοι απομένουν στον μεγάλο δείκτη του ρολογιού για την συνάντηση με την Τρόικα στο Μαξίμου, και διοχετεύεται από εκεί ότι η ελληνική πλευρά ετοιμάζεται να παίξει τα ρέστα της, λέει· και δεν θα διστάσει, λέει, να προσπεράσει τις απαιτήσεις που προβάλλει το τεχνικό κλιμάκιο των τροϊκανών· και θα θέσει το θέμα στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, καθιστώντας τους εταίρους προ των ευθυνών τους για το γεγονός ότι οι αξιώσεις των πιστωτών απειλούν την συνοχή της κυβέρνησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: πολιτική αστάθεια, λέει, και κοινωνική αναταραχή.

Την ίδια ώρα φωνές που έχουν χάσει την αυτοκυριαρχία τους ακούγονται ακόμα και μέσα από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, «Το (Μετέωρο) Βήμα», να προτρέπουν σε ευθεία και αποφασιστική περιφρόνηση των «εμμονικών υπαλλήλων της Τρόικας», επισημαίνοντας ότι τα εδώ περιθώρια εξαντλήθηκαν· συνεχίζουν υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει επιτέλους να τεθεί η Ευρώπη προ των ευθυνών της· και καταλήγουν ότι είναι μάλιστα κατάλληλη η ώρα, δεδομένου ότι, μετά τις Ιταλικές εκλογές και την προοπτική αντιδράσεων που σηματοδοτούν, αισθάνεται αυτή σήμερα πιο αβέβαιη και αμφιταλαντεύεται ως προς τη σθεναρή στάση που τηρούσε.

Στο μεταξύ, φευ, η αποστροφή του Βολφγκανγκ Σόιμπλε ότι θα πρέπει να τηρηθούν οι δεσμεύσεις ήρθε να παγώσει εδώ και λίγες ώρες την ατμόσφαιρα στο Μαξίμου, καθώς δεν λέει να κoπάσει η αντήχησή της στους ξυλεπένδυτους τοίχους μετά το κλείσιμο του ακουστικού. Ο συννεφιασμένος αττικός ουρανός φειδωλός σε φως· μια αχτίδα θα μπορούσε ίσως να προέλθει από την Κριστίν Λαγκάρντ –εκλήθη, αλλά ήταν απασχολημένη· ζητήθηκε να ανταποκριθεί και να καλέσει εκείνη με την πρώτη ευκαιρία. Αχ, αν καλούσε… Νάτο, νάτο, ντριν-ντριν, ντριν-ντριν, έλεγε η Βουγιουκλάκη στον Βεβαίως-βεβαίως… Όμως όχι. «Δώδεκα, κι ούτε ένα τηλεφώνημα»… (Έσταξε το φαρμάκι από χείλη φιλημένα…)

Τα παρακολουθώ όλα τούτα και αναπολώ τι έγραφα πριν από λίγο καιρό εδώ, αλλά τι νόημα έχει να επανερχόμασθε; Σάμπως είναι αυτά τα μόνα;

Όχι. Είναι αυτά παλαιά· ας μην κάνουμε κύκλους… Σήμερα την τιμητική του θα έπρεπε να έχει ένα άλλο αγαπημένο μου κείμενο. Από τα πολλά σπουδαία που περιέχει, το πάρακάτω απόσπασμα θα ταίριαζε άριστα στην περίσταση:

«Έχεις προσέξει πώς οι ομόκεντροι δρόμοι τούτης της πόλης μοιάζουν με τους κύκλους της κολάσης; Εννοείται, μιας κόλασης για τους ανθρώπους της, μιας κόλασης γεννημένης από εφιάλτες. Καθώς εισχωρεί κανείς σε αυτούς τους κύκλους ερχόμενος από έξω, η ζωή και τα εγκλήματά της γίνονται πιο πυκνά και πιο σκοτεινά. Εδώ βρισκόμαστε πια στον τελευταίο».

Από την «Πτώση». Του Αλμπέρ Καμύ.