sotosblog

Αυτό που ο ποιητής ονομάζει «λουτρό πλήθους» δεν το χάνω ποτέ. Αν δεν ήταν ο ποιητής θα το έκανα από επαγγελματικό καθήκον. Αν δεν ήταν το επάγγελμα θα το έκανα για το καθήκον απλώς.

Χθες έγινε στο Πασσαλιμάνι. Είδα και πάλι πώς ενώνει τους ανθρώπους το κύπελλο. Μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας στην ταβέρνα, με το κύπελλο το γεμάτο ρετσίνα. Το βλέπει κανείς και στους δρόμους, με το κύπελλο το γεμάτο νίκη, το γεμάτο δύναμη.

Εκεί δεν υπήρχαν βάζελοι. Οι γαύροι φωνάζαμε συνθήματα κατά των βάζελων, διότι οι βάζελοι είναι ο αιώνιος αντίπαλος. Αν είχε πάρει το κύπελλο ο βάζελος, θα γινόταν το ίδιο στην Αθήνα. Κι εκεί θα φώναζαν «ε-ε-ε, ο-ο-ο, σηκώσαμε το κύπελλο σε χώμα ελληνικό», αλλά βασικά θα φώναζαν συνθήματα εναντίον μας, ημών των γαύρων.

Το κύπελλο ενώνει. Ούτε ένα παρατράγουδο στο Πασσαλιμάνι. Το είπε και ο Σαραντάκος. Τον άκουσα με τ’ αυτιά μου. Καλός δημοσιογράφος, παληός και καλός. Και αυτός και ο αδελφός του, παληά δημοσιογραφική οικογένεια. Ξέρει. Το κύπελλο ενώνει όσους είναι να ενώσει.

Ο άλλος, ο κεντρικός παρουσιαστής, αυτός που λέει όλο «μακάρι» και νομίζει ότι καθάρισε, αυτός που όποτε βρίσκεται σε δύσκολη θέση και δεν μπορεί να πει «μακάρι» επί λέξει, πάλι λέει «μακάρι», αλλά μ’ άλλα λόγια, ότι τάχα μου πρέπει να χαιρόμαστε όλοι, μα όλοι που μια ελληνική ομάδα κατέκτησε ένα τίτλο στο εξωτερικό, αυτός τα λέει αυτά μόνο και μόνο επειδή είναι σε δύσκολη θέση και δεν ξέρει τι άλλο να πει. Αυτά, όμως, δεν γίνονται με το «μακάρι». Αυτά γίνονται με το «παλληκάρι». Δεν ξέρει τι του γίνεται. Δεν έχει παίξει στη ζωή του ούτε Μήλα. Ξέρω τι σας λέω.

Είναι ένα  από τα δράματα αυτής της χώρας. Η χώρα αυτή διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες με κεντρικό παρουσιαστή του πιο μεγάλου καναλιού, άνθρωπο που δεν γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στο μαρκάρω και το τζαρτζάρω, διότι απλούστατα δεν έχει πιάσει μπάλα στα χέρια του ή στα πόδια του ποτέ!

Μήπως σε αυτή τη χώρα δεν έχουν συμπέσει πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, άνθρωπος που φαλίρισε το εργοστάσιο του πατέρα του με υπουργό Εθνικής Οικονομίας, άνθρωπο που φαλίρισε το εργοστάσιο της μάνας του; Μάλιστα. Να τα λέμε αυτά. Να τα λέμε για να μην αναρρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ.

Την ίδια ώρα υπάρχει κόσμος που ανησυχεί. Ακόμη και κόσμος που αγωνιά. Θέλει να κυβερνηθεί. Για κάποιο λόγο που δεν είναι της παρούσης, δεν αντέχει ακυβέρνητος. Και ρωτάει «ποιο είναι το παλληκάρι». Μετά το χθεσινό, κάποιοι μάλιστα αρχίζουν δειλά-δειλά και ρωτάνε και κάτι άλλο, όχι το σκέτο «ποιο είναι το παλληκάρι», αλλά το «ποιο είναι το παλληκάρι που θα μας φέρει το κύπελλο».

Την απάντηση την έχει ο Άγιος Θωμάς. Ο Άγιος Θωμάς της Λειψίας. Για φαντάσου… Φαίνεται ότι μόνο ένας άπιστος μπορεί πια να μιλήσει πειστικά σε ανθρώπους που έχουν χάσει την πίστη τους…

Στα αρχεία, λοιπόν, του Άγιου Θωμά της Λειψίας, σώζεται ένα ιστορικής σημασίας έγγραφο, το οποίον ούτε λίγο-ούτε πολύ αναφέρει ότι συνελθόντες οι αρμόδιοι περί αυτές τις υποθέσεις και διαπιστώσαντες ότι παρά τις άοκνες, επανειλημμένες και πιεστικές προσπάθειες που κατεβλήθησαν, κατέστη εντούτοις αδύνατον να εξασφαλίσουν ως αρχιμουσικό του Ναού τον μέγα βιρτουόζο της εποχής Γκέοργκ Φίλιπ Τέλεμαν, αισθάνονται ως εκ τούτου κι εκ των πραγμάτων αναγκασμένοι να καταφύγουν στην απευκταία, πλην μόνη λύση που απέμεινε, τουτέστιν στο διορισμό ενός νεαρού και εν πολλοίς άσημου μουσικού, κάποιου Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Όσοι γνωρίζετε τον Τέλεμαν μάλλον με καταλαβαίνετε καλά. Όσοι δεν τον γνωρίζετε, μάλλον ακόμη καλύτερα.

Υ.Γ. Αχ, Δάσκαλε… Eυχαριστώ γι άλλη μια φορά.