sotosblog

Ακούω κι εγώ από εδώ και από εκεί ότι αυτή η προεκλογική περίοδος είναι πολύ σύντομη, λέει, και ότι μέχρι τις εκλογές ήδη μας απομένουν λιγότερο από τρεις εβδομάδες. Εμένα, την ίδια ώρα, μου φαίνεται σαν να έχουμε μπροστά μας να διανύσουμε ακόμα μια αιωνιότητα έως τις 25 του Γενάρη.

Για να κυλήσει ο χρόνος, πρέπει να γίνονται γεγονότα. Όχι όλο τα ίδια και τα ίδια. Όταν συμβαίνουν όλο τα ίδια και τα ίδια, αδιαφόρετος ο χρόνος δεν περνάει. Νομίζεις ότι οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει, ότι το ημερολόγιο σου βγάζει τη γλώσσα, και ότι βρίσκεσαι σε χειμερία νάρκη κάτω από ένα παχύ στρώμα πάγου.

Η παγωμένη επιφάνεια από πάνω σου δεν λέει να κάνει ούτε μια ρωγμή. Δεν ακούγεται ούτε κρατς, μες την πολύβουη, απαράλλακτη σιγή. Κάθε μέρα τρυπάει τ’ αυτιά σου στριγγά, βασανιστικά κι αφόρητα το ίδιο ξεκατίνιασμα από τις Βούλτεψες και τους διάφορους θλιβερούς Φριτς της Ευρώπης στα κανάλια. Ο πανικόβλητος Βενιζέλος παραμιλάει σαν χαλασμένο κασετόφωνο μέσα από ξεμασκλισμένο λούτρινο. Κάθε μέρα, ξανά και ξανά, μια ατέλειωτη επανάληψη, νευρικό μάσημα μιας σιχαμένης τσίχλας που έχει χάσει κάθε γεύση από καιρό. Δεν βγαίνει ούτε λίγο κλάμα από τον τραγικό Παπανδρέου, ή έστω λίγο γέλιο από τον αστείο Θεοδωράκη, έτσι για να σπάσει λίγο η μονοτονία, βρε αδερφέ.

Θα μπορούσε να είναι ως και απόλαυση όλο τούτο: ο αργός και κωμικός θάνατος όλων αυτών των γελοίων, ξεψύχισμά τους αντάξιο των εγκλημάτων τους. Αν όμως κρίνω από τα δικά μου, τα νεύρα του κόσμου θα πρέπει να έχουν γίνει κομμάτια, κρόσια, τσατάλια.

Φτάνει πια αυτό το μαρτύριο. Άντε, να γίνουν οι ρημάδες οι εκλογές, να βρούμε επιτέλους την υγειά μας. Αυτή η αρρώστια δεν πάει άλλο. Σάπισε, κακοφόρμισε, βρόμισε, μπίχλιασε. Άντε να φύγει κι ο χιονιάς, να βγούμε από την κατάψυξη.