sotosblog

Πού σταματάει αυτό με τη «μικρή Δ.Ε.Η.»; Θέλω να πω, από ποιο σημείο και κάτω η Δ.Ε.Η. παύει να θεωρείται τόσο μεγάλη που να τρομάζει στο άκουσμά της, και περνιέται πλέον σαν κάτι το πιο ανώδυνο; Πότε παύει ν’ ακούγεται σαν θηριώδης ανατριχιαστική βελόνα και παρουσιάζεται μόνο σαν τοσοδούτσικη ενεσούλα, σαν ένα τόσο δα μικρό τσιμπηματάκι που δεν θα πονέσει το παιδάκι και σώπα-σώπα μην κλαις, είναι πολύ καλός κύριος ο παιδίατρος, θα δεις ότι θα γιάνει αμέσως κι ούτε που θα το καταλάβεις; Ποιο είναι το κρίσιμο σημείο μεγέθους; Πού, λοιπόν, σταματάει όλο αυτό;

Πουθενά δεν σταματάει, είναι η απάντηση. Η περίφημη «μικρή Δ.Ε.Η.» δεν μίκρυνε τώρα ξαφνικά, αλλά είναι απλώς μικρότερη από την αρχική ήδη μικρότερη Δ.Ε.Η., που είχε πρωτομικρύνει με την πώληση του 49% των μετοχών της μεγάλης. Αύριο-μεθαύριο θα πάρει σειρά μια άλλη πιο μικρή, μικρότερη απ’ όποια θα έχει απομείνει, και θα πάει έτσι η δουλειά, μέχρις ότου η πάλαι ποτέ μεγάλη δοθεί τελικά στους μεγάλους ολόκληρη. Το ίδιο έγινε με τον Ο.Τ.Ε., το ίδιο γίνεται με τα λιμάνια, το ίδιο γίνεται με όλα παντού. Τι θ’ απομείνει σ’ εμάς στο τέλος; Τίποτε.

Μέχρι να συντελεσθεί πλήρως το σκοπούμενο, εμάς θα μας φταίει ο Φωτόπουλος, οι Αριστεροί και η Ραχήλ Μακρή που έχει ακριβή τσάντα κρεμασμένη στον ώμο. Και όταν πια δεν θα μας έχει μείνει τίποτε, θα περισσεύει να μας φταίει μόνο το ξερό μας το κεφάλι.

Ούτε το ξερό μας το κεφάλι ξεράθηκε τώρα ξαφνικά. Ξεραίνονταν κι ελόγου του ακριβώς όπως μίκραινε η Δ.Ε.Η. Σιγά-σιγά, σταδιακά. Και όπως θα δοθεί στο τέλος η Δ.Ε.Η. ολοκληρωτικά, έτσι θα ξεραθεί στο τέλος ολοκληρωτικά και το κεφάλι μας.

Υπό μιαν έννοια, καλύτερα που θα ξεραθεί το κεφάλι μας τελείως, ώστε τότε, όταν μέσα του θα είναι πια μόνον άχυρα, να μην καταλαβαίνουμε πλέον απολύτως τίποτε για τίποτε. Ούτε για τη Δ.Ε.Η., ούτε γι αυτό το ίδιο το ξερό μας το κεφάλι.