sotosblog

Τη γελοία –γιατί μόνο έτσι μπορώ να τη χαρακτηρίσω– απειλή ότι τάχαμου θα γίνει εμφύλιος την ακούω να εκστομίζεται με διάφορες αφορμές, σε διάφορες περιστάσεις, εδώ κι εκεί από την ημέρα που βάσκανος μοίρα έμελλε να στιγματίσει μια για πάντα στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία το αθώον από του αίματος ειδυλλιακό Καστελλόριζο.

Επειδή ωστόσο ο εμφύλιος είναι, ομολογουμένως, βαριά κουβέντα, κάθε φορά που την άκουγα φρόντιζα να κάνω όσες μπορούσα περισσότερες παράλληλες παρατηρήσεις: Ποιος ο βίος και η πολιτεία εκείνου που την εξαπολύει, τι επιδιώκει να προφυλάξει και την επισείει κ.τ.τ. Απλά πράγματα, δηλαδή: τι ψήφιζε, τι ψηφίζει, τι δουλειά κάνει, αν την έχει ακόμα, τι περιουσία διαθέτει, πόσο ορατός είναι στα μάτια του ο κίνδυνος να τη χάσει, σε τι εναλλακτικές αποκατάστασης μπορεί να ελπίζει, τι καβάντζες κρύβει, ποιο είναι το μορφωτικό του επίπεδο, ποια η ηθική του συγκρότηση κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Όσο απλουστευτικό κι αν ακούγεται, το γενικό συμπέρασμα από τις εμπειρικές αυτές παρατηρήσεις μου είναι ότι:

1. Η απειλή αυτή περί εμφυλίου δραπετεύει χωρίς εξαίρεση από την οδοντοστοιχία –τι δε σε φύγεν έρκος οδόντων, που λέει ο Όμηρος– ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν βρει ή διατηρούν από το παρελθόν τη βολή τους, απολαμβάνοντας οικονομικά και άλλα ωφελήματα μες το σφικτό ή χαλαρό εναγκαλισμό τους με το καθεστώς. Ενώ,

2. Αποδέκτης της απειλής είναι πάντα, πάλι χωρίς εξαίρεση, κάποιος που αποπειράται να φέρει έναν καθεστωτικό προ των ευθυνών του για τα ολέθρια αποτελέσματα της ασκούμενης πολιτικής. Προβάλλοντας δε πολλές φορές τον ίδιο τον εαυτό του ως πειστικό παράδειγμα της σκληρής αυτής πραγματικότητας, τρώει από εκείνον στο κεφάλι την απειλή περί εμφυλίου, έτσι και διανοηθεί να του καταλογίσει παρτακισμό και να αντιτείνει ότι η ρητορική περί δήθεν στάσης εθνικής ευθύνης κ.τ.τ. απορρέει στην πραγματικότητα από μια ανίερη συμμαχία, που υποκρύπτει αναλγησία και αδιαφορία για τους καθημαγμένους της κοινωνίας.

Πολλούς από τους… Ιερεμίες της εμφύλιας απειλής που άκουγα όμως, συνέβη με την πάροδο του χρόνου να τους δω να περνάνε και οι ίδιοι από τη μηχανή του κιμά, με αποτέλεσμα να διαπιστώσω ότι ξεχνούν πια τότε ακαριαία τα πρότερα λεγόμενά τους. Μάλιστα, σε μια πλήρη μεταστροφή στη συνέχεια, τους έχω ακούσει με τ’ αυτιά μου να εξαπολύουν άρες και κατάρες κατά του καθεστώτος, χωρίς ίχνος ανησυχίας για το ενδεχόμενο να ισοδυναμούν τα λόγια τους με κίνδυνο εμφυλίου και τέτοια βαρύγδουπα πράγματα.

Σήμερα άκουσα συμπολιτευόμενο βουλευτή να συνδέει την απειλή εμφυλίου με την επικείμενη άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμού πρώτης κατοικίας. Ψευτοαντιπολιτεύεται ο συγκεκριμένος είναι η αλήθεια, αλλά τούτο δεν αλλάζει σε τίποτε το γεγονός ότι κατά βάθος επιδιώκει να σώσει το τομάρι του· και κρούει το κώδωνα του κινδύνου σε κυβέρνηση και συναδέλφους του, ουσιαστικά ρωτώντας τους: «Καλά, εσείς δεν θέλετε να το σώσετε;»

Ωραία είναι όλα αυτά, ωραία… Και πολύ ενθαρρυντικά, για τις εξελίξεις! Πιο ενθαρρυντικά τα κάνει η προσήλωση του Τόμσεν, του Μορς και του Μαζούχ στην άρση της επίμαχης απαγόρευσης. Ακόμα πιο ενθαρρυντικό το γεγονός ότι δεν κινδυνεύουμε από κανέναν εμφύλιο.

Ακούς εκεί… εμφύλιο! Από πού κι ως πού; Και μεταξύ ποιων; Δεξιών και Αριστερών; Αστεία πράγματα! Εχόντων και μη; Μα αυτό δεν λέγεται εμφύλιος, αν δεν κάνω λάθος… Και καλά η… μια πλευρά… Η άλλη; Ποιος «αμυνόμενος» θα υπερασπισθεί τι; Και με τι σθένος; Τι αποφασιστικότητα;

Ή μήπως μετά τη μηχανή του κιμά θα τα βάλουν τώρα μεταξύ τους οι μονοπερασμένοι με τους διπλοπερασμένους, τα κεφτεδάκια με τα σουτζουκάκια, ή τα ψημένα μπιφτέκια με τα ωμά; Για ποιο λόγο; Για να σώσουν τον ψήστη; Και να πουλήσει αυτός ανενόχλητος ως και τη στάχτη από τη θράκα, αλυσίβα στα γερμανικά απορρυπαντικά;