sotosblog

Πολύ προβληματισμένος κάποτε για το πού θα συνέχιζε τις ακαδημαϊκές του επιδιώξεις, ο γνωστός λάτρης της πίτσας, Μπαράκ Ομπάμα, εμπιστεύθηκε τελικά το ένστικτό του και ακολούθησε μια φήμη, που κυκλοφορούσε τότε σε όλη την Ανατολική Ακτή ότι στη Μασσαχουσέτη λειτουργούσε από καιρό μια πιτσαρία που φύσαγε.

Με το που προσγειώθηκε στη Βοστώνη έσπευσε εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ του έτρεχαν τα σάλια. Ατυχώς όμως δεν μπόρεσε να φθάσει εγκάιρως, διότι, όπως είπαμε, φύσαγε πολύ.

Αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην περιοχή, για να μπορεί τουλάχιστον να τρώει ντελίβερι. Με το πρώτο τηλεφώνημα η παράδοση έγινε κανονικά, και μόλις άνοιξε το κουτί κατάλαβε αμέσως ότι εκείνη η πίτσα θα του έμενε αξέχαστη. Έγινε έκτοτε κομμάτι από τη ζωή του.

Πέρασε ο καιρός, ξανάφυγε για το Σικάγο, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, και το μόνο που έμεινε πίσω του για να θυμίζει αυτήν την απόλαυση των νεανικών του χρόνων είναι κάποια ελάχιστα, λαδωμένα αντίτυπα της Νομικής Επιθεώρησης του Χάρβαρντ από την περίοδο της Αρχισυνταξίας του.

Τα σπάνια αυτά συλλεκτικά κομμάτια τα βρίσκει κανείς σήμερα σε ειδικές προθήκες στη Νομική Βιβλιοθήκη του ξακουστού Πανεπιστημίου. Κάποια λίγα, επιλεγμένα πρωινά Σαββάτου ο επισκέπτης μπορεί να πάρει μια γεύση, αλλά μόνο με ειδική άδεια που δίδεται υπό τον όρο ότι θα φοράει αντιανεμικό μπουφάν, διότι φυσάει ακόμα.

Όταν όμως σε θέλει… Και να, που εικοσιδύο ολόκληρα χρόνια αργότερα θα γνώριζε αυτοπροσώπως τον μυστηριώδη άνθρωπο που δεν κατάφερε να γνωρίσει στα νειάτα του, επειδή φύσαγε πολύ.

Άξιζε, λοιπόν, ο αγώνας του για να γίνει Πρόεδρος των Η.Π.Α. Αλλά και τι μ’ αυτό; Θα μείνει πάντα με την απορία: «Γιατί άραγε να άλλαξε αυτός ο άνθρωπος επάγγελμα;»

Υ.Γ. Ρε σεις εκεί στο Βήμα, θ’ αποφασίσετε καμιά φορά; Τι από τα δύο: Ο Γιώργος ήταν παιδί των Αμερικανών ή μπαίνει πάλι σήμερα η Ελλάδα στο γεωπολιτικό ραντάρ των Η.Π.Α.;