sotosblog

Τις προάλλες είχα παροτρύνει από αυτό το μπλογκ τον Βενιζέλο να πάει να φάει κανένα σουτζουκάκι σε καμιά επαρχιακή καντίνα, αντί να κατεφεύγει τις μεγάλες ώρες της ημέρας στα ψευτοκυριλέ εστιατόρια που κρύβονται σε διάφορους μικρούς, τεχνητούς πνεύμονες της Αθήνας· αλλά δεν με άκουσε. Μόνον αρκέστηκε σε μια δήλωση, με την οποία ομολογουμένως απαντούσε σε ένα προς ένα τα ερωτήματα που του είχα θέσει στο ίδιο εκείνο κείμενο.

(Όχι, δεν την έχω ψωνίσει, λέγοντας ότι μου απάντησε. Σας έχω επανειλημμένως αποσαφηνίσει ότι το sotosblog είναι ένα πολύ σοβαρό ιστολόγιο, που διαβάζεται με πολλή προσοχή από τα κέντρα εξουσίας, όπως φυσικά και πολλά άλλα ιστολόγια. Εσείς τι λέτε να παρακολουθούν στα κέντρα εξουσίας; Το Mega; Για ποιο λόγο; Μη τυχόν και τους ξεφύγει εκείνων εκεί καμιά λέξη εκτός υποβολέα; Κανένας τέτοιος κίνδυνος. Τα μπλογκ παρακολουθούν. Τα μπλογκ. Δεν κατάλαβα, λοιπόν… Μαζί κι εμείς μέσα, έστω σαν την Μυλωνού και τον άντρα της με τους πραματευτάδες.)

Ως πείσμων αλαζόνας που είναι, μπορεί ο Βενιζέλος να μην πήγε στην καντίνα, όπως του υπέδειξα· πήγα όμως εγώ. Πήρα το δρόμο μέσα από τα εκατομμύρια τους Βαν Γκογκ που καλύπτουν την ελληνική γη αυτήν την εποχή και που σύντομα θα γίνουν πρώτης τάξεως ηλιέλαιο και αλατισμένοι λιόσποροι, κι έφτασα κορνάροντας σαν δαιμονισμένος στου Δαμιανού.

Αγκαλιές, φιλιά στην καντίνα. Mετά έπεσε σύρμα και πλάκωσε η μαρίδα –φουλ Πα.Σο.Κ και Νέα Δημοκρατία (αναφέρω τα δυό τους με την παραδοσιακή σειρά λαϊκής αποδοχής στη χώρα μας).

Κάργα ενήμεροι όλοι τους. Χα, να φαντασθείτε, ο Δαμιανός ήταν που μου είπε ότι μου απάντησε ο Βενιζέλος (για να μην νομίζετε ότι την έχω ψωνίσει…). Στο μεταξύ, ούζα, σουτζουκάκια, χαμός. «Ο Αντρέας, ρε, σας έμαθε να γλεντάτε, γιατί ήξερε να φέρνει τα λεφτά», και τέτοια. Τσιμουδιά οι Νεοδημοκράτες, οι τάχαμου του… Βορίδη· ίσα-ίσα, κουνάγανε το κεφάλι. Απίθανα πράγματα. Χαμός, σας λέω!

Κάτι με τούτα, κάτι μ’ εκείνα, φθάσαμε και στο ψητό, στο κρίσιμο ερώτημα…

–Σύριζα, με τα χέρια και τα πόδια μέσα στην κάλπη!

–Καλά, εντάξει, εκείνην την ώρα Σύριζα, κάργα, σύμφωνοι. Όλοι έτσι θα ‘ξηγηθούμε, αλλά…

Με το «αλλά» που είπε, ξεκίνησε να κάνει μια καλή, δεν λέω, κριτική κατά του Σύριζα· μπλέχτηκε όμως αυτή μες το κεφάλι μου μαζί με κάτι άλλα που διαβάζω κατά του Τατσόπουλου, με κάτι άλλα πάλι για τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής που θα βγει από τη ντουλάπα για να αποφευχθούν οι εκλογές, κατέφθασαν στο μεταξύ και κάτι άλλοι φίλοι, και νάσου νέες αγκαλιές και φιλιά. Τελικά, κράτησα μόνον εκείνο το «καλά, εντάξει, εκείνην την ώρα, κάργα, σύμφωνοι». Σερβιρίστηκαν οι καινούργιοι, γέμισαν πάλι τα ποτήρια και υψώθηκαν:

–Άντε, στην υγειά μας!

–Εις υγείαν!

–Εις υγείαν!

Ρούφηξα το ούζο μου –ντόπιο, εκλεκτό, από φίλο μερακλή οινοποιό, τον Κώστα· πολύ ελαφρύ κι ευγενικό. Για να απολαύσω το μοναδικό άρωμά του, βυθίστηκα λίγο στον εαυτό μου. Θυμήθηκα ξαφνικά ότι η απάντηση του Βενιζέλου που σας ανέφερα ήταν γι άλλη μια φορά όλο λόγια. «Λέξεις, λέξεις, λέξεις», που λέει και ο πασίγνωστος Πρίγκηπας της Δανιμαρκίας. Ναι, έτσι που λέτε, κάτι σκόρπιες λέξεις, και ανάμεσά τους κάτι για τον Ανδρέα που δεν έχει ανάγκη από εξωρραϊσμό κ.τ.λ. Σωστό αυτό, μα η απάντηση περιείχε και κάτι ακόμα: Μια δέσμευση ότι δεν θα γίνουν εκλογές. «Καλά, ρε Βαγγέλη», σκέφθηκα. «Εντάξει. Μην έρχεσαι στην καντίνα. Πήγαινε εκεί, στον τεχνητό πνεύμονα. Κόψε όμως και λίγο από τα λόγια. Κόψε από λόγια. Κόψε κάτι, τέλος πάντων!»

Μετά χάθηκε το βλέμμα μου στον ορίζοντα· στ’ ανθισμένα ηλιοτρόπια που απλώνονταν κατά εκατομμύρια στο λιβάδι, πέρα από την καντίνα.