sotosblog

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Μια γάτα, μια καθ’ όλα κοινή γάτα από εκείνες που κάνουν νιάου-νιάου στα κεραμίδια, όπως μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία, θέτει υποψηφιότητα για τη Δημαρχία μιας πόλης σε κάποια γωνιά της γής. Προεκλογική της δέσμευση να απαλλάξει, παρακαλώ, την πόλη της από τη μάστιγα των αρουραίων.

Πού ακριβώς συμβαίνει αυτό; Δεν έχει σημασία. Κάπου, και πάντως όχι εδώ. Μάλιστα, κύριε. Το χωράει ο νους; Αλλού γάτες πολιτεύονται, εδώ σιτίζονται μαζί με τους πολίτες σε κάδους απορριμμάτων. Συνιστά, ωστόσο, τούτο ένα είδος σύγκρισης. Ναι, ναι, κάτι δείχνει… Τι άραγε;

Οι λαοί, οι άλλοι λαοί, έχουν διαφυλάξει κάποια εφεδρεία, ένα-δυό ελάχιστα ψήγματα σοβαρότητας, έστω μες την τρέλλα τους. Δεν κάθονται να ακούνε αποσβωλομένοι τον πλασιέ της Τρόικας να τους λέει ότι αυτός είχε μιλήσει από την αρχή για τη λάθος συνταγή, και ότι ένα χρόνο τώρα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διορθώνει λάθη!!!

Ακούς εκεί, φίλε μου… Να ήταν, βρε αδερφέ, ο  Κιγκιννάτος, να ήταν τέλος πάντων κάποιος «τον οποίον εστράτευσεν η έρημος πατρίς, δια του πλήθους που ηξίωνε ούτον μετά ρυθμικών κραυγών υπό τον εξώστην της οικίας του», να το καταλάβω. Θάταν «ούτος» την ίδια ώρα μέσα, και με προβληματισμένη αυταρέσκεια θα στάθμιζε το δίλημμα αν οφείλει ή όχι να υποκύψει στις σειρήνες: από τη μία, πώς θα τα βγάλω πέρα, αφού κυβερνάει ο Τόμσεν· από την άλλη, έλα όμως που το αξιώνει «το πλήθος υπό τον εξώστην», ενώ ουδείς άλλος προσφέρεται.

Αλλα, τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου έτσι. Προηγήθηκαν διορισμοί, τελέσθηκαν φιέστες, έγιναν νέοι διορισμοί, οργανώθηκαν παρασκηνιακά διαβούλια, στέναξαν οι βυσσοδόμοι, διεκδικήθηκε αρχηγία, εξαγοράσθηκαν ψηφαλάκια, ασκήθηκε κοινοβουλευτική πίεση, χειροκροτήθηκε ανατροπή της κυβέρνησης, ανέβηκε η παράσταση της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης, διεκδικήθηκαν κάλπες· κι εντέλει τι αποτέλεσμα προέκυψε;  Τ ο   χ α μ η λ ό τ ε ρ ο   π ο σ ο σ τ ό   π ο υ   έ χ ε ι   π ά ρ ε ι   π ο τ έ   σ τ η ν   Ι σ τ ο ρ ί α   κ ό μ μ α   π ο υ   ε π έ β α λ ε   ε κ λ ο γ έ ς !  Όχι «πλήθος που ηξίωνε ούτον μετά ρυθμικών κραυγών υπό τον εξώστην της οικίας του».

Μολαταύτα, ο ίδιος αυτός άνθρωπος διερωτάται με ύφος δικαίωσης από ξέχειλη φιλαυτία αν θυμόμαστε ότι είχε επισημάνει το λάθος.

Σωστά διερωτάται. Διότι με όσα επακολούθησαν, πράγματι δεν συντρέχει λόγος να θυμόμαστε κάτι τέτοιο, ενώ κρατάμε ζωηρή στη μνήμη μας μόνο μια θεαματική κυβίστηση. Μια κυβίστηση όμως όχι απλή, αλλά μια κυβίστηση ιστορική, μια κυβίστηση που πέτυχε το χείριστο: να απλώσει σε έναν ολόκληρο λαό το αίσθημα της απόλυτης ματαιοπονίας. Διότι όλα του, μα όλα του αυτού του λαού επιδεινώθηκαν εκεί ακριβώς που εκλήθη να νόμισει ότι είχαμε πιάσει πάτο, εντούτοις καταβυθίστηκε τελικά στη δίνη του τίποτα· έχασε έτσι και την τελευταία ρανίδα, το αμυδρότερο ίχνος εμπιστοσύνης στην πολιτική.

Διότι και ο Παπανδρέου, από όσο θυμόμαστε, δεν έλεγε ότι ήταν σωστό το λάθος –ούτε ο Μάνος με τον Τζήμερο δεν διανοήθηκαν τέτοιο ισχυρισμό! Άρα, ποιο το νόημα μιας αλλαγής δια της πολιτικής οδού; Άρα ποιος ο λόγος να θυμάται κανείς οτιδήποτε; Αυτό διερωτάται ο κόσμος, αυτή και η απάντηση που αρμόζει του… δικαιωμένου, που διερωτάται αν θυμόμαστε.

Τι πολιτικό έγκλημα καθοσιώσεως… Στην πιο δύσκολη, στην πιο σκληρή στιγμή της μεταπολεμικής Ιστορίας της χώρας, να σπέρνεις πάνδημη τη ματαιοπονία, αλλά να διατείνεσαι ότι υψώνεις στον ιστό τη σημαία της ελπίδας!

Τώρα πια τι να προσδοκά κανείς; Πότε θα ακουστεί δημόσια το επόμενο λάθος; Μα δεν θα αναμιχθούμε, λέει, στη δημόσια διαμάχη Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. –τάχα υψηλή πολιτική, βλέπεις· κεκλεισμένων των θυρών· το τελειωτικό χτύπημα στη Δημοκρατία.

Γι αυτό σας λέω: δεν έχει σημασία το πού κατεβαίνει υποψήφια η γάτα. Όχι εδώ, είναι η απάντηση, και αρκεί. Να, μόλις πριν από λίγο κατέφθασαν νέες μετρήσεις της Κοινής Γνώμης που ήρθαν να προστεθούν σε όσα προανέφερα, μα και ζούμε κάθε μέρα στο πετσί μας –«ο Μίκυ Μάους Δημοσκόπος!» Να μας πει ότι δικαιωματικά γλείφει με τα άλλα ποντίκια τα οστά τα γεγυμνωμένα μιας χώρας νεκρής και βαθειά ενταφιασμένης στα τάρταρα. Να μας τραγουδήσουν εκεί κάτω σε μακάβριο χορό οι αρουραίοι ότι εμείς δεν θα βρούμε ποτέ τη γάτα μας. Διότι αφενός δεν χρειάζεται, και διότι αφετέρου… δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.