sotosblog

Πριν από χρόνια, σχεδόν… αμούστακος ακόμη τότε, ο Π. Τσίμας ρωτάει τον τραγουδιστή του μεταναστευτικού και της προσφυγιάς γιατί συγκινούν ακόμη τα τραγούδια του. Ο Στ. Καζαντζίδης δυσκολεύεται, κομπιάζει. Δεν έχει εύκολη απάντηση. Και καταφεύγει σε κάτι στερεότυπο.

◊

Να ασκούμε κριτική στην κυβέρνηση, να ασκούμε. Να ασκούμε κριτική στους Τροϊκανούς, να ασκούμε. Αλλά να είμαστε δίκαιοι μαζί τους, και να λέμε και τα καλά και τα κακά…

Το λέω αυτό, επειδή δεν έχει αναδειχθεί όσο θα έπρεπε, νομίζω, η ιδιαίτερη εκείνη πτυχή του παθήματός μας που έχει να κάνει με τις ευκαιρίες τις οποίες αυτό γεννάει· και, φυσικά, δεν αναδεικνύονται, όσο τουλάχιστον θα έπρεπε, οι φιλότιμες προσπάθειες που γίνονται, τόσο σε εθνικό, όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε αφενός να κατοχυρώνονται όσες νέες τέτοιες έχουν ήδη γεννηθεί, αλλά και να συντηρείται το κλίμα εύφορο, ώστε να συνεχίσουν να προκύπτουν συνεχώς πρόσθετες, και δη πολύ επικερδείς.

Παραδείγματος χάριν, ένας τομέας στον οποίο θα άξιζε, θεωρώ, να επενδύσει στην Ελλάδα σήμερα κάποιος κεφαλαιούχος (μην ακούτε, τράπεζες υπάρχουν να βάλουν πλάτη) είναι η παραγωγή, μεταποίηση και εμπορία ειδών ταξιδίου. Όχι για τα αμέτρητα μιλούνια τουριστών που αναμένουμε να πλημμυρίσουν και να πνίξουν τη χώρα στο τάληρο –όσοι θα έλθουν, σε όρους του ταξιδιωτικού κλάδου, αφορούν στο λεγόμενο incoming, κι έχουν αυτοί ήδη μεριμνήσει, ενώ εγώ αναφέρομαι στο αποκαλούμενο outgoing (το για ποιο λόγο θα ταξιδέψει κάποιος δεν ενδιαφέρει και πολύ τον ταξιδιωτικό πράκτορα, παρά κυρίως για να γνωρίζει αν θα κόψει εισητήριο μετ’ επιστροφής ή απλής μεταβάσεως). Outgoing, λοιπόν.

Άρα, βαλίτσες, χιλιάδες βαλίτσες, με ή χωρίς ροδάκια, μπακ-πακ που προτιμούν οι νέοι, σακ-βουαγιάζ, θήκες για ξυριστικά και άλλα χρειώδη ή μικροκαλλυντικά, και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα, όλα αυτά είναι ικανά να πυροδοτήσουν μια ολόκληρη νέα έκρηξη ανάπτυξης στην ελληνική βιοτεχνία, για να μην πω βιομηχανία.

Εδώ παρακάτω από το σπίτι μου υπήρχε ένα τέτοιο μαγαζί, που –τι κρίμα για τον επιχειρηματία– έκλεισε· δεν μπόρεσε, φαίνεται, ο άνθρωπος να κάνει λίγη υπομονή, για να προλάβει το επικείμενο. Ωστόσο, ο χώρος παραμένει ξενοίκιαστος, και είμαι στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου, έτοιμος να μεσολαβήσω για να έλθει σε επαφή κανείς με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου, δεδομένου ότι το νοίκι σίγουρα θα έχει πέσει πια, άστε που μιλάμε για ένα μέρος ήδη γνωστό στο καταναλωτικό κοινό –σχεδόν πιάτσα, θα λέγαμε. Σπεύσατε, λοιπόν, διότι δεν μπορείτε να φαντασθείτε το χαμό που πρόκειται να γίνει οσονούπω. Πατείς με-πατώ σε, κουτσοί στραβοί στην Αγία Παρασκευή!

Ειδικά μετά τις εξαγγελίες που έγιναν χθες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο σχετικά με τα μέτρα που μελετώνται για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, όπως καταλαβαίνετε…

Τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία θα έχουν εκείνοι οι επιχειρηματίες που θα δίνουν δώρο για κάθε δυό βαλίτσες κι ένα μικρό λεξικό ή –μετά από λίγο καιρό, ώστε να το επιτρέψει η υψηλή κερδοφορία– ακόμα και μεταφραστικά apps στα Γερμανικά για smart phones –θα χρειασθούν αυτά. Ισπανικά και άλλες τέτοιες γλώσσες θα είναι αχρείαστες, εκτός για να συνεννοείται κανείς με τους συναδέλφους που θα αποκτήσει, πράγμα που όμως αντενδείκνυται, διότι θα κινδυνεύει να απολυθεί ως χασομέρης, ειδικά στις εργατικές θέσεις που θα καταλάβουν οι ταξιδιώτες, ανεξαρτήτως των προσόντων τους –ειδικά όσοι έχουν μητρική γλώσσα τα Ελληνικά, δεδομένου ότι οι θέσεις της ειδικότητάς τους θα προϋποθέτουν τέτοια κατάρτιση στα Γερμανικά, που είναι μάλλον απίθανο να συμβεί εντός λογικών χρονικών ορίων.

Μόνο θέλει κάποια προσοχή με τις βαλίτσες: Λ.χ., να μην είναι ίδια η εδώ επιχείρηση με τον εκεί μεσίτη που θα βρίσκει στο μέρος προορισμού κατάλυμμα στους ταξιδιώτες που θα καταφθάνουν, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα θεωρηθεί καθετοποιημένο μονοπώλιο. Α, και μια μικρή έγνοια χρειάζεται για τον κινέζικο ανταγωνισμό. Αυτά και τελειώσαμε.

Οφέλη μπορούν επίσης να προκύψουν και από τις χαμένες βαλίτσες των ξένων που θα έρχονται από εκεί εδώ, στο πλαίσιο ενός Erasmus απασχόλησης, όπως το προτείνουν Γαλλο-Γερμανοί, Βρυξέλλες κ.α. Κοιτάξτε, τα παιδιά αυτά που θα ανταλλάσσονται θα είναι πιο ανέμελα εδώ και η διάθεσή τους περισσότερο σε πνεύμα διακοπών, οπότε, ε, όσο νάναι μια κάποια αμεριμνησία για τα υπάρχοντά τους θα την έχουν. Θα χάνουν τις βαλίτσες τους, και θα αναγκάζονται να αγοράσουν καινούργιες από τους ντόπιους. Χρυσές δουλειές, σας λέω…

Η κρίση γεννάει ευκαιρίες –το Μνημόνιο αποδεικνύεται ευλογία μέρα με την ημέρα, και είναι τούτο ένα γεγονός πέρα από κάθε αμφιβολία. Η δε προοπτική του φεντεραλισμού, ένα κλικ παραπάνω από μόνη της, και ούτε λόγος να γίνεται… Το νέο προλεταριάτο είναι έτοιμο. Κάργα. Φρέσκο κρέας που μόλις βγήκε από την κατσαρόλα και ήδη σερβίρεται στο πιάτο. Αχνιστό.

Όχι μόνο βαλίτσες, λοιπόν –αυτό ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Αν και, ως παράδειγμα, είναι μάλλον από τα καλύτερα. Από τα καλύτερα και τα πιο εγγυημένα, διότι, ακόμα κι αν για κάποιο λόγο σπάσει ο διάολος το πόδι του και δεν πάει καλά η δουλειά, στο κάτω-κάτω σου μένει η βαλίτσα. Που να πεις ότι δεν θα τη χρειασθείς, δύσκολο…

Υ.Γ. Δεν καταπιάνομαι, φυσικά, με το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, η συγκεκριμένη επένδυση στις βαλίτσες βοηθάει και την εθνική οικονομία, σε καιρούς μάλιστα που τόσο το έχουμε κάτι τέτοιο όλοι ανάγκη.