sotosblog

Το sotsblog δεν είναι παίξε-γέλασε· είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ιστολόγιο, και θα παρακαλέσω θερμότατα να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο από την πλευρά σας. Ορίστε μας!..

Επίσης, να γνωρίζετε ότι το sotosblog παρακολουθείται στενά από το Κατεστημένο. Να σας δώσω μερικά δείγματα, και μου λέτε:

Είχα γράψει ή όχι ότι μπορεί να τεθεί θέμα μπάσκετ κατά την επίσκεψη στην Κίνα, διερωτώμενος τι θα απαντήσουμε άμα μας ρωτήσουν οι Κινέζοι τίποτε για τον Γκάλη, τη στιγμή που ο κόσμος γιουχάρει από την κερκίδα του γηπέδου το μήνυμα του Μαξίμου κατά την τελετή που έγινε προς τιμήν του «θεού»; Το είχα γράψει. Έσκασε το Μαξίμου, και βάλθηκε να γίνει μια συνάντηση εκεί τουλάχιστον με τον Γιαννάκη…

Είχα γράψει ή όχι ότι ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία δεν είναι να εκδηλώνεται αγοραστικό ενδιαφέρον για ό,τι ξεπουλάμε, αλλά να κάνει συναυλία ο Νταλάρας; Το είχα γράψει. Δεν πρόλαβαν να περάσουν μερικές ημέρες, και νάσου ο Νταλάρας που ετοιμάζεται ν’ ανέβει στη σκηνή. Βέβαια όχι μόνος του –δεν τον παίρνει. Ψήσανε και τον Μαχαιρίτσα να βάλει πλάτες. «Αμυντική συναυλία», είπε ο Λαυρέντης. Οι επόμενες θα είναι αλλιώτικες, πρόσθεσε. Οι επόμενες…

«Οι επόμενες» δεν είπε και ο Αλέξης Τσίπρας; «Η επόμενη απεργία θα είναι πολιτική», είπε –επί λέξει. Έτσι που λέτε έχουν τα πράγματα…

Αλήθεια, πώς έχουν τώρα τα πράγματα; Χα, ο φίλος μου ο Μανωλάκης είπε το σωστό. Και μου εξήγησε πώς έχουν τα πράγματα· με το νι και με το σίγμα. Μου είπε ο Μανωλάκης: «Νιλ άκτουμ ρεπούτανς, σι κβιντ σουπερέσετ αγκέντουμ!» Αλαμπουρνέζικα. Δεν βγάζεις άκρη. Αλλά, τι να κάνουμε… Έτσι μιλάει ο Μανωλάκης. Να τον κόψω από κολλητό; Δεν γίνονται αυτά. Ως γνωστόν τους συγγενείς τους διαλέγεις, ενώ τους φίλους τους τρως στη μάπα…

Ο Μανωλάκης, που λέτε, τα λέει αυτά, διότι είχε έναν πάρα πολύ σοβαρό θείο. Οβριό, ανισσόροπο. Αφού, να φανταστείτε, πήγε μια μέρα, ο μουρλός, στη Συναγωγή και τους είπε «μάγκες, κομμένοι!» Τα χάσανε οι άνθρωποι.«Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου…», τίποτα, αυτός· ανένδοτος!

Πάντως ήταν ηθικός άνθρωπος αυτός ο θείος. Τα πιο πολλά εκείνος του τα έχει μάθει του Μανωλάκη. Με αποτέλεσμα να τον κάνει και αυτόν έναν πολύ ηθικό άνθρωπο. Αλλά κάτι με αυτόν το θείο του, κάτι με έναν άλλον μπατζανάκη, που επίσης δεν έστεκε και πολύ καλά, έσφιξε τόσο πολύ το μυαλό του, που πλέον μιλάει Αλαμπουρνέζικα. Τέλος πάντων.

Γιατί όμως τα λέγαμε όλα αυτά, και παρασυρθήκαμε; Α, ναι. Παλιά, που λέτε, πριν ακόμα αρχίσει ο Μανωλάκης να μιλάει ακατάληπτα, μας μετέφερε στην παρέα πολλά πράγματα από εκείνα που του μάθαινε ο θείος του –κάπως έτσι τον μάθαμε κι εμείς. Μας έλεγε ότι του έλεγε, θυμάμαι, πάντα στην καθαρεύουσα, την οποία μιλούσε απταίστως: «Ανεψιέ μου, Μανωλάκη, γνώριζε ότι προς πράγμα το οποίον φανταζόμεθα ως προσεχούς μέλλοντος το συναίσθημά μας είναι ζωηρότερον, παρά εάν φανταζόμεθα τον χρόνον της υπάρξεως αυτού ως μάλλον αφιστάμενον του παρόντος. Επίσης, προσφιλές τέκνον μου Μανωλάκη, και το συναίσθημά μας εκ της μνήμης πράγματος το οποίον φανταζόμεθα ως προσφάτου παρελθόντος είναι ζωηρότερον, παρά εάν το φανταζόμεθα ως αναγόμενον εις μακρότερον παρελθόν.»

Κάτι τέτοια στριφνά αλλά σπουδαία, απ’ ότι φαίνεται, του έλεγε του Μανωλάκη, κι άρχισε μετά από λίγο και αυτός τα Αλαμπουρνέζικα.

Εμείς, ωστόσο, λέω εμείς που, όπως είπαμε, το sotosblog είναι ιστολόγιο σοβαρό και όχι παίξε-γέλασε, πρέπει να τα μνημονεύουμε αυτά, τα Αλαμπουρνέζικα. Διότι από τα Κινέζικα, καλύτερα…