Και κάτι τελευταίο για την Ο.Λ.Μ.Ε.

by Sotos

πέσιμο

Με το που ανάβει το πορτοκαλί, και καθώς του λείπουν ακόμη ούτε είκοσι μέτρα από το φανάρι, μαρσάρει, κατεβάζει ταχύτητα και το σανιδώνει. Κι ενώ του απομένουν πια μόνο πέντε μέτρα, ξαφνικά αλλάζει γνώμη, και πέφτει στα φρένα. Στριγγλίζουν τα λάστιχα, σούρνεται, πατινάρει, και τελικά σταματάει μισό μέτρο μετά τη γραμμή. Πάει να βγάλει κάτι σαν στεναγμό ανακουφίσεως κι ακούει: μπαμ, μπαμ, μπαμ –τρία διαδοχικά. Έπεσε πρώτα πάνω του αυτός που ερχόταν από πίσω, και πάνω σε εκείνον ο παραπίσω, και ούτω καθ’ εξής. Βγαίνουν έξω και οι τρεις αυτοί, κι αρχίζουν να του φωνάζουν του πρώτου: «Αφού το ξεκινάς που το ξεκινάς, πέρνα το, ρε αυνάνα…» Τι να το κάνεις… Άσε που, δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις την πληρώνει ο τελευταίος.

Τα ξέρω εγώ αυτά… Το είχα πάρει το μάθημά μου από τον φίλο μου τον Παύλο. Μικρά παιδιά, στη θάλασσα, παραβγαίναμε στις βουτιές. Πάω να κάνω κι εγώ μία με τη σειρά μου, και μόλις αποκολλώνται τα πόδια μου από το βατήρα, μου φωνάζει ο Παύλος: «Όχιιι!!!» Έσκασα στο νερό σαν καρπούζι, και πόναγα δυό μέρες. Τον πόνο τώρα πια τον έχω ξεχάσει, αλλά εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι που γέλαγε μαζί μου όλη η παραλία. Ο Παύλος δεν με πειράζει που γέλαγε. Τον ευγνωμονώ. Κάνοντας πλάκα, μου έδωσε ένα μάθημα ζωής, που εγώ τουλάχιστον δεν το έχω ξεχάσει.