sotosblog

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση ζήτησε εκλογές· η κυβέρνηση –η τρικομματική κυβέρνηση– απέρριψε το αίτημα. Ζητώντας εκλογές, η Αξιωματική Αντιπολίτευση άσκησε ένα αναφαίρετο δικαίωμά της· ομοίως άσκησε ένα αναφαίρετο δικαίωμά της και η κυβέρνηση, που τις απέρριψε.

Απορρίπτοντας το αίτημα για εκλογές, η κυβέρνηση αναγκαστικώς θεωρεί ότι η κοινωνία και οφείλει και είναι σε θέση να αντέξει την κυβερνητική πολιτική, επί όσο χρονικό διάστημα θα απαιτηθεί, μέσα στο χρονικό πλαίσιο που προβλέπει σχετικώς το Σύνταγμα. Και θεωρεί ότι επαρκεί η τρέχουσα κοινοβουλευτική της νομιμοποίηση.

Η κυβέρνηση, βέβαια, είναι υποχρεωμένη να έχει αίσθηση του τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Πέραν των δημοσκοπήσεων, όσο αξιόπιστες ή χαλκευμένες και αν είναι αυτές, ακόμα και τυφλή ή κουφή η κυβέρνηση διαθέτει βουλευτές οι οποίοι βρίσκονται σε επαφή με τους ψηφοφόρους στην εκλογική τους περιφέρεια, διαθέτει κομματικό μηχανισμό με στελέχη, διαθέτει… και τι δεν διαθέτει! Απορρίπτοντας, λοιπόν, θεωρεί ότι νομιμοποιείται και στην κοινωνία.

Ομοίως υποχρεωμένη να έχει αίσθηση του τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία είναι και η Αξιωματική Αντιπολίτευση, η οποία ζητάει εκλογές. Αν η κυβέρνηση της καταλογίσει αναντιστοιχία προς το κοινό αίσθημα, προτάξει την δική της εκτίμηση ως εθνική αντίληψη για το τι επιτάσσει το εθνικό συμφέρον, και αποδώσει ως εκ τούτου το αίτημα για εκλογές σε επιπόλαιο τακτικισμό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, άλλο τόσο μπορεί και αυτή από την πλευρά της να της αντιγυρίσει τις αιτιάσεις, καταλογίζοντάς σε εκείνη θανατηφόρο εναγκαλισμό με την εξουσία.

Ούτε θα έστεκε η κυβερνητική εκτίμηση ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση διαβάζει εσφαλμένα τις προθέσεις της κοινωνίας. Άλλο τόσο αντιγυρίζεται και αυτό –επαναλαμβάνω, πέρα από τις δημοσκοπήσεις, χαλκευμένες αυτές ή μη.

Τα άλλα, τα περί… ανωριμότητος που συστηματικά καταλογίζει η κυβέρνηση στον Αλέξη Τσίπρα, δεν έχουν θέση εδώ, τουλάχιστον κατά το ότι ανήκουν στη σφαίρα των επιτιμήσεων που, είτε ως βάσιμες είτε ως αβάσιμες, χαρακτηρίζουν μάλλον, ή ακριβέστερα κυρίως εκείνον που τις εξαπολύει: τέτοια απαξιωτική συμπεριφορά συνιστά μάλιστα το τελειωτικό χτύπημα στον θεσμικό διάλογο, και είναι κατά τούτο ένα χτύπημα που προέρχεται, δυστυχώς, από την κυβέρνηση η οποία –τι κρίμα– βαρύνεται πρωτίστως ως τέτοια με την υποχρέωση της διαφύλαξης του κύρους των θεσμών –όλων των θεσμών!

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν έχει τρόπο να επιβάλλει εκλογές –εκτός ίσως μέσω της δράσης των λεγόμενων δυναμικών μειοψηφιών. Όταν δεν είναι μειοψηφίες, δεν ισχύει τίποτε από τα παραπάνω.

Ωστόσο, όταν δεν πρόκειται για μειοψηφίες, και αποδειχθεί ότι δεν πρόκειται για μειοψηφίες, τότε η κυβέρνηση ανατρέπεται εντέλει, αλλά όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, με βαρύ τίμημα πάντως για την χώρα σε καιρούς εξαιρετικά κρίσιμους. Η αξίωση που έχει κατά καιρούς προβάλει η κυβέρνηση προς την Αξιωματική Αντιπολίτευση να επιδείξει πνεύμα καταλλαγής δεν μπορεί σε μια τέτοια εξέλιξη να αποτελέσει δικαιολογία, διότι είναι καθαρά προσχηματική και συνιστά εγχείρημα μετατροπής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε συνεργό της κυβερνητικής πολιτικής και καταδολίευση των θεσμικών ισορροπιών. Και το κυριότερο: είναι αμιγής πολιτικαντισμός, διότι ως μέγεθος είναι μετρήσιμο τόσο, όσο και ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι η βλάβη που υφίσταται η ελληνική κοινωνία θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, αν δεν ακολουθούσε η χώρα το δρόμο που υπηρετεί η κυβέρνηση –άλλο τόσο θα μπορούσε να ισχυρισθεί η Αξιωματική Αντιπολίτευση ότι αντιπολιτεύεται μέσα από τη νόμιμη οδό, και τιμώντας την εντολή της ελληνικής κοινωνίας, περιποιείται μέγιστη θεσμική υπηρεσία στο αίτημα ακριβώς της καταλλαγής.

Όλα τούτα, καθώς οι άνεργοι πληθαίνουν με άκρως επικίνδυνο ρυθμό· και δεν είναι όλοι άγνωστοι μεταξύ τους… Το δηλητήριο της απόγνωσης εισχώρησε πλέον και στο στενό Δημόσιο τομέα, ενώ ομοίως πληθαίνουν οι κατεστραμένοι μικροεπιχειρηματίες, μαζί τους το σχοινί και το σαπούνι. Κοινωνικές εκρήξεις διαβλέπει ως και ο τέως αρχηγός της συντηρητικής παράταξης –όχι κατ’ ιδίαν, αλλά με αδιάψευστη μέχρι στιγμής διαρροή, ή μάλλον διοχέτευση στον εβδομαδιαίο Τύπο, και με την αξιοσημείωτη συμπλήρωση που κυκλοφόρησε για λογαριασμό του ότι ο ίδιος δεν αποσκοπεί στο να υπονομεύσει τον διάδοχό του ή αποβλέπει στο να επαναδιεκδικήσει ηγετικό ρόλο.

Διευκρινίζοντας, συνεπώς, ότι η κατάσταση βρίσκεται   σ τ ο   ό ρ ι ο ,  όπως χαρακτηριστικά είπε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά δεν το αρνείται και η ίδια η κυβέρνηση, η Αξιωματική Αντιπολίτευση παρέσχε με το αίτημά της για προσφυγή στις κάλπες την τελευταία ευκαιρία ομαλής διεξόδου στην κυβέρνηση –διεξόδου δια της εξόδου.

Αποδέκτης του μηνύματος είναι, φυσικά, και οι κυβερνητικοί βουλευτές –οι βουλευτές της τρικομματικής κυβέρνησης– οι οποίοι δέχονται να περιφρονούνται, καθώς παρακάμπτονται οι ονομαστικές ψηφοφορίες στη Βουλή, καθώς δηλαδή τους στερείται η εσχάτη δυνατότητα αποσαφήνισης της δικής τους θέσης πάνω στο όλο πρόβλημα. Και καταλήγουν να εκλαμβάνονται ότι περιφρονούν οι ίδιοι εκείνους που εκπροσωπούν.

Το αίτημα για εκλογές δεν είναι γάντι που θέλει ή δεν θέλει, μπορεί ή δεν μπορεί η κυβέρνηση να σηκώσει. Άπαξ και απερρίφθη, έγινε κύβος· κύβος που ερρίφθη. Ναι, ο κύβος ερρίφθη. Από εδώ και πέρα η ευθύνη για την τροπή των γεγονότων πέφτει εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση –ακέραιη στους ώμους και των τριών. Μπροστά στο αναπόφευκτο, οποιαδήποτε προσπάθεια να ανακαλύψουν αυτοί  και να εντοπίσουν κατά την πεπατημένη στην Αξιωματική Αντιπολίτευση τον υποκινητή των δυναμικών μειοψηφιών δεν θα είναι τότε πια απλώς μάταια, αλλά αστεία ή ακόμα και εντελώς αόρατη μπροστά στην κλίμακα των αντιδράσεων. Εξίσου αστεία θα μοιάζουν τότε τα τάγματα εφόδου, οι πρώην νεολαίοι της Πολιτικής Άνοιξης κ.α. –για να είμαι ακριβοδίκαιος, μέχρι και κάποιες… συνιστώσες και τέτοια, καθώς επίσης και ό,τι άλλο θεσμικό ή εξωθεσμικό απεργάζονται μήπως και τη σκαπουλάρουν, ή ακόμα κι επιζητώντας σκοπίμως την αναμέτρηση.