Να ‘ταν τα νειάτα δυό φορές…
by Sotos
Τώρα… κακά τα ψέμματα, μια όψη των επιθέσεων κατά του Αλέξη Τσίπρα έχει να κάνει με την ηλικία του –ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι δύσκολο να το παραδεχθεί κανείς αυτό δημόσια, αλλά είναι αλήθεια· σκληρή, αλλά αλήθεια –σκληρή όπως κάθε τι που έχει να κάνει με την ηλικία από ένα όριο και πάνω, αλήθεια όσο οι ημερομηνίες σε ένα πιστοποιητικό γεννήσεως· ένα φύλλο χαρτί αυτό που ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με έναν ολόκληρο τόμο, μια αμείλικτη συλλογή από όσα θα θέλαμε να κάνουμε και δεν κάναμε, με όσα θα θέλαμε να είμαστε και δεν προλάβαμε. Γιατί πρόλαβε και πέρασε η ζωή από πάνω μας…
Για τα περισσότερα από εκείνα που ποθήσαμε δεν μένει χρόνος· πια. Κι έτσι, ό,τι άλλο καταφέραμε, λίγο ή πολύ, αξιόλογο ή ασήμαντο, σαν υγρό που βρήκε τρύπα και εισχώρησε, καταλαμβάνει αυτό τώρα τον χώρο τον κενό και παίρνει το σχήμα μας: δεν είμαστε πια εκείνο που θέλαμε, αλλά εκείνο που απογίναμε· και το υπερασπιζόμαστε. Η έκβαση του βίου αντικαθιστά την επιθυμία μας, γίνεται κάτι σαν όνειρο στη θέση του ονείρου μας του αληθινού, γίνεται το είναι μας, κι ένας βαυκαλισμός που από την φύση αρμόζει σε βρέφη έρχεται να μας επισκεφθεί για δεύτερη φορά στη ζωή, και να διαδεχθεί τη δύναμη και το φέρβος της νιότης, καθώς αυτή μας εγκαταλείπει οριστικά.
Μέσα σε αυτόν τον βαυκαλισμό, έχω δει ανθρώπους που αποστρέφονταν στα νιάτα τους την Γραμματική να αποκηρύσσουν κάποια στιγμή όλη την προηγούμενη ζωή τους και να αφοσιώνονται σε αυτήν. Να γίνονται όψιμοι διαπρύσιοι κήρυκες μιας κάποτε μισημένης πλήξης. Όπως με την ορθή Γραμματική, το ίδιο για εθνικά ιδεώδη, για την Πατριδογνωσία, τους εχθρούς της πατρίδας, την Αγωγή του Πολίτου και πλήθος άλλα.
Τους έχω ακούσει να λένε «θα μεγαλώσεις και θα ωριμάσεις». Πρόκειται για τον ύμνο του ρεαλισμού με άλλα λόγια. Ακούγοντάς τον όμως από τα χείλη όσων τον ψέλνουν, νιώθω την πίκρα, την βαθειά και ανείπωτη, που κρύβεται μέσα στην ψυχή τους, και ζητάει μάταια να αποδράσει. Την πίκρα που από τον φθόνο είναι μια ανάσα δρόμος…
Ειδικά η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν δίνει ευκαιρίες στους νέους. Υπήρξε τούτο κομμάτι δικό της ιδιαίτερο. Μακρά η Ιστορία της, βλέπεις, πολλά να διδαχθείς, χρόνος για να τα καταλάβεις και να τα υπηρετήσεις. Μέχρι που μια μέρα εντάθηκε τόσο ο διεθνής ανταγωνισμός που ξεχώρισε αυτό το χαρακτηριστικό της πιο πολύ από όλα τα άλλα. Τράβηξε πίσω τα νερά η άμπωτη, περίσσεψε έξω από την επιφάνεια το κεφάλι του και πλέον βγάζει μάτι.
Ο κανόνας έλεγε: Για να σου δώσει η Ελλάδα ευκαιρία πρέπει πρώτα να μεστώσεις. Αλλά τότε πια δεν έχει νόημα! Κάμπριο αστραφτερό με ασπρομάλλη οδηγό… Παληό απωθημένο, θα το χαρεί σαν το μωρό παιδί το κουρσάκι αυτό ο παλίμπαιδας, που άδραξε επιτέλους το τιμόνι το άπιαστο με τα δικά του χέρια –ένας τέτανος θανατικός η γροθιά του, δεν αποκολλάται, έχει γίνει ένα με το σιδερικό. Γελοίο τότε αυτό το ζηλευτό όχημα, σέρνεται στην άσφαλτο, γιατί είναι καμωμένο γι άλλα: να τρέχει, γράφωντας σαν αστραπή τον φιδίσιο δρόμο της παραλιακής λεωφόρου, ή σχίζοντας την επαρχιακή οδό κάτω από τα δέντρα, ατρόμητα και απολαυστικά, με τον άνεμο να παίρνει τα μαλλιά των φρέσκων κοριτσιών στο πέρασμά του. Όχι όμως· δεν παραμερίζει· κινείται σαν επιτάφιος, επικεφαλής μιας πομπής από κόρνες.
Η επιτίμηση στον νέο άθρωπο είναι επίσημο δόγμα σήμερα στη χώρα μας. Ένας στους δύο νέους, άνεργος, θρέφεται από κάποιον συνταξιούχο. Θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο. Όχι όμως το αντίστροφο όπως το επιβάλλει αυτό ο γητευτής του συνταξιούχου, και πάντως όχι χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πώς το βλέπει ο νέος! Όταν λέμε ότι η χώρα πρέπει να σταθεί ξανά στα πόδια της, δεν εννοούμε να σηκωθεί και να κάνει μερικά βήματα με την περπατούρα, για να ξανακάτσει μετά ήσυχα-ήσυχα και προσεκτικά στην κουνιστή πολυθρόνα, να δει το δελτίο του Μέγκα, τον Σουλεϊμάν, να φάει ένα γιαούρτι και να πάει για ύπνο!
Όλα έχουν ξαναγίνει. Έχει ξαναβρεθεί η Ελλάδα σε δύσκολη θέση. Και σηκώθηκε από δεκαπεντάρηδες, εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, τον Μπότσαρη, τον Τζαβέλλα, τον Καραϊσκάκη, τα χιλιάδες παιδιά που χάθηκαν στην Πίνδο και τα οχυρά, ας μην ανασύρουμε μνήμες τώρα… Αλλά να τα λέμε αυτά. Εμείς όλοι που ζητάμε την επανάσταση, είμαστε για τα Κ.Α.Π.Η. μπροστά τους. Χα! Κοτσονάτοι όμως εμείς που το λέει η περδικούλα τους… ε; Ρε ουστ από ΄δω, Φαουστομεφιστοφελήδες!
Επιεικώς είπα νωρίτερα ότι μόνο μια όψη της επίθεσης στον Αλέξη Τσίπρα έχει να κάνει με την ηλικία του. Όχι «μόνο μια όψη»· ο πολιτικός λόγος κατά του Αλέξη Τσίπρα συνοψίζεται στη φράση «πάρε τα κουβαδάκια σου και αλλού». Ποικίλουν οι παραλλαγές. Του καταλογίζεται ασυνέπεια –νεανικό ελλάτωμα! Ανωριμότητα –νεανικό ελλάτωμα! Αδυναμία ελέγχου επί των στελεχών του –νεανικό ελλάτωμα! Έλλειψη συναίσθησης της κρισιμότητας των καταστάσεων –νεανικό ελλάτωμα! Άγνοια κινδύνου –νεανικό ελλάτωμα! Ακόμη κι εξ οικείων του καταλογίζεται πρόωρη ενηλικίωση –από τα νεανικά ελλατώματα τούτο ίσως το βαρύτερο. Κ.τ.λ. κ.τ.λ. Όλα προβολές του εαυτού μας επάνω του. Του εαυτού μας, της προσωπικής μας αδυναμίας και κάθε δικής μας αποτυχίας.
Και θα τον έδιωχναν, αν μπορούσαν, οι ισχυροί, τα μορμολύκεια της εθνικής κατάντιας. Δεν μπορούν όμως και αντ’ αυτού προσπαθούν δήθεν να τον ωριμάσουν τουλάχιστον. Αν το επιτύχουν εντελώς, θα είναι πια αργά. Πολύ αργά ακόμα και για να τον επανεφεύρουμε.
sotosblog 
«Κακά τα ψέματα η μια όψη των επιθέσεων κατά του Αλέξη Τσίπρα είναι τα νιάτα του.»
Ας υποθέσουμε ότι συμφωνώ φίλε Σώτο.
Και ας υποθέσουμε ακόμα ότι κάποιοι τον στέλνουν με το κουβαδάκι στην παραλία.
Αυτός πως αντιδρά;
Πως αντιδρά ο ηγέτης που θέλει να γίνει ο αυριανός πρωθυπουργός της χώρας;
Με την φράση: «το euro είναι το εθνικό μας νόμισμα» ;
Μάλλον «γέρασε» νωρίς.
Καλή Ανάσταση!
Με όλη την αγάπη μου στον φίλο, αν αυτή είναι η κριτική μας, τότε είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρια.
Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
[…] by Σώτος Χρυσαφόπουλος […]
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Ax αυτά τα νειάτα. Καλος ο παρορμητισμός τους δεν λέω αλλά κι η λογική και η σύνεση δεν βλάπτουν!
Τα νειάτα δημιουργούν. Μετά η λογική τα ερμηνεύει.
Η »σύνεση» μας οδήγησε στα χάλια που βρισκόμαστε σήμερα.
Γιατί όχι και τον Μητσοτάκη τότε; Και σύνεση διαθέτει, και πείρα, και την πολιτική έχει φάει με το κουτάλι και απο αποστασίες είναι μανούλα.
Και τη Βασίλισσα Ελισάβετ μαζί με τον Ψηλό, να δέσει το γλυκό καλά! Όχι τόσο όσο η τρικολόρε, βέβαια. Αλλα κι αυτή ως πότε; Οι άλλοι είναι αιώνιοι. Στα σίγουρα!
Υποθέτω, η ανωτέρω επιχειρηματολογία ισχύει κατά μείζονα λόγο ως προς τον Κασιδιάρη, καθότι ακόμη πιο νέος από τον Τσίπρα…
Προσωπική κριτική: Είναι κρίμα οι υπέροχες μεσαίες παράγραφοι του κειμένου – πραγματικά κεντήματα γραφής και νοημάτων, που τόσο σπάνια τα συναντά κανείς στην αποστειρωμένη δημοσιογραφία του σήμερα – να «ευτελίζονται» (συγγνώμη για το ρήμα, αλλά όσο γλαφυρότερη η πένα τόσο εντονότερη η αντίθεση) από την αναφορά σε πρόσωπα των οποίων η νεότητα αποτελεί (δυστυχώς) το μόνο προσόν και «καμουφλάζ» της κενότητάς τους…
Ως προς το πρώτο, δεν ανακατεύομαι ποτέ με τα πίτουρα. Εύχομαι ομοίως και δι υμάς.
Ως προς το δεύτερο, Τσίπρας ή όχι εναπόκειται στην κρίση του καθενός μας. Το κείμενό μου μιλάει για μας, όχι γι αυτόν -και πάντως όχι περισσότερο από την προφανή για μένα, την σχεδόν νομοτελειακή δυναμική που τον ωθεί. Λυπάμαι, αν δεν πέτυχα να το καταστήσω αυτό σαφές.
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Θα με κολάκευαν πιο ευχάριστα, αν έλειπαν οι συγκρίσεις -το διευκρινίζω μια και απαντώ σε φίλο.
Αγαπητέ Σώτο, όπως με ξέρεις καλά, ποτέ δεν κολάκευα ούτε έγλειφα. Άρα τα καλά μου λόγια είναι από βάθους καρδίας και εκφράζουν αυτό που πραγματικά πιστεύω. Η κριτική μου είναι κριτική προς ένα φίλο που βαθύτατα εκτιμώ και σέβομαι.
Ως προς τα πίτουρα, πολλοί ανακατεύονται χωρίς να το συνειδητοποιούν, ειδικά όταν τυχαίνει να είναι και γευστικά, ειμή μόνο όταν αρχίζουν να τους τρων οι κότες˙ τότε όμως είναι αργά (όπως κάποιον συμμαθητή, ονόματι Γιώργο…).
Τέλος και σημαντικότερο: Η κριτική μου εντοπίζεται στο εξής: Το υπέροχο κείμενό σου για τον διαχρονικό τρόπο περιφρονητικής αντιμετώπισης των νέων στο έθνος μας (τον ζήσαμε και εμείς όταν…, κάποτε…) αδυνατίζει, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, από τη χρήση ως παραδείγματος ενός προσώπου, το οποίο αποτελεί (εξ ιδίας φύσεως και κατ’ αντιδιαστολή) επιβεβαίωση του κανόνα της γενεακής αναξιοκρατίας, που τόσο γλαφυρά περιγράφεις. Εξ ου και η αναφορά μου στον έτερο, αναμφισβητήτως χειρότερο, καππαδόκη… Οι χιλιάδες ικανότατοι και υπερκαταρτισμένοι νέοι που αναγκάζονται να ξενιτευτούν ή λιμοκτονούν στην ανεργία, θα αποτελούσαν μία πολύ πιο εύστοχη αναφορά (κατά τη γνώμη μου πάντα). Ευελπιστώ, ότι η συγκεκριμένη αναφορά έγινε στο πλαίσιο μιας προσωπικής συμπάθειας και όχι μιας στράτευσης…
Επαναλαμβάνω δεν ασχολούμαι με πίτουρα. Ούτε ξέρω ποιός είναι ο Γιώργος. Ειλικρινά. Άρα δεν υπάρχει έτερος. Αυτά και για τα περί στρατεύσεως. Οι χιλιάδες που λες είναι η μεν πραγματικότητα, αλλά όχι η διέξοδος.
Επειδή, μάλλον δεν έγινα κατανοητός: Έτερος είναι ο Κασιδιάρης. Γιώργος είναι ο Γιώργος Π.
Aπό τα ωραιότερα τσάμικα! Κι από τις μεγαλύτερες αλήθειες, άνευ αντιλόγου. Όποιος δεν μπορεί πιά να το χορεύει, ας το χαζεύει δίχως να ζηλεύει. Του πάνε και τα βήματα κι είναι και ηπειρώτης!
Μολονότι έγραψες σχόλιο ωσάν το κείμενο να σε αφορά, ωστόσο με αυτό που έγραψες αποδεικνύεις ότι δεν σε αφορά, διότι αυτό το κείμενο απευθύνεται σε… υπερήλικες, ενώ με αυτό που έγραψες απέδειξες ότι είσαι νέος! Κατά τούτο και πιστοποιημένα πλέον.