sotosblog

Ότι μια μέρα –τέτοιες μέρες– θα εξέφραζα από αυτό το βήμα την ευγνωμοσύνη μου στην Γερμανική κυβέρνηση, ε, ομολογουμένως, δεν το περίμενα.

Η Γερμανική κυβέρνηση λέει ότι το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων έχει λήξει. Εγώ λέω ότι δεν έχει λήξει. Και λέω ότι δεν έχει λήξει, διότι επί ζητήματος που αφορά τουλάχιστον σε δύο πλευρές έχει μέχρι στιγμής αποφανθεί αρμοδίως και επισήμως μόνον η μία –η Γερμανική. Η άλλη από τις δύο πλευρές, η Ελληνική, δεν έχει αποφανθεί ακόμη  –αρμοδίως και επισήμως το μελετάει.

Μολονότι εγώ που λέω ότι δεν έχει λήξει είμαι αναρμόδιος να το θέσω επισήμως στην Γερμανική κυβέρνηση, βλέπω ότι εκείνη πάντως μου απαντάει. Την ευγνωμονώ λοιπόν γι αυτό, διότι μου συντηρεί αρμοδίως και επισήμως το θέμα, έστω απορριπτικά, όσην ώρα ο αρμόδιος να της το θέσει επισήμως για λογαριασμό μου ούτε της το θέτει, ούτε και πρόκειται –την τρέμει και το έχει αποδείξει, είναι γνωστό τοις πάσι. Εξ ου και παίζει αυτός τένις με το μπαλάκι από το Γενικό Λογιστήριο στο Υπουργείο Εξωτερικών και από το Υπουργείο Εξωτερικών στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Είθε να μην πρόκειται για μπαλάκι, να με διαψεύσει, και τελικά να της το θέσει. Μη νυχτώσουμε όμως!

Μπορεί να είμαι εγώ αναρμόδιος να το θέσω επισήμως στην Γερμανική κυβέρνηση, δεν παύει όμως να είμαι αρμόδιος να καταστήσω άλλον αρμόδιο, για να της το θέσει: εκείνον που με διαβεβαιώνει ότι θα της το θέσει. Και πριν νυχτώσουμε, θα φροντίσω να τον καταστήσω.

Όποιος άλλος δεν το φροντίσει αυτό, το να καταστεί δηλαδή αρμόδιος να της το θέσει εκείνος που διαβεβαιώνει οτι θα της το θέσει, για όποιον λόγο και αν δεν το φροντίσει, καταλήγει να δείχνει στην Γερμανική κυβέρνηση ότι την φοβάται, ακόμη και αν δεν την φοβάται –εκτός αν συμφωνεί μαζί της ότι το θέμα έχει λήξει, κάτι που, ωστόσο, δεν το λέει ούτε καν εκείνος που λέω εγώ ότι αντ’ αυτού παίζει τένις: μπορεί να φοβάται να της το θέσει, αλλά δεν λέει ότι το θέμα έχει λήξει. Και να είμαστε συνεννοημένοι: όποιος άλλος δεν το φροντίσει απεμπολεί 162 δισεκατομμύρια για την χώρα.

Επίσης, ευγνωμονώ την Γερμανική κυβέρνηση και διότι μου αποδεικνύει με την μονομερή σπουδή της ότι η Γερμανία δεν είναι τελικά ο καλύτερος μαθητής, όπως πολύ αναιδώς ισχυρίσθηκε, αλλά απλώς ένας νταής· νταής και ζαβολιάρης –εκτός αν διατίθεται να το συζητήσουμε, όπως θα έκανε κάθε πραγματικά καλός μαθητής που δεν είναι ζαβολιάρης.

Όσο δεν το συζητάει δε, θα εκκρεμεί επιπλέον και το έγκυρο πόρισμα για το κατά πόσον όντως κακώς δαπανούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας, όπως έχει κατά καιρούς υποστηρίξει η Γερμανική κυβέρνηση η ίδια, αλλά και μέσα από εγχώρια φερέφωνα, ή αν εντέλει καλώς δαπανούσαμε, πάντα εν αναμονή αυτή της διευθέτησης, που εγώ λέω ότι δεν έχει λήξει.

Να προσθέσω κλείνοντας ότι, ως εκ τούτου, σκόπιμο θα ήταν να μην σπεύδουν διάφοροι ελαφρείς ντόπιοι σε αβασάνιστες δηλώσεις ότι δαπανούσαμε πάνω από δυνάμεις και τέτοια, έστω μέχρις οριστικής διευθετήσεως αυτού του θέματος, που δεν έχει λήξει. Σε άλλη περίπτωση φαντάζομαι ότι αυτοί αντιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, τις σχετικές προεκτάσεις τέτοιων δηλώσεών τους.

Ανέφερα στην αρχή ότι η διαφορά για τις πολεμικές αποζημιώσεις είναι μια διαφορά ανάμεσα σε τουλάχιστον δύο μέρη. Λέω «τουλάχιστον», διότι –να μην το λησμονούμε τούτο– μας παρακολουθεί και η ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτήν αποζημιωμένοι και μη.

Ευχαριστώ – Ντάκεσεν – Dankeschön