sotosblog

Ώρες-ώρες απορώ γιατί υπάρχουν άνθρωποι που με διαβάζουν, όταν είμαι εγώ στον κόσμο μου, πέραν πάσης αμφιβολίας. Καλά να είναι οι αναγνώστες μου στον κόσμο τους –είναι τούτο άλλο τόσο δικαίωμά τους· όπως και δικό μου, άλλωστε. Αλλά αυτό, το να ταιριάζει ο κόσμος μου με τον κόσμο τους, πώς τόχετε; Θα μου πείτε, δεν προκύπτει σώνει και καλά ένα τέτοιο συμπέρασμα, επειδή με διαβάζουν. Μπορεί, ας πούμε, να το κάνουν από κάποιο βίτσιο ή από υπερβολική περιέργεια –να λένε μέσα τους: «για να δούμε, πόσο στον κόσμο του μπορεί να είναι ένας άνθρωπος…»

Σήμερα, που λέτε φίλοι μου, είναι μια τέτοια ώρα από αυτές τις… ώρες-ώρες. Διότι, εκεί που όλοι ασχολούνται με χίλια δυό άλλα σοβαρά, στον κόσμο μου εγώ, θα ήθελα να γράψω για την Βόρεια Κορέα. Αλλά ας ξεκινήσουμε πρώτα από τα πιο κοντινά μας, σε χαμηλότερο παράλληλο, αλλα στο ίδιο ημισφαίριο…

Θα τον ξέρετε τον Τσουκαλά. Τον Τσουκαλά, ντε, τον γαύρο, τον «άντε γειά»! Ε, δεν υπάρχει άνθρωπος που να στέκει στα συγκαλά του και θα δεχόταν να γινόταν ο «άντε γειά» αθλητικός δικαστής. Δεν το νομίζω αυτό απλώς· είμαι βέβαιος. Όσο γαύρος, όσο φανατικός, όσο κολλημένος, όσο αποφασισμένος αυτός ο άνθρωπος να κερδίζει πάντα, παντού, με όποιον αντίπαλο, μόνο ο Ολυμπιακός, με οποιονδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε μέσο και «άντε γειά», αν πάντως δεχόταν να διορισθεί ο Τσουκαλάς αθλητικός δικαστής, θα το δεχόταν κάτι τέτοιο μόνο κρατώντας την κοιλιά του από τα γέλια· ακόμα και τούτο μόνο για λίγο. Κάποια στιγμή ο καθένας συνέρχεται και βλέπει, αν μη τι άλλο, το γελοίον του πράγματος.

Ως εκ τούτου, και σε ό,τι αφορά στη διένεξη με τη Βόρεια Κορέα, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών δεν μπορεί, όπως αντιλαμβάνεσθε, να είναι Νοτιοκορεάτης.

Μπορεί, δεν ξέρω, να είναι ο Μπαν Κι Μουν πρωτοφανές υπόδειγμα αμερόληπτου ανδρός –πράγμα που αμφιβάλλω: διότι ακόμα κι αν φώναζε από κάτω ρυθμικά σύσσωμη η ανθρωπότητα, των Βορειοκορεατών συμπεριλαμβανομένων, «θέλουμε τον Μπαν Κι Μουν, είναι αμερόληπτος, θέλουμε τον Μπαν Κι Μου είναι ο Θεός», ακόμα και τότε, αμετάπειστος ο ίδιος από τις σειρήνες και τις φωνές του πλήθους θα είχε παραιτηθεί. Δεν έχω ενδοιασμό ότι ο Τσουκαλάς θα το είχε ήδη πράξει.

Ο Μπαν Κι Μουν μπορεί, λοιπόν, να είναι αμερόληπτος, απερίσπαστος, απεριφρόντιστος, απερίβλεπτος ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, μπορεί να είναι ό,τι θέλει, αλλά δεν μπορεί να είναι Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών που, ως Νοτιοκορεάτης, αναμιγνύεται στη διένεξη Βόρειας και Νότιας Κορέας.

Μην μου αρχίσετε τα «μα, γι αυτό τον βάλανε εκεί», «έλα τώρα, σιγά τα Ηνωμένα Έθνη», «μια ζωή σικέ όλα» κ.τ.λ., σας παρακαλώ· θερμά. Άνθρωποι! Τώρα θα μάθουμε ότι η μεγάλη, κραταιά αρχή είναι το δίκαιον του ισχυροτέρου;;; Είχαμε συμφωνήσει όμως να τηρούνται κάποια προσχήματα. Γι αυτό είχαμε φτιάξει δικαστήρια, Οργανισμούς, υπηρεσίες, και πολλά άλλα διάφορα. Γι αυτό είχαμε και τα Ηνωμένα Έθνη. Συμφωνεί με αυτά η Βόρειος Κορέα; Ποσώς με ενδιαφέρει.

Αν ήταν να αποφασίσω εγώ, ίσως να συνελάμβανα τον «Αιώνιο Πρόεδρο» και την παρέα του, για να περάσουν κατ’ αρχήν από ψυχιατρικές εξετάσεις. Αλλά δεν αποφασίζω εγώ. Και δεν ξέρω ποιός θα έπρεπε να αποφασίζει. Όχι όμως κι ένας Νοτιοκορεάτης –ήμαρτον! Να σας πω και κάτι άλλο; Αν ήμουν ο «Αιώνιος Πρόεδρος» και μου έλεγαν ότι θα αποφασίσει ένας Νοτιοκορεάτης, ότι έτσι θα γίνει κι αν μου αρέσει, τότε κι εγώ θα ξεκλείδωνα ό,τι πυρηνικά έχω και δεν έχω· κι όποιον πάρει ο Χάρος…

Υπάρχει, ξέρετε, και μια άλλη διάσταση στα πράγματα: Ο βασικότερος λόγος που είχαμε αποφασίσει να έχουμε δικαστήρια, Οργανισμούς κ.τ.λ. ήταν για να έχουμε κάτι να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των παιδιών. Ακόμα και στον πόλεμο, κάνουμε λόγο για «θέατρο των επιχειρήσεων», επειδή το θέατρο διδάσκει –μεγάλους και παιδιά. Τώρα, καθώς η Νέα Τάξη πραγμάτων ξεδιπλώνεται για τα καλά ως παγκόσμια διακυβέρνηση και ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της νταηλίδικα, μας κάνει και πλάκα.

Πλάκα στην πλάκα ωστόσο, αν δεν γίνει κανένα… αστείο και συνεχίσουμε να υπάρχουμε, τότε διερωτώμαι τι γενιά σημερινών παιδιών προάγει για το αύριο και επιφυλασσει στην ανθρωπότητα η επίσημη ανακοίνωση ότι όλα είναι σικέ; Τι άνθρωπος θα γίνει ο καινούργιος άνθρωπος, όταν η επίσημη πληροφορία που λαμβάνει εξ απαλών ονύχων είναι ότι όλα είναι σικέ, μόνο σικέ, ότι αυτό δεν αλλάζει, και ότι καλά θα κάνει να το πάρει αυτό χαμπάρι ως νέος άνθρωπος, για να κανονίσει την πορεία του αναλόγως; Γι αυτή την γενιά, τα μαθήματα ωμού Τάε Κβο Ντο –που κατά σύμπτωση είναι και Κορεάτικο– θα είναι μάλλον κάτι το τόσο ευγενές, ακίνδυνο και άκακο, που θα το εξασκούν ως άπιαστο ηθικό σύνορο μόνο Χερουβείμ, Σεραφείμ και τα άλλα αθώα πλάσματα του Παραδείσου.

Πολύ ανησυχητικό είναι δε ότι ετούτο για τον Μπαν Κι Μουν δεν το έχω διαβάσει κάπου –μοναδική μου παρηγοριά ότι διαβάζω πολύ λιγότερα από όσα κυκλοφορούν. Το λέω διότι, δεν μπορεί, κάποιος λογικός γραφιάς θα το έχει βάλει κάπου αυτό για τον Μπαν Κι Μουν, σε κάποιο κομμάτι χαρτί. Διαφορετικά…

Διαφορετικά, αν ο παγκόσμιος Τύπος –ηχηρά ονόματα-πρότυπα δημοσιογραφίας ανάμεσά τους– μαζί του και η Παγκόσμια Κοινότητα έχουν προσχωρήσει απροσχημάτιστα στην άνευ όρων επισημοποίηση του σικέ, τότε, πολύ φοβούμαι, ότι η μόνη χώρα που απομένει για να διαφοροποιηθεί, και που οφείλει να διαφοροποιηθεί από αυτήν την παλαιολιθική εποχή είναι η Ελλάδα. Έλα όμως που η Ελλάδα είναι κι αυτή στα χέρια μιας δράκας ανθρώπων, που έσπευσαν στη ζωή τους να κάνουν την ίδια παλαιολιθική παραδοχή πρώτοι και καλύτεροι. Και σαν να μην έφθανε αυτό, η δράκα τούτων των ανθρώπων αποκαλεί αυτή την παλαιολιθική εποχή «Ευρώπη», ως κολαούζο της νέας τάξης· και μας μιλάει εξ ονόματός της!

Ε, τότε, φίλοι μου, αφού έτσι έχουν τα πράγματα, ας γίνονται πλέον όλα τούτα τουλάχιστον τη εξαιρέσει εμού, που λέει και ο ποιητής.   Τ η   ε ξ α ι ρ έ σ ε ι    ε μ ο ύ !   Μέσα σε τούτη την λοβοτομημένη ανθρωπότητα, μέσα της και μια λοβοτομημένη Ευρώπη, που δεν το πιστεύω, τη εξαιρέσει εμού που έχω τουλάχιστον και κάποιους αναγνώστες, οι οποίοι, ως φαίνεται, επικοινωνεί ακόμα το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου τους με το άλλο –έστω στον κόσμο τους. Δεν είναι λίγο…