sotosblog

Σε μιαν απέλπιδα, όσο και ερασιτεχνική, προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ο Παύλος Τσίμας εμφάνισε την πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Μέγαρο ως αυτονόητη στο πλαίσιο ενός πολιτικού πολιτισμού.

Για να περισπάσει το ζητούμενο της υπόθεσης, είπε χαρακτηριστικά, μιλώντας στο Κεντρικό Δελτίο του Mega, σχεδόν επί λέξει, ότι αλλοίμονο να μην εκαλείτο ο Σύριζα και ο Αρχηγός του από τους διοργανωτές, όπως έγινε, εξάλλου, με όλα τα κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου.

Ο στόχος προφανής: να απομειωθεί ή και να αποκρυβεί ως είδηση από τον παραδοσιακό ψηφοφόρο της συντηρητικής παράταξης που εξυπακούεται ως παρών εκεί, η καταγγελία που κάνει ο Σύριζα ότι η σημερινή Ν.Δ. έχει εκτραπεί σε ήθος, εικόνα και ιδεολογία ως κόμμα της άκρας δεξιάς· και έχει καταστεί πλέον ξένη προς τις παραδοσιακές αρχές, που θα ήθελε να την διέπουν.

Ο Παύλος Τσίμας, βέβαια, δεν έπεισε κανέναν από τους τηλεθεατές, οι οποίοι είχαν, μάλιστα, προλάβει να τον δουν μόλις πριν από ένα εικοσιτετράωρο να μην μπορεί να συγκρατήσει τα γέλια του, όταν μιλούσε για το ίδιο θέμα ο Γιάννης Πρετεντέρης, έστω με επιφανειακή σοβαρότητα –πιο επαγγελματικό τουλάχιστον τούτο εκ μέρους του τελευταίου σε σύγκριση προς την άκρως αντιεπαγγελματική συμπεριφορά του πρώτου.

Πλην ίσως των διανοητικώς διασαλευμένων και όσων πετάνε πρόωρα αετό, ο Παύλος Τσίμας δεν έπεισε κανέναν, διότι είναι προφανές σε όλους ότι το θέμα δεν ήταν το αν θα εκαλείτο ο Αλέξης Τσίπρας. Μάλλον είναι ηλίου φαεινότερον και δημοσιογραφικώς παιδαριώδες ότι η αξία της εκδήλωσης έγκειτο στο κατά πόσον θα ταίριαζε εκεί με τα μυαλά που κουβαλάει ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ., κι ας προσέρχονταν στην αίθουσα και ο κάθε περαστικός –καρέκλες να υπάρχουν…

Ιδού όμως που –τι ειρωνία!– τα ίδια τα λόγια του πραγματικά επίμαχου προσώπου αυτής της ιστορίας, απρόσεκτος αυτός, αλαζονικός και οιηματίας, πρόδωσαν την όλη κατασκευή: «Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον τιμούν σήμερα οι κάποτε αντίπαλοί του. Στα λόγια τουλάχιστον. […] Εμείς τιμούμε και τη μνήμη του [..] και […] είμαστε ακόμα πιο σίγουροι ότι τιμούμε την κληρονομιά του και συνεχίζουμε το έργο του».

Γλώσσα λανθάνουσα που αποκαλύπτει ψυχολογική πίεση και αγωνία. Ένας κανονικός, φυσιολογικός, ψύχραιμος, ένας αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας που αισθάνεται σύστοιχος και ασφαλής δεν δίνει σε μια τέτοια εκδήλωση εξηγήσεις, δεν προβαίνει σε τέτοιου είδους διευκρινίσεις για την τρέχουσα ταυτότητά του. Ειδικά ενώπιον συνεπώνυμου προκατόχου, οιωνεί φυσικού διαδόχου του τιμώμενου, καθώς και άλλων προκατόχων. Ούτε αντιπαραβάλλει εαυτόν έναντι εκείνων, που –κατεξοχήν και οπωσδήποτε στα δικά του μάτια– βρίσκονται εκεί και τον παρακολουθούν όπως όλοι κατά τα πάντα αποκλειστικώς χάρη στον ιδρυτή του κόμματος, που ο ίδιος εκείνη την ώρα σύννομα εκπροσωπεί στον μέγιστο βαθμό –επί της αρχής είναι γι αυτόν όλοι, μα όλοι τους ανεξαρτήτως, για μια βραδυά κάτι σαν παιδιά του –τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Οτιδήποτε άλλο από πλευράς του είναι υπόδειγμα μικροκομματισμού –κυριολεκτικά κυριολεκτική εδώ η σημασία του πολύπαθου αυτού όρου.

Ακόμη και ως εν ενεργεία, θα έπρεπε να είναι όχι ανταγωνιστικός, εμμονικός εμπαθής και βυσσοδόμος, αλλά, ούτως ειπείν, υπεράνω, μεγάθυμος, αποστασιοποιημένος, συγκεφαλαιωτικός, θέσμιος. Αντιθέτως, όταν αντιπαραβάλλεται, οταν αντιπαρατίθεται, και δίδει εξηγήσεις για το κόμμα και τον εαυτό του, το κάνει μόνον και μόνον διότι νιωθει εφήμερος, παράταιρος μες το ακροατήριο του συνταγματικού τόξου· εμφορείται από την ανάγκη να πείσει, διότι όντως συντρέχουν εδραίοι λόγοι να το πράξει· και τους γνωρίζει· και επιβεβαιώνει ακουσίως με την βιασύνη και την επιπολαιότητά του τις διαρροές, που είχαν προηγηθεί περί την ενόχλησή του για την εκδήλωση. Αποδεικνύεται έτσι κατώτερός της, και γι άλλη μια φορά κατώτερος των περιστάσεων· γενικώς. Ως ένας επί σκηνής Ιάγος του Καραμανλισμού, προσβάλλει την διοργάνωση, επαληθεύει δε την καταγγελία σε βάρος του, δικαιώνοντας τον Σύριζα.

Αυτό είναι το ζητούμενο, Παύλε Τσίμα, όχι το ποιος παραβρέθηκε. Η κακότεχνη, η ισοπεδωτική μπραβούρα σου, η περίσπαση που επιχείρησες, λοιπόν, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου πειστική. Όπως άλλωστε, αν και διαφωτιστικές, καθόλου πειστικές δεν ήσαν και οι εξηγήσεις χωρίς αντίκρυσμα που έδωσε διαψεύδοντας κάθε τυχόν προσδοκία και εκθέτοντάς σε ευθέως ως Ταρτούφο ο παραπάνω επ’ ανταλλάγματι όψιμος, μα προσωρινός προστατευόμενός σου –και αντιστρόφως.

Για όσους θεωρούν δε ότι η είδηση εντοπίζεται μάλλον στο γεγονός ότι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης  δεν ήταν απλός προσκεκλημένος, αλλά επίσημος ομιλητής, συμπληρώνω ως εκ του περισσού ότι τούτο επιβάλλει, όχι απλώς ο λεγόμενος πολιτικός πολιτισμός, αλλά η πολιτική τάξη των πραγμάτων· ή, απλούστερα, το πρωτόκολλο. Ομοίως και για το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας απεδέχθη.