Περί… νέας τρομοκρατίας

by Sotos

terrorism

Το μυαλό του νεαρού ανθρώπου δεν σηκώνει εξαιρέσεις. Σαν έλθει αντιμέτωπο με αυτές, φλασάρει, φρικάρει, σαλτάρει, παθαίνει, όπως θέλετε πείτε το. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια της Παιδαγωγικής, για να το διαπιστώσει. Φτάνει να θυμηθεί τα νειάτα του, ή να στοχασθεί πώς αισθάνεται και ο ίδιος ως ενήλικας, κάθε φορά που για κάποιο λόγο βρίσκεται σε ρόλο μαθητή.

Λ.χ., η Γραμματική λέει: «Η κόρη του υπουργού/της κόρης του υπουργού». Ο δάσκαλος ζητάει να το κλίνεις στον Πληθυντικό. Το παιδί λέει: «Ε, οι κόρες των υπουργών/ε, των κορών των υπουργών». Ο δάσκαλος λέει: «λάθος· κάνει “οι κόρες των υπουργών/των θυγατέρων των υπουργών”· είναι εξαίρεση». Το παιδί τρελλαίνεται. Από το σημείο αυτό και μετά η εξέλιξη του παιδιού είναι πλέον με βεβαιότητα αβέβαιη –διότι δεν είναι ακόμα γνωστό ποια εξαίρεση θα κυριεύσει σε τούτη τη ζωή, και θα την κάνει δική του.

Τώρα, από καταβολής κόσμου, η οργανωμένη και συντεταγμένη κοινωνία λέει, επισήμως παρακαλώ, σε έναν δεκαοκτάχρονο ότι όχι μόνο μπορεί, αλλά και πρέπει να φέρει όπλα –εξ ου και η στρατιωτική θητεία έχει ορισθεί στα δεκαοκτώ. Με εξαιρέσεις τον Πρετεντέρη και τους προσκεκλημένους στην εκπομπή του, το γνωρίζει αυτό σύμπασα η Οικουμένη. Καλύτερα από όλους το γνωρίζουν οι ίδιοι οι δεκαοκτάχρονοι –διότι αυτοί καλούνται να πάρουν όπλα: G3 A3, για να υπερασπισθούν την πατρίδα που φτιάχνει ο Δένδιας· Καλάσνικοφ, για να υπερασπισθούν την πατρίδα που χαλάει ο Δένδιας. Ποιό από τα δύο να πάρει;

Από γύρω ακούει χθεσινούς νοικοκυραίους να λένε: «μωρέ, δεν υπάρχει ένας; Ένας;;;» Όσο και να τους κρύψουν από τα Μέσα, τους βλέπει και τους ακούει. Να μην είναι αυτός «ο ένας»; Να μην τους ακούει; Ποιόν να ακούει; Τον Δένδια;

Λοιπόν, αφού πρέπει να ακούει τον Δένδια, όταν ακούει τον Δένδια, πληροφορείται από τον ίδιο τον Δένδια ότι η πατρίδα που φτιάχνει ο Δένδιας έχει εκχωρήσει με τον Δένδια την εθνική της κυριαρχία. Από δε τον πολιτικό προϊστάμενο του Δένδια πληροφορείται ότι «τώρα αρχίζει η Ελλάδα», και καθώς γνωρίζει ότι, κατά συνέπεια, τώρα αρχίζει και   η   Ε λ λ ά δ α    τ ο υ  ,  βλέπει με τα ίδια του τα μάτια έναν υφιστάμενο του Δένδια να σηκώνει το όπλο του Δένδια, να ρίχνει στο ψαχνό, και να καθαρίζει τον κολλητό του, που δεν είναι ακόμα σε ηλικία να φέρει όπλα. Τι να τον θεωρήσει τον υφιστάμενο; Εξαίρεση;

Πώς να τον θεωρήσει εξαίρεση; Έχει ακούσει ότι και άλλοι τέτοιοι υφιστάμενοι κάνουν διαρκώς ανάλογα πράγματα, που διαφέρουν μεταξύ τους όσο… οι κόρες από τις θυγατέρες… Και κυρίως έχει κατανοήσει ότι η εξαίρεση της εξαίρεσης ω εξαίρεση των πραγμάτων είναι ένας λαβύρινθος που για να μην φλασάρουν, φρικάρουν, σαλτάρουν και πάθουν όλοι, καταλήγει να αποσαφηνίζεται τελικά μέσα από την εκπομπή που έχει ο Πρετεντέρης. Έχει κατανοήσει επίσης ότι έχει γίνει κανόνας αυτή η διαχείριση της εξαίρεσης· κανόνας του Δένδια.

«Καλά όλα αυτά» , λέει ο Πρετεντέρης, «παιδιά είναι…» Και ρωτάει: «Γιατί, όμως, αυτό το παιδί πήρε το Καλάσνικοφ, ενώ τα άλλα παιδιά δεν το πήραν;»

Απορώ, κύριε Πρετεντέρη μου, που απορείτε… Μα, για τον ίδιο λόγο για τον οποίον πήρατε εσείς την δική σας εκπομπή και όχι κάποιος άλλος. Τι; Έχετε εσείς ιδρώσει γι αυτήν και άσπρισαν τα μαλλιά σας; Καλά… Γράψτε λάθος. Δεν ήθελα να πω για σας, ε, συγγνώμη· για την, ε, για την κυρία Ανθή Σαλαγκούδη ήθελα να πω –την, ε, την κόρη του υπουργού που πήρε εκπομπή –την εκπομπή της… κόρης του υπουργού, των κορών, ε, θυγατέρων των υπουργών… Εντάξει; Μην μου πείτε ότι εξακολουθείτε να απορείτε!