Υπάρχει ελπίς
by Sotos
Ίσως το καταπληκτικότερο από τα «ευρήματα» της χθεσινής δημοσκόπησης να είναι ότι, σύμφωνα με την έρευνα, οι πολίτες, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80%, θεωρούν ότι η κυβέρνηση επιδεικνύει υπέρ του δέοντος ανοχή απέναντι στα φαινόμενα ανομίας! Φαντάζομαι την λεζάντα που του αντιστοιχεί ως συμπέρασμα κάτω από τις φωτογραφίες των αγρίως γρονθοκοπηθέντων, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, και φρίττω· βραχυκυκλώνει το νευρικό μου σύστημα. Ακούω στην συνέχεια τον Ρουπακιώτη να φρίττει ομοίως, με την διευκρίνιση, όμως, εκ μέρους του ότι σε μια τέτοια συμπλοκή δεν μπορεί, όταν οι μεν χειρίζονται καλάσνικοφ, να αναμένουμε οι άλλοι να κρατούν λουλούδια· ο Ρουπακιώτης! Σε αυτό το σημείο, ευτυχώς, πέφτει η ασφάλεια και διασώζομαι ως αλωβότμητος.
Την ίδια ώρα, και ενώ οι δημοσκοπήσεις για τις οποίες έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, επανέρχονται, δείχνοντας βραχείας κεφαλής διαφορά υπέρ της Ν.Δ. από τον Συ.Ριζ.Α., η τρικολόρε συζητεί μετάθεση, ναι, μετάθεση των Αυτοδιοικητικών Εκλογών, κατά τουλάχιστον ένα εξάμηνο, υπο το φόβο βέβαιας επερχόμενης πανωλεθρίας, χωρίς κανείς να διαψεύδει τα σχετικά δημοσιεύματα, αλλά και χωρίς κανείς να φρίττει, μηδέ του Ρουπακιώτη εξαιρουμένου! Συνυπολογίζοντας την δεύτερη μέσα σε μια εβδομάδα πολιτική επιστράτευση, διερωτώμαι μήπως υπήρξα ασυγχώρητα φειδωλός με τις εκφράσεις μου, όταν έκανα λόγο πριν από λίγες ημέρες για τεθωρακισμένη Δημοκρατία.
Πληροφορούμαι, επικουρικώς, ότι, μαζί με άλλων δικαστικών λειτουργών που όρθωσαν ανάστημα, και η τύχη των Οικονομικών Εισαγγελέων, Πεπόνη και Μουζακίτη, βρίσκεται τώρα (ξανά) επί ξυρού ακμής, προϊούσης της έρευνας για τα οικονομικά των κομμάτων, που έχουν αναλάβει να μετατρέψουν την χώρα σε δημοσιονομικό πρότυπο, κατά τις υποδείξεις ενός μπακαλοτέφτερου με ορνιθοσκαλίσματα, που συντάχθηκαν στο γόνατο από έναν κεκέ. Πληροφορούμαι και πολλά άλλα –κάποια τα γνωρίζετε, κάποια όχι· τα περισσότερα πάντως ή τα ψυχανεμίζεσθε ή, εν πάσει περιπτώσει, αν τα μάθετε, δεν θα σας ξενίσουν –χωρούν σαν καλοραμμένο ρούχο στο κάδρο μιας εικόνας, που έχει αρχίσει να εδραιώνεται για τα καλά στη συνείδηση του κόσμου, ακόμα και των πιο αμέριμνων.
Καθώς δε επελαύνουν βροχηδόν παρόμοια φαινόμενα διάφορα, αποκαλύπτεται, βαθμιαία όλο και περισσότερο, ότι η επίστρωση του αποτρόπαιου συσσωρεύεται η θ ε λ η μ έ ν α πάνω στο υπόστρωμα φαυλότητας και ανικανότητας –το σιδηρούν προσωπείο, η διακυβέρνηση-φόβητρο αποδεικνύεται στοχευμένη και επιδιωκόμενη. Γενεαλογία και ιστορικό της είναι δεδομένα, όπως και η εξέλιξή της, το στάδιο που έχει ήδη κατακτήσει, καθώς και οι αιτίες και το ιδεολογικό τους υπόβαθρο. Παραιτήσεις από το κυβερνητικό στρατόπεδο που, όμως, αποσιωπώνται από τα Διαπλεκόμενα πείθουν και τον πιο διστακτικό απέναντι σε μια τέτοια παραδοχή.
Συνιστούν όλα τούτα πολύ αισιόδοξη τροπή των πραγμάτων. Ναι, ναι, αισιόδοξη· πολύ αισιόδοξη! Όσοι είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν ποτέ τα στοιχειώδη της ψυχολογίας των μαζών θα γνωρίζουν ότι ο φόβος συγκαταλέγεται ανάμεσα στις τεχνικές της ενθάρρυνσης και εμψύχωσης, καταλαμβάνει δε κορυφαία θέση ανάμεσά τους: Οι στρατηγοί των ατρόμητων Σπαρτιατών, π.χ., ενέπνεαν συστηματικά τον φόβο στους οπλίτες τους, διαρκώς δε τούτο καθ’ όλη την διάρκεια μιας εκστρατείας· με τρόπον ώστε να διαλύουν κατά την μετάβαση στο μέτωπο κάθε έλλογη αναστολή, και να έχουν πια απελευθερώσει τα πιο άγρια ένστικτά τους, όταν θα βρίσκονται ενώπιοι ενωπίοις με τον εχθρό.
Ανατέλλει ελπίς! Ο Στουρνάρας, κάνοντας τη δουλειά του, όπως διατείνεται, βοηθάει όσο μπορεί να πυκνώνουν οι τάξεις με την σάλπιγγα και το ταμπούρλο του.
[…] by Σώτος Χρυσαφόπουλος […]
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Σωστό!
Η πανωλεθρία των Ιταλών, το ’40, επιβεβαιώνει τη σπαρτιάτικη στρατιωτική σοφία. Ο Μπαντόλιο είχε προετοιμάσει (κάκιστα) το στράτευμα του για μία «εκδρομή αναψυχής». Πίστευαν ότι το απόγευμα της 29ης Οκτωβρίου θα έπιναν καφέ στα Γιάννενα. Αποτέλεσμα; Αιφνιδιάστηκαν στην πρώτη τουφεκιά. Ευτυχώς για μας, που ο στρατάρχης δεν είχε διδαχτεί τίποτα από τους Σπαρτιάτες.
Ομως, ποιά ελπίδα ανατέλλει;
Σίγουρα όχι η οικονομική ανάκαμψη του Στουρνάρα…
Μήπως ο ξεσηκωμός των χαϊδεμένων του ΣΥΡΙΖΑ;
Ζητώ απλώς να ξεκαθαριστεί η προοπτική ελπίδας.
Γιατί αν δεν «έχεις το νου σου στο παιδί» και δεν «κλείσεις την πόρτα με κλειδί», δεν θα υπάρχει ελπίδα.
Το θέμα δεν είναι ποιος θάρθει -ας το καταλάβουμε επιτέλους. Εσυ; Εσύ; Εσύ δεν το καταλαβαίνεις αυτό;;;
Το πρόβλημα είναι πώς θα φύγουν! Για να μην φύγουν κάνουν τα πάντα. Βγάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ πότε ακραίο σαν την Χρυσή Αυγή, πότε σορολόπ και ασυνεννόητο, πότε το ένα, πότε το άλλο. Γα να μην φύγουν. Τίποτε άλλο. Τώρα προσθέτεις σε αυτά που λένε και το «χαϊδεμένα παιδιά». Πολύ ωραία! Ας μην φύγουν, λοιπόν. Ας μείνουν. Αν είναι να έρθουν τα χαϊδεμένα παιδιά»!…
Κλειδιά και παιδιά, και άλλες φιλοσοφίες, όταν η πολιτική θα ανακτήσει την σχέση της με την φιλοσοφία. Προηγουμένως πρέπει να φύγουν!
Κατά την γνώμη μου.
Αν το θέμα δεν είναι ποιός θα έρθει, θα συμφωνούσες αν καλούσαμε κανάν… πιο ακραίο;
Θα συμφωνούσα εκθύμως, αλλά στην περίπτωση θα συμβιβασθώ με εκείνον που δείχνει ότι μπορεί να συσπειρώσει πλειοψηφία. Και θα αγωνιστώ γι αυτό. Βραχάκι-βραχάκι πια. Προέχει να φύγουν. Η ακεραιοφροσύνη διχάζει και ταΐζει τον μύλο εκείνων που πρέπει να ξεκουμπιστούν. Διαφορετικά θα πρέπει ή να περιμένω μέχρι κι εγώ δεν ξέρω πότε, ή να βγω στο δρόμο με τα στυλιάρια -κι επειδή είμαι ένας από σας ξέρω ότι δεν θα βγώ, αν δεν βγεις εσύ, που δεν θα βγεις, αν δεν βγω εγώ, για να χαίρεται στη στραβή ο Δένδιας και οι υπόλοιποι.