sotosblog

Όσοι από εμάς περίμεναν εχθές το βράδυ κάτι περισσότερο δεν είναι αφελείς. Είναι άνθρωποι ιεροί! Διατηρούν πίστη στους θεσμούς, πίστη στην ιδέα ότι ακόμα και εκπρόσωποι που προδίδουν συστηματικά και αποδεδειγμένα τις προσδοκίες μας μπορεί, ωστόσο, να αναλάμψουν κάποια στιγμή· και μες την αναλαμπή τους αυτή να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Ιεροί είπα ότι είναι; Φειδωλός ο χαρακτηρισμός. Είναι κάτι παραπάνω από ιεροί. Είναι αληθινοί άγγελοι! Ανακοινώνουν το μέλλον. Ες μικρόν, που λέει και ο ποιητής; Ες μικρόν, έστω. Αλλά, πάνω σε αυτό το «ες μικρόν», επάνω σε τέτοιους ανθρώπους θα μπορούσε να ξαναστηθεί η χώρα μας στα πόδια της, και να γίνει η Δημοκρατία εδώ φάρος και πάλι για την Οικουμένη. Αν είχε από καιρό στηριχθεί σε αυτούς, δεν θα είχε καταρρεύσει ποτέ. Επάνω σε τέτοιους ανθρώπους στηρίζεται η ελπίδα ότι όχι μόνο η χώρα μας, αλλά ο κόσμος μας, όλος, θα γίνει μια μέρα καλύτερος. Πότε είναι αυτό το «θα»; Τώρα, βέβαια! Πάντα είναι τώρα! Στη ζωή, στον έρωτα, ακόμα και στην αναβολή! Αναβάλαμε; Μένουμε τώρα με την πινακίδα ότι αναβάλαμε· για πάντα. Όποιον δεν αναβάλλει τον περιμένει η απογοήτευση. Και τι μ’ αυτό; Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια.

Κόσμος μας δεν είναι οι άλλοι, οι διαβόλοι που δρουν επί σκηνής. Ούτε οι δήθεν πραγματιστές που υπνωτισμένοι και αμέριμνοι παρακολουθούν τον χορό του Ζελζεβούλη από την πλατεία ή τα θεωρεία· σταθερά το ίδιο έργο, χωρίς καμιάν άλλη αξίωση. Το ίδιο, ξανά και ξανά, ανενόχλητοι από την επανάληψη. Δίχως απογοήτευση, δίχως πίκρα, δίχως αυθεντικό συναίσθημα. Όχι, δεν είναι αυτοί οι κόσμος μας. Διότι κόσμος μας είναι  η   π ε π ο ί θ η σ η   ότι μπορεί αυτός να αλλάξει και να γίνει καλύτερος. Κάθε τι που μέσα σε αυτόν δεν υπηρετεί ετούτη την πεποίθηση δεν είναι κόσμος μας· είναι μηχανισμός, ένας μηχανισμός που απλώς θέτει τον κόσμο στη διάθεση των αγγέλων, ώστε αυτοί να τον αλλάξουν.

Είναι αυτό ένας κάποιος χαζός ιδεαλισμός; Κλείνει τα μάτια στην Καρτεσιανή πραγματικότητα; Οι κυνικοί πραγματιστές δικαιούνται να το ακούν με συγκατάβαση, και να επιφυλάσσουν για απάντηση ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη; Χμ… ο δείκτης του χεριού τους είναι πάντα έτοιμος να δείξει τον Πύργο Ελέγχου, με οδηγίες για αναγκαστική προσγείωση. Αναγκαστική προσγείωση σε αγγέλους;;; Ναι, διότι, λέει, δεν είναι άγγελοι· μη σε γελάνε τα φτερά… Είναι καναρίνια. Καναρίνια σε κλουβί. Πετάνε αυτά συνέχεια, πέρα-δώθε, πέρα δώθε, για να βρούν την ελευθερία τους· και μέχρι να φθάσουν στο άλλο κάγκελο, έχουν ήδη λησμονήσει τι συνάντησαν μόλις πριν από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στην προηγούμενη πλευρά· ξεχνούν ότι ούτε από εκεί υπάρχει διέξοδος· και επιστρέφουν· και πάει αυτό έτσι, μέχρι να κουραστούν. Κάθονται μετά να ξαποστάσουν πάνω σε ένα τεχνητό κλαδί, και αρχίζουν να κελαηδούν. Λιλιπούτειοι, φτερωτοί Σίσυφοι, καταδικασμένοι από τους εμπόρους ωδικών πτηνών και τα αφεντικά τους, να ταλανίζονται στα χθαμαλά, αντί να απολαμβάνουν τα ύψη των αιθέρων για τους οποίους τα έπλασε η φύση.

Και ποιος θα τον φτιάξει τον κόσμο; Άλλοι; Ναι, άλλοι. Πολύ καλά, άλλοι. Όμως, μην τους χλευάζουμε εκείνους τους άλλους τουλάχιστον, γιατί τους έχουμε ανάγκη, και το έργο τους το καρπούμεθα. Ναι, το καρπούμεθα. Διότι δεν κρύβεται αυτό μόνο στα βιβλία· βρίσκεται παντού! Ό,τι μας περιβάλλει, μέχρι το νερό που πίνουμε, είναι δικό τους έργο, έργο εκείνων που δεν είχαν ανοχή για το ίδιο παλαιό έργο, και το άλλαξαν. Για να το απολαμβάνουμε τώρα οι υπόλοιποι. Εμείς και τα παιδιά μας, για τα οποία τόσο νοιαζόμαστε…

Χάνουν όμως κάποια στιγμή και οι άγγελοι την υπομονή τους. Διότι εκτός από άγγελοι είναι και άνθρωποι. Και βιάζονται. Και ζητούν βοήθεια. Όταν δεν την βρίσκουν, σκάνε και μέμφονται. Αλλά τότε παύουν να είναι άγγελοι. Έχουν χάσει πια την πίστη τους. Και γίνονται εύκολη λεία, βορά των κυνικών, των πραγματιστών. Και όταν οι άγγελοι χάνουν την πίστη τους, ο κόσμος χάνει τον κόσμο.

Δεν πρέπει. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να’ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Θέλει πίστη και επιμονή. Όσο πιο κοντά, τόσο πιο πολλή. Όσο πιο εύκολο μοιάζει, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Προσοχή: ο στόχος έμαθε να χειρίζεται και αυτός τον ποιητή τώρα. Ο διάβολος μπορεί να υποδύεται τον άγγελο, καμιά φορά πιο πειστικά, άριστα στην υποκριτική, άγγελος κι αυτός πεσμένος. Και δείχνει κι εκείνος πίστη, ο λεγάμενος. Δεν θα παραδοθεί εύκολα. Έχει αντοχές. Θέλει το πράγμα χρόνο, υπομονή. Έχουμε τουλάχιστον επίγνωση ποιος είναι ο στόχος; Ε; Έχουμε;

Ας πούμε, λοιπόν, ότι στόχος είναι να ξεκουμπιστούν εκείνοι που συνεχίζουν να καταστρέφουν την Ελλάδα και το λαό της. Αν είναι αυτός ο στόχος –που δεν είναι ούτε μικρός, ούτε ανίερος– τώρα μετά το χθεσινό, τίποτε δεν είναι πια το ίδιο –ούτε τούτο είναι λίγο. Κι ας περίμεναν οι άγγελοι περισσότερα.

Όχι, δεν είναι λίγο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι το παν. Γιατί απέκτησε έτσι το «τώρα» σημασία. Μικρή; Μικρή. Αλλά την απέκτησε. Και δικαιώνει αυτό τους αγγέλους.

Να γίνει αυτό το «τώρα» κτήμα μας· αυτό μετράει· μέχρι το επόμενο. Κι άστε τους σατανάδες να χορεύουν.