sotosblog

Δεν είχαμε πει ότι θα γράφει και ο Σταμάτης στο sotosblog; Μου έστειλε, λοιπόν, σήμερα ένα κείμενό του· και ο τίτλος δικός του:

Οι φίλοι μου, by Σταμάτης Πάρχας

Πριν πολλά χρόνια –τα χρόνια της επαρχίας– οι πιο πολλοί άνθρωποι τούτου του τόπου ζούσαν στην Ελληνική ύπαιθρο· ήταν επαρχιώτες. Μετά μαζεύτηκαν στις πόλεις τις μεγάλες· δεν ήταν δηλαδή μεγάλες, μα γίνανε γιατί μαζεύτηκαν. Λένε ότι αυτό είναι καλό και διευκόλυνε κάποιου είδους ανάπτυξη, αν όχι της μεταποίησης τόσο (πόση πια μεταποίηση πραγματοποιούμε στην Ελλάδα για να απαιτεί πόλη 5.000.000 κατοίκων;), τουλάχιστον του τριτογενούς τομέα, υπηρεσιών κλπ.

Αυτό το μάζεμα πολλού κόσμου μαζί, σε ένα περιορισμένο (σχετικά) χώρο δημιούργησε πολλά προβλήματα κατά καιρούς: ύδρευσης, διατροφής, μετ’ εμποδίων μετακίνησης (να σκοντάφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον, ή έστω στα αυτοκίνητα του άλλου). Η θέρμανση δεν ήταν ποτέ μεγάλο πρόβλημα, υπήρχε πια σιγά-σιγά πετρέλαιο –εξάλλου οι κολλημένες μεταξύ τους κατοικίες οικονομία κάνανε.

Η μόλυνση όμως ήταν. Δεν ξέρω αν θυμάστε οι πιο μεγάλοι τις παλιές καμινάδες με τις καρβουνοπαγίδες. Ήταν γιατί μαζευόταν αιθαλομίχλη, άκαφτο κάρβουνο που το αναπνέουμε και μας αρρωσταίνει. Λιγο οι παγίδες, λίγο η απαγόρευση ΙΧ στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, κάπως μαζεύτηκε το κακό (βέβαια η απαγόρευση ΙΧ κράτησε καμμιά δεκαετία και βάλε· πιο πολύ από όσο δικαιολογούσε η νέα επερχόμενη τεχνολογία, αλλά ας το αφήσουμε αυτό…).

Στο μεταξύ, ένα από τα ελάχιστα καλά της οικονομικής ανάπτυξης, η τεχνολογία, βρήκε τρόπους να μην πολυμολύνει η πετρελαϊκή θέρμανση την ατμόσφαιρα και τόσο. Και, σωστά, οι κυβερνήσεις και η Βουλή (του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ναι, αυτών που κυβερνούν και τώρα) πέρασαν νόμους, που μας υποχρεώνουν όλους να τηρούμε αυτές τις προδιαγραφές τις τεχνικές στις εγκαταστάσεις των σπιτιών μας, των γραφείων μας, των μαγαζιών μας· έτσι που να μπορούμε να επιζήσουμε. Αυτά τα επέβαλε και η ΕΕ, που μας αρέσει να αναφέρουμε συχνά. Από τα σωστά που επέβαλε: την προστασία περιβάλλοντος και δημόσιας υγείας.

Και τώρα, μέσα σε όλα, έρχεται η τωρινή σύνθεση Βουλής και κυβέρνησης, βάζει ένα φόρο στο πετρέλαιο που το κάνει απαγορευτικό για θέρμανση, κι όλοι θυμούνται τα τζάκια.

Και καίνε μέσα ό,τι βρούν.

Και δε ζεσταίνουν όλο το σπίτι.

Και αναπνέουμε πάλι αιθαλομίχλη.

Και δεν εισπράττουν τους φόρους που θέλουν.

Και κρυώνουμε.

Και ξευτιλιζόμαστε.

Και νιώθουμε… άντε να μην πω πώς…

Και είναι ένα μόνο μικρό παράδειγμα της παράλογης καταστροφής, που έχει υποστεί η κοινωνία μας· πρακτικά αδιαμαρτύρητα.

Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, Υπουργός Οικονομικών, υπήρξε προσωπικός μου φίλος. Και ήμουν περήφανος που είναι φίλος μου, ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Παλιός αριστερός, λαμπρός νούς. Μικροαστικής καταγωγής. Είχε και το συναίσθημα και τη νόηση που χρειαζόταν για να γίνει ένας πλήρης άνθρωπος. Κάποια στιγμή θα τον βάλουν στη φυλακή. Γιατί βρέθηκε να υπηρετεί τη διαφθορά, χωρίς να είναι από «τζάκι», οπότε θα τον θυσιάσουν κι αυτόν στο σαρκοφάγο τέρας της διεφθαρμένης καπιταλιστικής τάξης. Που θυσιάζει όποιον να’ ναι, αρκεί να επιβιώσει λίγο ακόμα.

Ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου υπήρξε συμμαθητής μου. Πολιτισμένο παιδί, λίγο στο ελιτίστικο, αλλά είχε το ατού της μορφωμένης αστικής κοινωνίας, ότι δε μπορούσε να πέσει κάτω από κάποιο επίπεδο.

Έφτασε η σειρά του να γίνει υπουργός όταν πια το «job description» ήταν στο απόγειο της ανηθικότητας. Απαιτούσε να λες στον εαυτό σου και τους άλλους συνειδητά ψέμματα, για να παγιδεύσεις μια κοινωνία σε ένα τεράστιο οικονομικό και ηθικό αδιέξοδο.

Τώρα του την είχαν μάλλον στημένη· με μια λίστα, ή όχι, δεν έχει τεράστια σημασία. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν έσβησε τις ξαδέλφες ο ίδιος από τη λίστα ή όχι. Θα πάει φυλακή, γιατί έτσι πιστεύουν οι άλλοι: ότι με ένα εξιλαστήριο θύμα από τη γενιά του (ολόκληρος Άκης από την προηγούμενη) θα τη βγάλουν καθαρή οι υπόλοιποι. Το τέρας θέλει τώρα ανθρωποθυσίες και μέσα στο στρατόπεδο των «δικών μας». Ανοίγει ο ασκός του Αιόλου βέβαια για τους κυβερνήτες, αλλά τώρα κοιτάμε την κάθε μέρα χωριστά· πάμε να επιβιώσουμε κανα μήνα ακόμα, κατά τραγική ειρωνεία όσο και οι πολίτες της χώρας που τους έχουμε κατατροπώσει στην άνιση μάχη, που ανοίξαμε μαζί τους.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου προσπαθεί να πείσει την Κοινή Γνώμη για την ανάγκη δικαιοσύνης στο πρόσωπό του, αυτή την ίδια Κοινή Γνώμη στην οποία ο ίδιος έχει επιβάλει μια άπλετη μιζέρια και απαισιοδοξία.

Εσείς, κ. Στουρνάρα, τι ήταν αυτό ακριβώς που σας έκανε να καταστρατηγήσετε κάθε έννοια πολιτισμού –πνευματικού, οικονομικού, υλικού, ηθικού– και να κάνετε τους γείτονές σας να υποφέρουν τόσο; Αφού ξέρετε ότι προδίδετε· γιατί είστε πολύ έξυπνος και μορφωμένος (υπόδειγμα μακροοικονομολόγου). Αφού ξέρετε ότι είστε όχι μόνο ο ηθικός, αλλά και ο φυσικός αυτουργός κατά συρροή βλάβης στην υγεία πολλών (και της μητέρας μου κ. Στουρνάρα, που έχει αναπνευστικά προβλήματα, και της δικής σας ίσως), αφού ξέρετε ότι ακόμα και η ΕΕ θα σας μαλώσει, αν πάμε στις Περιβαλλοντικές Διευθύνσεις και στα δικαστήρια.

Εσείς, κ. Παπακωνσταντίνου, τι σας ώθησε και σας (δεν είστε τόσο ταλαντούχος, δε σας επισυνάπτω τόσα) να παραβείτε όλες τις οικονομικές, κοινωνικές και ηθικές αρχές· και συνειδητά να προδώσετε κάθε έννοια ηθικής; Να πείτε δημόσια, επανειλημμένα, συνειδητά ψέμματα στον κόσμο, μέσω των αγαπημένων σας ΜΜΕ; Και γιατί τώρα δε λέτε λίγη από την αλήθεια που ξέρετε;

Με ποιο δικαίωμα και στο όνομα ποιάς εθνικής οικονομίας κηρύξατε, κύριοι, ανοιχτό πόλεμο στην κοινωνία, που σας ανέθρεψε;

Εισπνέοντας λίγη ακόμα αιθάλη και κρυώνοντας ακόμα και μέσα σε ένα πολυτελές διαμέρισμα στην Κηφισιά, νοιώθω ντροπή, κύριοι των κυβερνήσεων τούτων, όχι γιατί σας γνώρισα, αλλά γιατί κάποτε ανέφερα ότι έχετε υπάρξει φίλοι μου.

Οι εξουσίες που υπηρετείτε θα σας θυσιάσουν και τους δύο. Κι εγώ θα κάτσω εκεί σε μια γωνιά απόμερα να σας κοιτάζω, να κλαίω ακόμα για την κατάντια και τις χαμένες ευκαιρίες να προσπαθώ να βρώ τρόπους να ζήσω υπέρ της κοινωνίας· ό,τι και να σημαίνει πιά αυτό.