sotosblog

Αυτοπροσωπογραφία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, αφού είχε κόψει το αυτί του.

Μόνο λόγια είναι, όταν λένε αυτό που λένε; Διότι το λένε. Και οτι λέγεται, λέγεται, δεν λέω… Λέγεται· λέγεται και… δεν είναι, λέει, λόγια: Η κοινωνία δεν αντέχει άλλα μέτρα.

Μπορεί, λοιπόν, να λέγεται· τι σημαίνει όμως;

Σημαίνει ίσως ότι ο κόσμος θα ξεσηκωθεί; Έτσι, ε; Δηλαδή, στα πόσα ακριβώς ξεσηκώνεται; Στα 500 Ευρώ; Στα 300; Στα 299,9; Και σε ποιο χαράτσι; Στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο; Γιατί όχι στο προηγούμενο;

Άντε και είπες φτάνει. Εσύ! Οι άλλοι;

Όταν κλείνει το Σύνταγμα, κλείνει η Συγγρού, αλλά μπορούν να πάνε από την Καλλιρόης. Αν κλείσει η Καλλιρόης, πάνε από Φρατζή και βγαίνουν Κατεχάκη. Αν κλείσει και η Κατεχάκη, πράγμα απίθανο, πάνε από το ποτάμι. Κι αν δεν βολεύει, τότε απλώς μένουν μέσα. Βλαστημάνε και βλέπουν τηλεόραση.

Αν κλείσει η τηλεόραση, υπάρχει το ραδιόφωνο. Κι αν δεν υπάρχει ραδιόφωνο, υπάρχει το cd. Κι αν όχι το cd, τόσες και τόσες εκκρεμμότητες –δουλειές που είχαν μείνει γι αργότερα και είναι τώρα μια θαυμάσια ευκαιρία για να γίνουν· επιτέλους. Άσε που υπάρχει ο κομπιούρα.

Αν πέσει το Ίντερνετ, πού θα πάει… θα ξανάρθει. Κι αν κοπεί το ρεύμα, υπάρχουν οι μπαταρίες. Αν σπάσει ο διάτανος το πόδι του και ξεμείνουν από μπαταρίες, υπάρχουν και τα σπαρματσέτα. Αν μείνουν πια και από σπαρματσέτα, ξεπορτίζουν.

Αν έχουν σταματήσει τα λεωφορεία, υπάρχουν τα ταξί. Ακριβότερα, δεν λέω, αλλά κι αυτό πόσο θα κρατήσει; Άσε που άμα μαζευτούν ακόμη τρεις, μπορεί και να έρθει τελικά φθηνότερα. Και δεν τόχαμε σκεφθεί, ρε συ, κι εμείς, για το πρωί, για τη δουλειά…

Αν τα πράγματα σκουρήνουν και κλείσουν τα νοσοκομεία, υπάρχουν τα ιδιωτικά. Κόλαση στο ταμείο, βέβαια, αλλά και τι να κάνεις… Πάνω απ’ όλα η υγεία! Και, φυσικά, υπάρχουν  πάντα τα νεκροταφεία, που δεν κλείνουν ποτέ. Και πάνω απ’ όλα ο Θεός, που είναι μεγάλος.

Προς τι, λοιπόν, η ανησυχία ότι τάχα μου η κοινωνία δεν αντέχει άλλα μέτρα; Η κοινωνία αντέχει. Το άμοιρο το ζώο αντέχει. Μη σου πω ότι το τραβάει κιόλας το τομάρι του…

Αλλά το ραβδί; Αντέχει; Γιατί το ραβδί είναι που φοβούνται να μη σπάσει. Το ραβδί. Και λένε ότι δεν αντέχει η κοινωνία. Γιατί άμα σπάσει το ραβδί, τότε το πληγωμένο ζώο γίνεται αγρίμι. Γιατί βλέπει ότι δεν κρατάς άλλο το ραβδί.

Άκου: Δεν θέλουν να σπάσει το ραβδί. Μείνε ήσυχος. Δεν θα πάρουν άλλα μέτρα. Μόνο, να γνωρίζεις ότι, μόλις δουν ότι κάθεσαι ήσυχος, θα πάρουν κι άλλα μέτρα. Γιατί δεν σου είπα… Το ραβδί έχει ήδη σπάσει, από καιρό· αλλά για να μην το δεις, πρόλαβαν και σου έβγαλαν με αυτό τα μάτια.

Κι έτσι δεν βλέπεις πια. Από τότε. Μόνο ακούς. Χα, ακούς εκεί «ακούς»! Ακούς, τρόπος του λέγειν. Γιατί ούτε ακούς. Αφού κι όταν λες ότι ακούς, τι λες ότι ακούς; Λόγια. Μόνο λόγια…

Και λες και συ ό,τι ακούς… Και πάει λέγοντας…