Ελλάδα άνευ αντικειμένου

by Sotos

Χωρίς (πολλά) λόγια

Χωρίς (πολλά) λόγια

Μιλώντας σε πολύκροτη ειδική εκδήλωση με θέμα «Κτίζοντας την Νέα Ελλάδα», ο καθ’ ύλην αρμόδιος διοικητής του Ο.Α.Ε.Δ. δεν απέδωσε την εκρηκτική άνοδο της ανεργίας τόσο στην κρίση, όσο στη δυσαναλογία ζήτησης και υπερπροσφοράς πτυχιούχων και κατόχων μεταπτυχιακών τίτλων. Και επέρριψε ευθύνες για το φαινόμενο στις παρελθούσες κυβερνήσεις, καταλογίζοντας ολιγωρία ή και αδιαφορία να συνδέσουν την εκπαιδευτική πολιτική με τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας.

Παράλληλα, αλλά με άλλη αφορμή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επικροτούσε το φαινόμενο το οποίο παρατηρείται στις μέρες μας να επιστρέφει στην αγροτική ζωή το εργατικό δυναμικό, που την είχε εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια· και μετά από μακρά περίοδο που είχε τεθεί σε καραντίνα στις ψυχές των Ελλήνων, ο… ρυθμιστής του Πολιτεύματος μάλλον ακουμπούσε με τα λόγια του πολλούς και κάθε λογής άνθρωπους ή ομάδες που ρέπουν προς τη φυσική ζωή, ειδικά εκείνους που σκύβουν εξ αποστάσεως ευλαβικά μπροστά στις ξεχωριστές δυνατότητες και τα προϊόντα-βλαστήματα και καρπούς της ελληνικής γης· ακόμα δε και τους περιστασιακούς τιμητές που βγάζουν συσσωρευμένο το θυμό τους, όταν βλέπουν λεμόνια Αργεντινής στους πάγκους της Λαϊκής.

Και ούτω καθ’ εξής, ουρά τούτα όλα στις… «ψαγμένες» τηλεοπτικές εκπομπές που αναδεικνύουν τις αρετές της καλλιέργειας, περιοριζόμενες οι ίδιες, βέβαια, μόνο στην καλλιέργεια του στοχευμένου σχετικού κλίματος. Η γενική ιδέα είναι ότι, άφρονες, είχαμε εγκαταλείψει το αυθεντικό παραγωγικό μας κεφάλαιο και τα ελέη του Θεού, έχοντας αποδυθεί σε ένα ξέφρενο καταναλωτισμό Δυτικού τύπου και μάλιστα με δάνειες δυνάμεις.

Την ίδια ώρα, στο όνομα της βαθειάς οικονομικής κρίσης, αλλά πάντως αναγκαστικά με συγκρατημένη τη διάθεση για φολκλόρ, καλωσορίζονται οι όποιες επενδύσεις στη βιομηχανία ορυκτών φλεβών και κοιτασμάτων. Και εδώ η γενική ιδέα είναι ότι είχαμε αφήσει αναξιοποίητο τον δικό μας παραγωγικό πλούτο, χάρη στον οποίο, μάλιστα, όχι μόνο θα είχαμε αποφύγει το κατάντημά μας, αλλά ιδού που, κατά το πνεύμα αυτό, διανοίγονται επιτέλους ανέλπιστες προοπτικές να ανακτήσουμε τη χαμένη τιμή της πατρίδας μας, έστω στον απώτερο οριζοντα –άντε μαζί με καμιά τζούφια ένσταση για το περιβάλλον…

Την κορδέλλα στην όλη συσκευασία τυλίγει ο υπουργός Παιδείας και οι συν αυτώ, καταργώντας σχολές, έδρες και γνωστικά πεδία ως άνευ αντικειμένου –την όλη συσκευασία που θέλει τους νέους Έλληνες χειρώνακτες και μάλιστα στα επαχθέστερα μεροκάματα· την όλη συσκευασία που πετάει στα σκουπίδια όλα τα τάματα των προηγούμενων γενεών και ό,τι απέκαμαν οι παλαιότεροι γι αυτά: ο αγρότης, ο βιομηχανικός εργάτης, η παραδουλεύτρα, ο εργατοϋπάλληλος που δέησε να δει το παιδί του επιστήμονα· και όσο μπορούσε το προστάτεψε από τη λάσπη, το λαγούμι, το έλεος των στοιχείων της φύσης, τη μουτζούρα, την καταφρόνια· και πίστεψε, ο έρμος, σε ένα καλύτερο αύριο για τους κατοπινούς. Ίδρωσε και μάτωσε γι αυτό μέσα από το ανάθρεμμά του· με πείσμα, με εγκαρτέρηση, με αυταπάρνηση, με αυτοθυσία· και κουτσά-στραβά το κατάφερε. Τώρα, μια αυτοκόλλητη ταινία σφραγίζει ερμητικά τη μαύρη πλαστική σακούλα με τα όνειρα μέσα· και πάνω της γράφει: Άνευ Αντικειμένου.

Προσπερνώ βίο και πολιτεία του διοικητή του Ο.Α.Ε.Δ. –είναι γνωστός και επιλήψιμος. Μια και πέτεται ο ίδιος για πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές, όμως, τον ερωτώ, αυτόν και όσους τα λένε και τα προκρίνουν αυτά: Έξυνε το απαλό της κεφαλής του όταν ήταν ακόμη βρέφος και διείδε εγκαίρως τη χρησιμότητα της ενασχόλησης με την ανεργία; Οι λοιποί μπορούν απλώς να πάνε να κουρεύονται; Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, και όποιος πρόλαβε να μορφωθεί και να σπουδάσει πρόλαβε; Ερωτώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: γιατί δεν κάνει ο ίδιος την αρχή; Στο χωράφι! Για να μας δείξει το δρόμο ή από τύψεις, αν μη τι άλλο… Ας μην επικαλεσθεί την ηλικία του· ο παππούς μου όργωνε και σβάρνιζε μέχρι τα ενενήντα του, ας είναι καλά εκεί που είναι…

Παίζουν με τον πόνο των ανέργων, οι άθλιοι! Αλλά και τούτο το προσπερνώ· άλλωστε, το γνωρίζουμε, πάει αυτή η γενιά… Δεν μπορώ, ωστόσο, να αποσιωπήσω ότι οικοδομούν με τα μπάζα που προκάλεσαν μια φρικτή νέα Ελλάδα πάνω στα ερείπια. Μια Ελλάδα άνευ αντικειμένου… Μια Ελλάδα, όπου δεν θα έχει πια διαφορά αν θα μείνεις ή αν θα φύγεις μετανάστης στα ορυχεία του Βελγίου ή τις πλατφόρμες της Βόρειας Θάλασσας. Θυμάμαι, μόλις μέχρι χθες φοβόμασταν, τρέμαμε μήπως γίνουμε σερβιτόροι της Ευρώπης. Αύριο, θα ευγνωμονεί τον Μεγαλοδύναμο ο εκλεκτός που θα έχει μια τέτοια τύχη.

Κι εγώ… Που οραματιζόμουνα μια Ελλάδα όπου δεν θα όριζε η αγορά εργασίας την Παιδεία, αλλά η Παιδεία την αγορά εργασίας…