sotosblog

Δεν πιστεύω να σας πέρασε προς στιγμή από το νου ότι το πάθημα έγινε μάθημα και ότι, άρα, το φιάσκο από την πρόσφατη φαμφάρα στάθηκε αιτία να χαμηλώσουν αυτή τη φορά οι τόνοι· κι εξαίφνης μια πλημμυρίδα σοφής ωριμότητας συγκρατεί τώρα τους μέχρι πρότινος φαμφαρόνους από το να πανηγυρίζουν μια τεραστίων διαστάσεων εθνική επιτυχία; Γούστο θάχει να το πιστεύετε…

Ερωτώ, διότι οι μεν αριθμοί της χθεσινής ολονυκτίας δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση, καθώς κινούνται μεταξύ εθνικού ολέθρου και υπερρεαλιστικής εξτραβαγκάντζας, αλλά δεν μας αξίζει καθόλου να ασχοληθούμε και εμείς με αυτούς εδώ, σαν να μην έφθανε η πρόσθετη δοκιμασία από το γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες έχουμε πλέον αρχίσει να παραμιλάμε με τις καθημερινές εντατικές διαλέξεις τις οποίες εξαναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε σε δέκα τουλάχιστον Οικονομικές Σχολές του κόσμου ταυτοχρόνως, χωρίς όμως την ελπίδα να πάρουμε τουλάχιστον το σχετικό πτυχίο έστω ως ηθική επιβράβευση, κι ας μην έχει πια αυτό ως τέτοιο κάποια πρακτική αξία. Κι έτσι, λέω να προσπεράσουμε τη γλώσσα των αριθμών και να εστιάσουμε σε άλλα εξίσου διαφωτιστικά ευρήματα, όπως η γλώσσα του σώματος και τέτοια…

Ίσως η μόνη πτυχή που, κατά παράβαση, θα άξιζε ένα κάποιο συσχετισμό με τη Οικονομική Επιστήμη είναι ο στόχος για το χρέος –σε εκείνον αναφερόμουν ως «υπερρεαλιστική εξτραβαγκάντζα»: Με πολύ απλά λόγια, αφού –κατά το σκεπτικό του «εκπληρώσαμε τις υποχρεώσεις μας»– καμώνεται να… επείσθη η Οικουμένη ότι ο γάιδαρος του Χότζα μπορεί τελικά σε πείσμα κάθε λογικής να μάθει να μην τρώει, τον καλεί αυτή τώρα σαμαρωμένο να επιδείξει τη φυσική του κατάσταση και γενικά τη σωματική διάπλαση, την εκγύμναση και τις επιδόσεις του στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Σότσι το 2014, στους Ολυμπιακούς του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016, πάλι στους Χειμερινούς του 2018 στο Πιεόνγκ Τσενγκ και τέλος στους Ολυμπιακούς του 2020, όπου ήθελε αυτοί φιλοξενηθούν, αν το μέρος έχει κάποια σημασία… Και να σαρώσει όλα, μα όλα ανεξαιρέτως τα χρυσά μετάλλια· τούτο δε χωρίς καθόλου να στυλώνει πόδια ή να γκαρίζει!

Ερώτηση Πρώτη: Το γνωρίζουν αυτό οι ομοτράπεζοι Ευρωπαίοι; Απάντηση: Αυτό δα μας έλλειπε, να μην το γνωρίζουν! Τότε; Τότε, τι τότε; Έκαναν χθες αυτό που κάνουν πάντα, όταν έχουν να λύσουν ένα πρόβλημα που δεν θέλουν να λύσουν: Διαρρύθμισαν επί αυτού του προβλήματος τις σχέσεις τους μεταξύ τους, ανανεώνοντας το ραντεβού. Και το έκαναν αυτό, διότι τους παίρνει.

Ερώτηση Δεύτερη: Οι δικοί μας το γνωρίζουν; Οι δικοί μας… Οι δικοί μας δεν ξέρουν τι τους γίνεται!  Περιμένουν τον Άη Βασίλη. Αν είχε έρθει, να είστε βέβαιοι ότι θα τραγουδούσαν τα κάλαντα… Περιμένουν επίσης τον Άγιο Βαλεντίνο, ευελπιστώντας ότι αυτός θα τους βοηθήσει να ανανεώσουν όρκους πίστης και αγάπης μεταξύ Επαίτη, Προπέτη και Δραπέτη.

Ερώτηση Τρίτη: Γίνονται αυτά τα πράγματα; Απάντηση: Όχι. Το «γιατί» δεν έχει να κάνει ούτε με τον Άη Βασίλη, ούτε με τον Άγιο Βαλεντίνο. Έχει να κάνει απλώς με το ότι δεν τους παίρνει. Για τίποτε πια.

Υ.Γ. Προειδοποιώ για τελευταία φορά την κυβέρνηση να μην επιχειρήσει να περάσει το επικρεμάμενο ορόσημο της Τρόικας με το κυοφορούμενο νέο φορολογικό νομοσχέδιο, όπως αυτό συντάσσεται προσώρας στο κοπτοραφείο, ειδικά δε ως προς τον άξονα εκείνον που βιάζει κάθε έννοια «κοινωνικής δικαιοσύνης» —άξονα στον οποίον αναφέρθηκαν συγκεκριμμένα και απερίφραστα οι αξιωματούχοι του Eurogroup μετά το πέρας της Συνόδου· αν, φυσικά, δεν επιθυμεί να επισπεύσει την αποδημία της από τη δημόσια ζωή. Κάτι που δεν απεύχομαι, την προειδοποιώ, ωστόσο, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να της δείξω πόσο καλοπροαίρετος άνθρωπος είμαι.