Η εκδίκηση του μονόδρομου

by Sotos

Χαρακτηριστική όσο και έυγλωττη ελαιογραφία του Γ. Ιακωβίδη

Το πλήγμα που πέτυχε να καταφέρει το ίδιο το Μαξίμου στον εαυτό του με τη φαμφαρόνικη πορεία του προς το λεγόμενο Eurogroup-φιάσκο είναι απολύτως ανεπανόρθωτο. Όχι για τη χώρα· για όσους παιάνισαν τη φαμφάρα. Αλοίμονο να περίμεναν από δαύτους η χώρα και οι προοπτικές της. Αναμφίβολα, στο πέρασμά τους τις καταστρέφουν, καθώς ισοπεδώνουν τα πάντα· όχι όμως ότι δεν θα υπάρχει Ελλάδα μετά από αυτούς. Θα υπάρχει. Ως συντρίμμια, το διχως άλλο. Έχει όμως ξαναχτισθεί πάνω σε συντρίμμια η πατρίδα μας. Όλα τα ιστορικά μνημεία μας συντρίμμια είναι· συντρίμμια και σπαράγματα, πετρωμένα δάκρυα… Να μη το λησμονούμε αυτό.

Το πλήγμα της φαμφάρας, λοιπόν, είναι ανεπανόρθωτο όχι για την καθημαγμένη χώρα, αλλά για τους ίδιους. Το «ίδιους», που γράφω, περιλαμβάνει όλη την Τρικολόρε. Δεν έχει κανείς παρά να παρατηρήσει τις σκοτεινιασμένες μουτσούνες των Δημαριτών, που εξ ιδιοσυγκρασίας και παραδόσεως επιδίδονται στην καλλιέργεια του ενστίκτου της προσωπικής επιβίωσης –δεν μπορεί· κάποιον γνωστό θα έχετε… Μοιάζουν αυτοί τώρα με μελανειμονούσες σε σικελική κηδεία· καιροφυλακτούν τον Επαίτη, καραδοκούν για να εξαπολύσουν άρες, κατάρες και να κράξουν: Ασασίνο, ασασίνο! Διότι γνωρίζουν –για να το ματαξαναπώ και αυτό– ότι ακόμη και καταγίδα από χρυσά κουτάλια να ξεσπάσει ξαφνικά, θα πρέπει μετά να περιμένουμε να ακολουθήσει κι ένα τσουνάμι από κόλλα ταχείας πήξεως, για να ξανακολλήσει το γυαλί, το οποίο όμως, ως γνωστόν, άπαξ και ραγίσει…

Ούτε ο φημολογούμενος ανασχηματισμός, δηλαδή οι περί αυτού ένθεν κακείθεν διοχετεύσεις και διαρροές, ούτε βέβαια η προδιαγεγραμμένη καρατόμηση των φαμφαρόνων μπορεί να αναστείλει το ενοικιαστήριο, που ήδη επικολλάται στην είσοδο του κτιρίου επί της οδού Ηρώδου του Αττικού και στον αριθμό 19 –όποιος δεν το βλέπει να πάει, παρακαλώ, να τον εξετάσει ένας οφθαλμίατρος.

Η μόνη εκκρεμότητα που έχει ίσως απομείνει βρίσκεται στο ράμφος του όποιου εναπομείναντος παπαγάλου· και έχει τη μορφή τραυλίσματος, που επαναλαμβάνει την πολύ κουραστική πλέον και πάντα βλακώδη επωδό ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος»· σε κάθε περίπτωση μιλάμε για τραύλισμα, πάντως· τίποτε περισσότερο από τραύλισμα τηλεοπτικών πλανητών και αστέρων παλαιάς κοπής –ξεχασμένη φωτεινή επιγραφή από νέον, με ξεφτισμένα γράμματα να τρεμοπαίζουν και άλλα οριστικά σβηστά.

Όλα τούτα μάλιστα εν μέσω της σταδιακής συνειδητοποίησης από όλους πια –εσχάτως και από την εθνική ομάδα Ολυμπιακών επιδόσεων στην κυβίστηση, δηλαδή τους ηρακλειδείς του στέμματος μεγαλοεκδότες– ότι όσοι εξακολουθούν να επισείουν με ύφος καρδιναλίου τον αποκλειστικό μονόδρομο του ολέθρου ως ασπίδα προστασίας, ελέγχονται εφεξής ως ύποπτοι μήπως μεριμνούν άλλοτε στοχευμένα και άλλοτε από εγκληματική αμέλεια ώστε να συντηρούνται όροι και συνθήκες, που να δικαιώνουν στα μάτια και τα αυτιά των αφελών το ηλίθιο αυτό επιχείρημά τους.

Η φαμφάρα ξύπνησε την εκδίκηση του μονόδρομου.