Περί Παναγούλη

Εμβρόντητος και ενεός παρακολούθησα χθες το βράδυ στη μικρή οθόνη στιχομυθία που διημείφθη ανάμεσα στον Συνταγματολόγο, Κώστα Χρυσόγονο και τον υπουργό Προστασίας (;) του Πολίτη, Νίκο Δένδια.

Ο πρώτος υπεστήριζε ότι τα μέτρα που ψηφίσθηκαν είναι αντισυνταγματικά, επικουρικά επικαλούμενος πρόσφατη γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, αλλά και παραπέμποντας σχετικώς σε επίσημες διεθνείς γνωματεύσεις. Διευκρίνισε δε ότι το μεγάλο —και μοναδικό στην Ε.Ε.— κενό ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου στη χώρα μας αφήνει, δυστυχώς, την προσφυγή στα Δικαστήρια ως μόνο περιθώριο δικαίωσης των πολιτών από τη λεηλασία των εισοδημάτων τους.

Στο σημείο αυτό το λόγο έλαβε ο δεύτερος, ο οποίος βρήκε —από πού άραγε;— το σθένος και άρθρωσε δημοσίως την τερατώδη άποψη ότι «δεν θα συνταγματοποιήσουμε δα την πολιτική ζωή, όταν μάλιστα σώζουμε τη χώρα»!!! Συνέχισε δε με άπειρο θράσος χιλίων πιθήκων να… ξορκίζει με καθησυχαστικό, παρακαλώ, τόνο μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων, λέγοντας ότι για τις εν λόγω προσφυγές θα απαιτηθεί μακρύ χρονικό διάστημα μέχρις ότου εκδικασθούν και τελεσιδικήσουν!!! Διαλαμβανόμενος ο πρώτος, τον ερώτησε στωικά αν, πάντως, είναι ευχαριστημένος με την πραγματικότητα που ο ίδιος περιγράφει, οπότε και ο δεύτερος τον ανακάλεσε απότομα και αυστηρά στην τάξη, απαιτώντας να μην τον διακόπτει, διότι έτσι, όπως προσέθεσε, δίδει ως καθηγητής κακό παράδειγμα στους φοιτητές του!!!

Ως και οι συνταγματάρχες,  ω ς   κ α ι    ο ι   σ υ ν τ α γ μ α τ ά ρ χ ε ς ,  ίσως λόγω μιας —θέλω να πιστεύω— στοιχειώδους, εσώτατης, φευγαλέας, ανομολόγητης ενοχής γύρω από την κατάλυση του Συντάγματος, υπήρξαν στις δημόσιες δηλώσεις τους ενίοτε κατά τι προσεκτικότεροι…

Η Ελλάς, κυρίες και κύριοι, ευρίσκεται εις τον γύψον. Και πάλι. Και μάλλον γι αυτό ενοχλεί το όνομα Παναγούλης.