sotosblog

Πριν προχωρήσω στο θέμα της σημερινής ανάρτησης, να επισημάνω πρώτα –μην τυχόν και μου διαφύγει– κάτι από τα διάφορα ουκ ολίγα ή επουσιώδη που είπε ο Γερμανός Πρόεδρος Γιοάκιμ Γκλάουκ, μιλώντας για την Ελλάδα στην Κυριακάτικη Die Welt –πρόκειται για μιαν αποστροφή η οποία, φυσικά, εξαιρέθηκε από τις εδώ αναπαραγωγές της συνέντευξής του ή δεν αναδείχθηκε όσο, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε: «ζητούνται από τους απλούς ανθρώπους όλο και περισσότερες θυσίες, ενώ πολλές ισχυρές πλάτες αφήνονται ανενόχλητες». Οι αναγνώστες του sotosblog είναι ήδη καλά προετοιμασμένοι και αντιλαμβάνονται ποιο είναι το ζητούμενο στο οποίο επανέρχονται συστηματικά οι Ευρωπαίοι πολιτικοί παράγοντες και αξιωματούχοι. Επιμένω, διότι φρονώ ότι αυτό το ζητούμενο, όπως έχουμε προβλέψει, θα προσλαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις σε μια εποχή που ζητάμε χρήματα με τη μορφή της πολυθρύλητης δόσης ενώ επικρέμαται κούρεμα του χρέους, δηλαδή κι άλλα χρήματα, αυτή τη φορά, όμως, με απτές και συγκεκριμένες ζημίες για τον Ευρωπαίο φορολογούμενο.

Στο σημερινό θέμα μας τώρα. Τον Αλέξη Τσίπρα τον παρακολουθώ από καιρό. Όσοι διαβάζουν το sotosblog το γνωρίζουν. Από όλα όσα είναι άξια λόγου, θα σταθώ στη χθεσινή του ομιλία στη Βουλή και ειδικότερα στον καταδεκτικότερο τόνο του απέναντι στον Επαίτη και, εντελώς ιδιαίτερα, θα παρατηρήσω την περαιτέρω ενίσχυση του πατριωτικού στοιχείου, μεταξύ όλων των εννοιολογικών εργαλείων που έχει στη διάθεσή του ο πολιτικός του λόγος.

Πράγματι, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από κανένα από τα δύο· το πατριωτικό στοιχείο το δοκίμασε ήδη με παρρησία πριν από λίγο καιρό και ακούμπησε… Τα πυρά που θα δεχθεί ένεκα αυτού με στόχο τη δήθεν συνέπειά του προς όσα του καταμαρτυρούνται για το παρελθόν, αυτά θα είναι απλώς κατιναριό και δεν μετράνε καθόλου· θα προέρχονται από φωλιές πολύ λερωμένες και θα καταστήσουν ακόμη σαφέστερη την εικόνα της αδυναμίας των αντιπάλων. Άλλωστε, μήπως ένα από τα μείζονα διακυβεύματα δεν είναι στις μέρες μας η διεκδίκηση της πατριωτικής ταυτότητας εν τοις πράγμασι; Αυτή θα εκταθεί δε έτσι, εν τοις πράγμασι δηλαδή και αυτοδικαίως, και προς την ιστορική διαδρομή αυτού που ο Αλέξης Τσίπρας εκπροσωπεί –αλλά προσοχή: με έναν Μανώλη Γλέζο στο πλευρό του. Φιλοπατρία, λοιπόν, και καταδεκτικότητα! Τη φασίνα ας την κάνουν οι Στάθηδες, λέγοντας αυτοί τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από όσα λέει φωναχτά πια ο κόσμος. Με φιλοπατρία (χωρίς κραυγαλέες πλειοδοσίες) και καταδεκτικότητα (χωρίς ενδοτικότητα) θα χάσει μόνον όσους δεν είχε στην πραγματικότητα ποτέ –και μόνο του το ημερολόγιο θα τους υποτάξει εκείνους στην αριθμητική.

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε με τη χθεσινή του αγόρευση την ευθεία που οδηγεί προς το Μαξίμου, μεταξύ ενοίκων και παροίκων που κατόρθωσαν την άφιξή τους εκεί μέσα από οφιοειδείς στροφές και τεθλασμένες. Πέτυχε αυτό που λένε οι πολύ προχωρημένοι ότι «πρέπει πρώτα να είσαι πρωθυπουργός, για να μπορείς να γίνεις». Κι επειδή, τώρα πια, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, δεν θα τον αφήσω σε χλωρό κλαρί. Και θα με ευγνωμονεί.