sotosblog

Πρόσφατο στιγμιότυπο που αποτυπώνει το εμβληματικό, ιστορικό και πάνδημο παράσημο της ανοικτής παλάμης, εν προκειμένω για τους εσώκλειστους που σώζουν τη χώρα με την ψήφο τους…

Είναι φορές που οφείλει κανείς να γράψει για ένα θέμα το οποίο, ωστόσο, δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη. Το σημερινό θέμα μας είναι ένα τέτοιο: Η χθεσινή, οριστική καταδίκη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας σε θάνατο. Ποιος ενδιαφέρεται… Πρέπει εντούτοις να γραφεί ως θέμα· ας πούμε, για λόγους αρχείου.

Η εν λόγω εσχάτη των ποινών επιβλήθηκε, που λέτε, χθες Κυριακή ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος με τη ρητή, προσωπική δέσμευση του αρχηγού της ότι δεν θα υπάρξουν νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ως βάση για να διατηρηθεί αρραγές το μέτωπο της κομματικής πειθαρχίας κατά την επικείμενη ψηφοφορία. Πρόκειται για εξόφθαλμο ψέμα γωστό τοις πάσι –δεν έχει κανείς παρά να συμβουλευθεί το περιεχόμενο του Μεσοπρόθεσμου και πλήθος άλλων εγχώριων και ξένων πηγών, ώστε να το εξακριβώσει. Ενόψει, λοιπόν, και του ότι δεν αναμένεται να βρέξει χρυσά κουτάλια μετά τη δόση, με το λαό να έχει ξεχυθεί στους δρόμους και να επευφημεί τους σωτήρες του σε ένα ατέλειωτο λαϊκό παραλήρημα, ενώ αντιλαμβάνεσθε ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο, θα διαψευσθούν ολοκληρωτικά οι μύχιες ελπίδες των γαλάζιων βουλευτών να μη χαθεί μια για πάντα η πιθανότητα επανεκλογής τους.

Μολαταύτα, σε αυτή την ποταπή, εαυτουλίστικη πτυχή της ψυχοσύνθεσής τους απευθύνεται η δέσμευση του ομοίου τους επικεφαλής. Θα δικαιούνται μετά να προβάλλουν σε υπεράσπιση του εαυτού τους ότι υπάκουαν απλώς σε εντολές; Όχι, διότι τούτο θα αποτελεί έναν ακόμη υποδειγματικό εξευτελισμό του Συντάγματος, καθώς αυτό τους αναγνωρίζει το δικαίωμα –αν όχι την υποχρέωση της ψήφου κατά συνείδηση.

Ο επικεφαλής τους το γνωρίζει αυτό· και τους θυσιάζει· και αυτούς και το κόμμα· για τη δική του βραχυπρόθεσμη επιβίωση, για την εγωπάθεια και το γδικιό, αλλά και για να εξοφληθούν διαπλεκόμενα γραμμάτια στα οποία έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν. Κατά μια τραγική ειρωνεία, βρίσκεται εκείνος τώρα στο ρόλο του «μουσαφίρη» –οι πολύ παλαιότεροι συλλαμβάνουν το βαθύτερο νόημα του χαρακτηρισμού –ενός «μουσαφίρη» που, ως τέτοιος όμως, δεν έχει να νοιαστεί για το νοικοκυριό –κάτι σαν «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»…

Μουτζαχεντίν, λοιπόν, ζωσμένος με τα εκρηκτικά ο ίδιος μπορεί παραδόξως να γλιτώσει, υπό την έννοια ότι ομοίως έχει γλιτώσει προσώρας ο απίθανος με το μουστάκι και την ταμπλέτα… Οι υπόλοιποι, πάντως, που ζώνονται τα δικά του εκρηκτικά, θα συναντήσουν ασφαλώς και αυτοί κατά το μέτρο που τους αναλογεί την τύχη των πάλαι ποτέ κραταιών πράσινων συναδέλφων τους, οι οποίοι από τους πρώην μεγάλους αριθμούς τους ξέμειναν σήμερα στους τριάντα κάτι όλοι κι όλοι (και το φυλλοβόλι συνεχίζεται ακάθεκτο). Και τούτο το τριάντα κάτι ίσως επειδή το… επώνυμο Παπανδρέου έσωσε τα πράγματα την υστάτη ώρα, έστω με το μικρό όνομα μιας Βάσως, αν θυμάστε… Για τη Νέα Δημοκρατία από την άλλη μεριά τι θα βρεθεί;

Θα απορήσει κανείς: Μα, καλά, δεν το βλέπουν; Δεν ακούν τουλάχιστον τους συνδικαλιστές τους; Δεν καταλαβαίνουν τίποτε;

Και τι να κάνουν; Κι εκείνοι και ο κάπελας; Έχετε κάτι να τους προτείνετε;

Ελάτε τώρα.. Η απάντηση είναι αυτονόητη, αν και δια παν ενδεχόμενο και λόγω μνήμης χρυσόψαρου χρειάσθηκε να υπενθυμισθεί σήμερα το πρωί στο φιλοθέαμον κοινό για μια εισέτι φορά. Το έπραξε για λογαριασμό όλων μας η Βάνα Μπάρμπα –ναι, η Βάνα Μπάρμπα! Εξομολογουμένη, παρακαλώ, ότι η ίδια δεν είχε θέσει υποψηφιότητα για να σώσει τη χώρα, αλλά για να βολευτεί.

Δύσκολοι καιροί τότε, πιο δύσκολοι τώρα και ακόμη πιο δύσκολοι προμηνύονται. Και είναι τα λεφτά καλά στο… άσυλο. Έτσι, λοιπόν, οι πονηροί βασιλεύουν. Ακόμη.