Νέο Σύνταγμα
by Sotos
Ευρώ ή Δραχμή;
Το ότι η τρικολόρε δεν έχει πολλά ψωμιά το βλέπουν και οι κότες. Μέχρι και η… Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το έχει πάρει χαμπάρι –βήμα… το βήμα έφθασε στη συνειδητοποίηση του μοιραίου. Ναι, αλλά όχι τώρα· να πάρουμε πρώτα τη δόση, γιατί η χώρα απειλείται με κατάρρευση. Αυτό είναι το επιχείρημα που προβάλλεται υπέρ της μηχανικής, θα έλεγα, υποστήριξης μιας ανεπιστρεπτί μελλοθάνατου. Διανθίζεται δε τούτο στα παράθυρα των διαπλεκόμενων με επιτακτική την απαίτηση να υποβληθεί εναλλακτική πρόταση. Αρθρώνεται μάλιστα αυτή με συγκατάβαση: κι εγώ συμφωνώ ότι τα μέτρα είναι άθλια και ολέθρια, αλλά… να πάρουμε τη δόση! Εξυπακούεται ένα «και μετά βλέπουμε».
Ποιος βλέπει το «μετά»; Τι είναι αυτό που βλέπουμε στο «μετά»; Τον Συ.Ριζ.Α.; Αυτό; Αυτό μόνο;; Συ.Ριζ.Α., πάει και τελειώσαμε;;;
Ο Επαίτης δεν βλέπει για τον εαυτό του κανένα «μετά» –ίσως ούτε καν όσο στραβοβλέπει (τρομάρα του) ο απίθανος με το μουστάκι και την ταμπλέτα ή ο κολαούζος του. Είναι, απλώς, εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να υποδύεται τον άνθρωπο, που πιστεύει ότι υπάρχει ένα «μετά» –για τον ίδιο, εννοείται. Κάτι μπαρούφες περί σύστασης νέου φιλοευρωπαϊκού κόμματος υπό την ηγεσία του και τέτοια διάφορα που διοχετεύονται είναι, είπαμε, απλώς μπαρούφες. Κοτσάνες –πώς αλλιώς να το πούμε; Ομοίως και για τους έτερους δύο Καππαδόκες. Δεν βλέπουν κανένα «μετά». «Μετά» της προκοπής, δηλαδή. Οι άλλοι όλοι βλέπουν –άλλος ένα μεγάλο «μετά»· οι λοιποί ένα… κάποιο τέτοιο. Τα μέλη της τρικολόρε, όμως, όχι. Μπορούν να προσβλέπουν αποκλειστικά και μόνο σε μια παράταση της ψοφολόγησής τους. Εκτός, φυσικά, εάν πιστεύετε ότι αναμένουν να βρέξει χρυσά κουτάλια μετά τη δόση, με το λαό να έχει ξεχυθεί στους δρόμους και να τους επευφημεί σε ένα ατέλειωτο λαϊκό παραλήρημα. Είπαμε· επαίτης είναι, όχι τελείως τρελός!
Ποιο όμως είναι αυτό το «μετά»; Δεν είναι ένα αύριο μιας αλλαγής εκ θεμελίων; Είτε με τη δόση είτε χωρίς; Είτε στο Ευρώ είτε εκτός; Είτε με Ομπάμα είτε με Ρόμνεϊ; Είτε, είτε, είτε… Και μπορεί αυτό το «μετά», το «μετά» μιας τέτοιας αλλαγής εκ θεμελίων να αφήσει ανέγγιχτα τα θεμελιώδη;
Κάποιοι σκεπτόμενοι Έλληνες το έχουν ήδη συλλάβει αυτό. Άλλοι από έκρηξη ψυχής από το άδικο που υφίστανται, άλλοι από οργή απέναντι σε αυτό που βλέπουν, άλλοι διότι διαθέτουν επιπλέον τα νοητικά κι επιστημονικά εργαλεία· και τόλμησαν να μιλήσουν για την ανάγκη νέου Συντάγματος. Στο υφιστάμενο καταμαρτυρούν ότι επέτρεψε να οδηγηθούμε ως εδώ, ενώ αυτό το ίδιο, με τις διασταλτικές ερμηνείες που χωρεί, επιτρέπει τη σημερινή ασέλγεια πάνω στο λαό, και δη στο όνομα της χώρας και της δημοκρατίας. Με αυτό το δεδομένο αναδεικνύουν την ανάγκη ενός νέου συντακτικού χάρτη, που θα διέπει της σχέσεις της κοινωνίας με την Πολιτεία.
Χωρίς να υποτιμώ κάποιες πρωτοβουλίες που έχουν αναπτυχθεί σχετικά μέσω Διαδικτύου, θα μου επιτρέψετε να σταθώ εδώ ειδικότερα στα ονόματα των καθηγητών Κοντογιώργη και Γιανναρά, οι οποίοι επίσης προτάσσουν την ίδια συνταγματική αξίωση. Γιατί στέκομαι σε αυτούς; Μα, απλούστατα, επειδή είναι «αναγνωρίσιμοι» και μπορούν να μιλήσουν στον κόσμο· στον κόσμο και σε κόσμο… Τους ζητώ, λοιπόν, να φτιάξουν πρώτα ένα Σύνταγμα. Σχέδιο Συντάγματος, εννοείται. Όχι να επισημαίνουν την ανάγκη του· να κάτσουν και να το φτιάξουν! Έτοιμο. Χαρτί και καλαμάρι. Μπαστουνάκι-κουλουράκι, με το νι και με το σίγμα.
Μπορούν να ξεκινήσουν από το υφιστάμενο –μάλλον δεν θεωρεί κανείς ότι είναι δα και όλο για πέταμα. Αν δεν βολεύει, τότε ας το συντάξουν εξ υπαρχής. Μετά, να πάρουν στο τηλέφωνο κι ένα γνωστό τους Συνταγματολόγο ή τον πρόεδρο της Εταιρείας Συνταγματολόγων, ενδεχομένως και τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου και όποιον άλλον κρίνουν ότι θα συμβάλει με την συνδρομή του κι έπεται συνέχεια. Όχι να περιμένουν να γίνει πρώτα Συντακτική Εθνοσυνέλευση και διαβούλευση και, και… Ούτε να προσβλέπουν στην άφιξη του έφιππου Μακρυγιάννη στις 3 Σεπτεμβρίου, γιατί περιμένοντας θα νυχτώσουμε· στα βάθη των αιώνων. Ούτε να περιμένουν πρώτα να εκλεγεί ο Συ.Ριζ.Α. Στο κάτω-κάτω, ακόμη και ο Καποδίστριας να επρόκειτο οσονούπω να εκλεγεί, ε, σε κάποιους του είδους τους δεν θα την ανέθετε τη δουλειά; Φρονώ ότι είναι αλλιώς το να είναι ήδη έτοιμο. Κάτι μου λέει δε ότι το γιατί το καταλαβαίνουν και οι κότες. Α, και μετά βλέπουμε…
Διαφορετικά, χωρίς «μετά», προσοχή: θα έχει μια κάποια ισχύ –έστω νομικίστικη, δικολάβικη– το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση· δεν λέω…έστω μια ισχύ για τις κότες, βέβαια…
Υ.Γ. Αν δεν σας αρέσουν οι συγκεκριμένοι κύριοι, ας το κάνει κάποιος άλλος, τελος πάντων. Όποιος νάναι. Αλλά να είναι «αναγνωρίσιμος». Κατανοητό το γιατί;
sotosblog 
Σαφέστερα δεν γραφόταν, γιά όποιον από όσους ανακινούν το θέμα -δηλαδή για όποιον ενδιαφέρεται και συναισθάνεται τη βαρύτητα που έχει στο σημερινό μας περιβάλλον να μιλάς γιά αλλαγή Συντάγματος, χωρίς να γίνεσαι συγκεκριμένος! Ένα …Σύνταγμα μας έμεινε.΄Όσο κι αν πελεκιέται ή οξειδώνεται από τα χημικά, «σε τούτα ‘δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» …Πάντα κάποια σκυλιά θα τριγυρνάνε ελεύθερα και πεινασμένα στην πλατεία, όσους αλήτες κι αν μαζέψει η αστυνομία από το πάρκο.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Είναι σίγουρο ότι το Σύνταγμα μας θέλει αλλαγή, για ένα και μόνο απλό λόγο. «ότι οι 3 εξουσίες δεν είναι ευδιάκριτες στην πράξη» ….κλπ.
Το ερώτημα όμως είναι αν το νέο Σύνταγμα που θα προκύψει- με όποιο τρόπο προτιμάμε- θα τηρηθεί σύμφωνα με την φιλοπατρία των Ελλήνων ή θα κουρελιαστεί και αυτό όπως το νυν…..!!!! Η λαμογιά, η διαφθορά, η κλεψιά, η υπεροψία των κυβερνούντων κλπ. δεν μπορούν να θεσμοθετηθούν. Είναι θέμα κουλτούρας, νοοτροπίας και σεβασμού στα κοινά. Η ιστορία μας, δυστυχώς, έχει δείξει το αντίθετο.
Με ένα μαχαίρι μπορείς να κόψεις ψωμί αλλά και να σκοτώσεις!!! Εμείς το Σύνταγμά μας το κουρελιάσαμε. Και δεν αναφέρομαι στους μικρους «τυροπιτάδες», αλλά σε όσους προβάλλουν ως απαραβίαστα τα άρθρα του Συντάγματος, ενώ ασελγούν ασταμάτητα πάνω του.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν μεγαλύτερη κουλτούρα στο πώς πρέπει να διαχειρίζεται ο άρχοντας την εξουσία. Αν και είναι γνωστό το γνωμικό του τραγικού ποιητή Αγάθωνα, θα πρέπει να το ξαναθυμηθούμε.
«Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι. Ότι ανθρώπων άρχει, ότι επί νόμων άρχει και ότι ουκ αεί άρχει»…!!!!!!!!!!!!
Προσβλέπω σε ένα Σύνταγμα αποτρεπτικό λαμογιάς και ασέλγειας, όπως τις περιγράφεις και που προσφυέστατα παραπέμπεις στην αρχαία σοφία.
Ονειρεύομαι ένα πολίτευμα χωρίς πολιτικούς.
Χωρίς λαοπρόβλητους ηγέτες που να εξιτάρουν τα πλήθη.
Χωρίς βουλευτές με 30 χρόνια στο κοινοβούλιο.
Ένα πολίτευμα που ο καθημερινός πολίτης να μην έχει καμιά σχέση με την εξουσία, εκτός των διαδηλώσεων και των δημοψηφισμάτων.
Ονειρεύομαι ένα πολίτευμα χωρίς κόμματα, χωρίς κομματική πειθαρχία.
Ένα πολίτευμα με σκοπό την ευημερία των αρχομένων και όχι των αρχόντων.
Ένα πολίτευμα που η ψήφος μου να μη φέρνει στην εξουσία δικτάτορες 4ετίας.
Ζητάω πολλά;
Μια και το άρθρο, κάτω από το οποίο γράψατε το σχόλιό σας, καταπιάνεται με την ανάγκη νέου Συντάγματος, θα ήθελα να πω ότι το όνειρό σας, έστω ως τέτοιο, δεν παύει να προσδορίζει τις αξιώσεις εκείνες που θα έπρεπε να εμπνέουν το συντάκτη μιας θεμελιώδους χάρτας -να τον εμπνέουν, αλλά και να τον ελέγχουν για κάθε στραβοπάτημα. Και να τον προφυλάσσουν από την υπεροψία ότι πρόκειται για όνειρο ή ουτοπία, θάλποντας την συναίσθηση ότι πρόκειται για αυθεντικό αίτημα, ηθικά δικαιωμένο μέσα στην ιστορική του ζύμωση. Ευχαριστώ για το σχόλιο.
«Πριν φτάσει στην τελευταία αράδα ωστόσο, είχε κιόλας καταλάβει ότι δεν θα έβγαινε ποτέ απ’ αυτό το δωμάτιο, γιατί η πόλη των καθρεφτών, (των αντικατοπτρισμών) ήταν προορισμένη να σαρωθεί από τον άνεμο και να εξοριστεί από την μνήμη των ανθρώπων, ακριβώς τη στιγμή που ο Αουρελιάνο Μπαμπιλόνια θα τελείωνε την αποκρυπτογράφηση των περγαμηνών, κι ότι όλα όσα ήταν γραμμένα σ’ αυτές ήταν ανεπανάληπτα, γιατί ράτσες καταδικασμένες σ’ εκατό χρόνια μοναξιάς δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη.»
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (100 χρόνια μοναξιάς)
Εξαιρετικό. Και ως κείμενο και ως απάντηση.