Ή ο ένας ή ο άλλος

by Sotos

Ότι τελούμε σε αναμονή των αμερικανικών εκλογών, δεν χωρεί η παραμικρή αμφιβολία. Τούτο πιστοποιείται στους διαδρόμους της πολιτικής, πιστοποιείται και στις λεωφόρους της. Το ομολογούν κυβερνητικοί κύκλοι εντός και εκτός Ελλάδος· αν και, εδώ που τα λέμε, το τι λένε αυτοί οι κύκλοι μάλλον παρέλκει, δεδομένου ότι οι τύχες μας έχουν συνδεθεί με την κάλπη των Γιάνκηδων ρητώς και απεριφράστως δια στόματος του ιδίου του Πλανητάρχου –με κεφαλαίο το πι, φυσικά…

Η παλαιότερη από τις… Εφημερίδες της Κυβερνήσεως μάλιστα προχώρησε πρόσφατα ένα… βήμα παρακάτω την όλη υπόθεση. Και διαπιστώνει δια της γραφίδος αρθρογράφου της: «Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παρά να επιταχύνει την προώθηση των δεκάδων ανεκπλήρωτων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που έχει υποσχεθεί και να κλείσει όσο πιο γρήγορα γίνεται τη διαπραγμάτευση με την Τρόικα, ώστε να πάρει την έγκριση του προγράμματος και την εξασφάλιση της μεγάλης δόσης των 31,5 δις. Ευρώ πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Οτιδήποτε άλλο θα τελεί υπό την επίδραση ενός ανεπιθύμητου εκλογικού αποτελέσματος στις Η.Π.Α. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ευστάθεια του ελληνικού οικονομικού συστήματος.» Δεν χωρεί, λοιπόν, η παραμικρή αμφιβολία ότι τα ελληνικά πράγματα έχουν συναρτηθεί με τις αμερικανικές εκλογές, όπως είπαμε κι έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν.

Φαντάζομαι, ωστόσο, να παρατηρήσατε κι εσείς την αισχυντηλή μορφή, με την οποία θέτει τα πράγματα ο αρθρογράφος –καλώς ή κακώς, κρατάει αποστάσεις· δεν λέει ποιο είναι αυτό το «ανεπιθύμητο»: ο νυν πρόεδρος ή ο διεκδικητής του αξιώματός του;

Ξέρω, ξέρω… Θα μου πείτε πως όποιος και να βγει, για εμάς κάνει το ίδιο: εις ό,τι μας αφορά, δηλαδή, η αμερικανική πολιτική δεν εξαρτάται από τον εκάστοτε προσωρινό ένοικο του Λευκού Οίκου, τα αμερικανικά συμφέροντα είναι πάγια, η επιδίωξή τους αναμενόμενη κ.τ.τ. Τότε γιατί ο αρθρογράφος κάνει λόγο για κάτι το «ανεπιθύμητο»; Τι γνωρίζει, ποιο είναι αυτό γενικώς, ποιο είναι αυτό για την κυβέρνηση; Τίποτε περισσότερο από κεκτημένη ταχύτητα… συντηρητισμού, αταβισμός προοδευτισμού, απλό σχήμα λόγου;

Όσο δε για τις ισοπεδωτικές αντιλήψεις μας, από εκείνες που συνηθίζουμε περί το εκλογικό αποτέλεσμα στις Η.Π.Α., λαμβάνουμε, άραγε, υπόψη μας, έναντι αυτής της γενικευτικής μας προσέγγισης και στωικής αδιαφορίας, τη σημασία που έχουν για τη χάραξη της αμερικανικής πολιτικής, κυρίως όταν αυτή μας καίει, οι διαφορές ανάμεσα στα αμερικανικά κόμματα εξουσίας, το κυβερνών σήμερα Δημοκρατικό από τη μια και το Ρεπουμπλικανικό από την άλλη το οποίο, μάλιστα, δεν δείχνει εσχάτως και τόσο εύκολος αντίπαλος, αν κρίνει κανείς από τις σφυγμομετρήσεις, ειδικά μετά την πρώτη τηλεμαχία ανάμεσα στον αξιωματούχο και τον χρισματούχο;

Καθόλου άσχετο δεν είναι για τον όλο προβληματισμό, επίσης, το κατά πόσον και  σε ποιο βαθμό έχει ήδη προχωρήσει, προϊούσης της παγκοσμιοποίησης της Οικονομίας, άρα και της Πολιτικής, η συνάφεια των δύο αυτών κομμάτων προς τα αντιστοίχως συγγενή τους κόμματα στη Γηραιά Ήπειρο·  ως εκ τούτου και ο εν τοις πράγμασι συσχετισμός τους.

Όλα τούτα τα αναφέρω ως λίγες πρώτες σκέψεις, μια αρκετά σημαντική από τις οποίες, πάντως, θα όφειλε να είναι ότι επί μεν των ημερών του Ρεπουμπλικανικού η κρίση ξέσπασε, ενώ επί εκείνων του Δημοκρατικού η κρίση εξήχθη στην Ευρώπη. Είπαμε, πρόκειται για λίγες πρώτες σκέψεις, από όσες μπορεί να κάνει το φτωχό μας το μυαλό και η ακόμη φτωχότερη πληροφόρηση, που είναι δυνατόν να έχουμε στη διάθεσή μας για τέτοια σύνθετα ζητήματα.

Δεν νομίζετε, λοιπόν, ότι θα πρέπει κι εμείς να κάνουμε το δικό μας παρακάτω βήμα και να διερωτηθούμε: Ομπάμα ή Ρομνεϊ; Διότι, πέρα από το φτωχό μας το μυαλό, είναι η τσέπη μας που απειλείται ευθέως να γίνει φτωχότερη. Ως απειλή δε, αυτή σοβεί κατά το «και όχι μόνον…»

Τι λέτε, λοιπόν, κι εσείς γι αυτό;