sotosblog

Τα πράγματα είναι απλά και όποιος δεν τα βλέπει είναι ή στραβός ή μπουκωμένος. Τόσο απλά και ξεκάθαρα, που το βλέπουν και οι γάτες.

Σήμερα στη χώρα μας προκρίνεται θεωρητικά και εφαρμόζεται στην πράξη ο περιορισμός του Κράτους. Δεν πρόκειται για κάτι το καινούργιο. Ο περιορισμός του Κράτους έχει ιστορικό, έχει γεωγραφία, έχει πατριδογνωσία, έχει, έχει… Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι στις μέρες μας γίνεται στην Ελλάδα με τρόπο εξαιρετικά βίαιο και εκτεταμμένο. Όταν εγείρεται το «γιατί» πίσω από αυτή τη βία, ως απάντηση καταμαρτυρείται στην Ελλάδα δραματική υστέρηση έναντι των εταίρων της σε αυτό το πεδίο, ενώ αυτός ο καταλογισμός συνοδεύεται ένθεν κακείθεν από συστηματικό κατηγορητήριο περί κρατικής σπατάλης.

Την ευθύνη του περιορισμού του κράτους έχουν οι κυβερνώντες –κατεξοχήν κρατικοί υπάλληλοι οι ίδιοι· πιο δημόσιοι και από τους δημοσίους υπαλλήλους· επιρρεπέστεροι στη διαφθορά, ακριβώς επειδή δεν είναι μόνιμοι και, ως ανεπάγγελτοι, μεριμνώντες δια την ιδίαν επαύριον· επηρμένοι ως δήθεν αναγκαίοι κι επωφελείς· ανοικονόμητοι· ψευδομεσσίες· κατά τεκμήριον ανίκανοι· θεομπαίχτες· υπεύθυνοι και υπόλογοι για όσα υψώνουν στους άλλους το δάχτυλο· και αναγκαστικώς πιο κρατιστές από οποιονδήποτε άλλον. Επαναλαμβάνω, αναγκαστικώς! Διότι ακόμη και στην πιο αντικρατιστική εκδοχή τους, πιστεύουν ότι μόνο μέσω του Κράτους μπορεί να αναληφθεί κάθε σχετική πρωτοβουλία, γι αυτό και κάνουν τα πάντα προκειμένου να εξσφαλίσουν έλεγχο πάνω στο μακρύ του χέρι. Οσάκις μιλούν για περιορισμό του Κράτους ψεύδονται ασυστόλως και, βεβαίως, δεν ερυθριάζουν.

Όταν εξασφαλίσουν τον έλεγχο του Κράτους, κάνουν τα πάντα για να τον διατηρήσουν. Αναλαμβάνουν ως εργολαβία ακόμη και τον περιορισμό του. Αν χρειασθεί, μέχρι και την ίδια του την κατάργηση.

Το ότι, αν δεν μπορούν να το αποφύγουν, αναλαμβάνουν ακόμη και τον περιορισμό αυτό προθύμως, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν τον αποστρέφονται κιόλας. Λογαριάστε πόσες δυνατότητες τους στερεί: μα την αλήθεια, θα εύχονταν να μπορούσαν να δώσουν στον κόσμο χρήματα με τη σέσουλα, για να τους ανοίγουν σαμπάνιες στο πέρασμά τους. Αλλά, φευ, οι πιστωτές ελέγχουν τη ροή των χρημάτων και με την ευκαιρία επιβάλλουν τον περιορισμό του Κράτους, στο όνομα του Κοινού Νομίσματος, του οποίου αυτή η ίδια η θέσπιση σήμανε και τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας.

Η κυβέρνηση –και η πιο φιλοευρωπαϊκή– έναν τέτοιο περιορισμό τον αποστρέφεται σε βάθος. Διότι, ακόμη και στην ευφάνταστη προοπτική της πλήρους ευρωπαϊκής ενοποίησης, τι πιστεύετε ότι θα προτιμούσε ο κάθε επικεφαλής; Να είναι Πρωθυπουργός μιας χώρας ή Κυβερνήτης μιας Πολιτείας; Εξαιρείται μόνο όποιος πιστεύει ότι θα μπορούσε να είναι Κυβερνήτης των Κυβερνητών.

Σαν τραγική ειρωνία, λοιπόν, υπό μιαν έννοια η κυβέρνηση πάσχει και αυτή με τις περικοπές· αλλά η δυναμική του περιορισμού του Κράτους την ξεπερνάει, γι αυτό και δεν έχει αντιστάσεις. Το κενό από την αδυναμία της να προβάλλει αντιστάσεις το καλύπτει με διάφορα ψευδεπίγραφα ιδεολογήματα. Ιδεολογήματα κατά του Κράτους, ιδεολογήματα υπέρ του ιδιωτικού επιχειρείν κ.τ.λ. Εσχάτη καταφυγή της, άκουσον-άκουσον, τα ιδεολογήματα υπέρ πατρίδος, σε μια ιδιότυπη συσκευασία με το Ευρώ δώρο και τον Ξένιο Δία ως φερετζέ –αλίμονο να περίμενε η Ελλάδα από δαύτους ως πατρίδα! Από δαύτους και τους ομοίους τους…

Οπότε, τι τους απομένει; Η επιβίωσή τους. Το να είναι εκείνοι οι τελευταίοι των περικοπών –όχι των περικοπών που καμώνονται ότι επιβάλλουν στους εαυτούς τους, αλλά –προσοχή εδώ– των περικοπών στον έλεγχο που θα ασκούν πάνω στο μακρύ-μακρύ του κράτους χέρι.

Ας είμαστε σοβαροί! Αν πραγματικά πίστευαν στον περιορισμό του κράτους, θα ήταν σαν να οραματίζονται την αυτοκτονία τους.  Γι αυτό και από το επίσημο κατηγορητήριο κατά της κρατικής σπατάλης εξαιρούν κατά κανόνα τα  μέλη της συντεχνίας τους, αλλά πολύ περισσότερο το διαπλεκόμενο και κρατικοδίαιτο επιχειρείν, του οποίου το φαύλο εναγκαλισμό με την πολιτική τάξη γνωρίζουν, ξαναλέω, και οι γάτες.

Τι μαύρη θλίψη… Από αυτό το επιχειρείν προσδοκά η κυβέρνηση να επανεκκινήσει την οικονομία –Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά–  διοχετεύοντας εκεί τη δόση του δανείου που ευελπιστεί να λάβει, ως αντίδωρο των θανατηφόρων περικοπών-πειστήριον πλήρους συμμόρφωσης προς τις αξιώσεις των πιστωτών. Σε αυτή τη δόση προσβλέποντας από την πλευρά του αυτό το σιχαμένο επιχειρείν, στηρίζει την κυβέρνηση δια των Μ.Μ.Ε.

Τι την νοιάζει τη Μέρκελ αυτό; Θα είναι μέσα και οι δικές της επιχειρήσεις; Θα είναι. Οπότε; Κάτι πήγε εκεί να ψελλίσει για συμμετοχή όλης της κοινωνίας, κάνοντας λόγο για κεφαλαιούχους που φοροδιαφεύγουν, είδε ότι δεν βγάζει άκρη, της είπανε ότι άμα τους φορολογήσουμε θα την κοπανήσουνε, τάχασε η γυναίκα ακούγοντας τέτοια πράγματα από Έλληνες, ενώ γνωρίζει ότι το όνειρο κάθε Γερμανού είναι να ζήσει στην Ελλάδα, και σου λέει: εγώ τα λεφτά μου τα έχω εξασφαλίσει; Τάχω. Θα τα ξανακάνουνε οι Έλληνες πάλι μούσκεμα; Ε, και τι είναι μωρέ η ελληνική Οικονομία; Σιγά τα κάστανα! Σάμπως κι αυτή νομίζετε διαφέρει πολύ;

Έτσι που λέτε έχουν τα πράγματα. Το βλέπουν και οι γάτες. Λέω, λοιπόν, κι εγώ το πόνο μου στις γάτες, που λέει και το τραγούδι.

Οι υπόλοιποι που περιμένετε να περισσέψει από αυτή την προοπτική, από αυτό το σκανδαλώδες και αποτρόπαιο δείπνο κανένα ψίχουλο ή συζητάτε για ιδέες, κάνετε λόγο για πατρίδα, για Ευρώπη, για Ευρώ, για κινδύνους, για οικονομική επιστήμη, για δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, και μολαταύτα ανέχεσθε αυτή την κυβέρνηση, λυπούμαι, αλλά είστε απλώς ευήθεις και ευαπάτητοι.