sotosblog

Οι φιλίες από την παιδική ηλικία είναι κάτι το ιερό, κάτι σαν ξεθωριασμένη φωτογραφία στο οικογενειακό λεύκωμα, παληό εικόνισμα στο εικονοστάσι, ένα facebook που ούτε αλλάζει, ούτε χωράει like και ξεlike. Η αγάπη που τρέφω για τους εικονιζόμενους εκεί μέσα είναι απεριόριστη.

Βάσκανος μοίρα, ωστόσο, μου επιφύλαξε να έχω ματώσει γόνατα και αγκώνες, μαζί με τα πιο αναπάντεχα ραντεβού του ενήλικου βίου μου.

Ακούστε άθλους των ηρώων της κιτρινισμένης αυτής φωτογραφίας: Ένας από τους παιδικούς μου φίλους ετοίμασε το λουκέτο για την Ελλάδα (πού να το φαντασθώ;). Ένας άλλος για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (πού να το φαντασθώ;). Ένας άλλος για τον Παναθηναϊκό (αυτό δεν με πείραξε και πολύ, διότι είμαι γαύρος). Ένας άλλος, με το που πήρε τα ηνία των καλλιστείων από τον εκλιπόντα πατέρα του, ως οιωνεί παρθενική δήλωση ανάληψης καθηκόντων στην πράξη, στέρησε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς από την Τζούλια Αλεξανδράτου (με τα γνωστά αποτελέσματα…). Ένας άλλος.., αλλά ας μείνουμε καλύτερα εδώ και ας μην πούμε άλλα. Ο καθένας στον τομέα του μια μεγάλη έκπληξη, και ο ένας μετά τον άλλον μια προσθήκη στη βασανιστική αλληλουχία τέτοιων αποκαλύψεων για μένα, δυστυχώς δίχως τέλος.

Ο αφελής εγώ, πίστεψα σε κάποια στιγμή ότι αυτό το κακόγουστο αστείο της ζωής μου, η φάρσα που με κυκλώνει και που δεν μπορεί παρά να στήθηκε από πολύ ψηλά, έφθασε επιτέλους στα ακρότατα όριά της, σημαίνοντας και τη λήξη της. Ήταν η στιγμή που ο μόνος πραγματικά αχώνευτος όλων των εικονιζομένων ανακοίνωσε στις τελευταίες εκλογές την υποψηφιότητά του ως βουλευτής με τον Τζήμερο. Είπα μέσα μου «αυτό ήταν· έκλεισε ο κύκλος!»

Ιδού όμως που εκείνο, που για μένα γίνηκε αιτία ανακούφισης, ήταν τελικά μια ύβρις για Τον Επουράνιο Σκηνοθέτη, διότι είχε, ως φαίνεται, άλλα σχέδια ο Μεγαλοδύναμος και ήδη έτοιμη μια νέα κωμικοτραγική σκηνή στο μυαλό Του, για να γυρίσει με τη μηχανή Του. Αυτή τη φορά με σκηνικό τον κλάδο των δημοσκοπήσεων. Η Ν.Δ., λέει, είναι δυό μονάδες μπροστά από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ομοίως και ο επικεφαλής της ανισόρροπης κυβέρνησης! Κ.τ.λ.

Με πόση νοσταλγία θυμάμαι τον εαυτό μου στην πλατεία της Ακράτας παρέα με το φιλαράκι μου, που το μαγείρεψε αυτό…

Με είχε καλέσει στο σπίτι του για καλοκαιράκι. Αμούστακα παιδιά. Γελάγαμε, δοκιμάζοντας τη ζωή, δειλά και με θράσος. Βρίζαμε για να δείξουμε ότι είμαστε αντράκια. «Σσς!», μου λέει. «Καράμπελα λένε τον χωροφύλακα και Χάιδω λένε την κόρη του». «Σώπα…», του λέω. «Ναι, αλήθεια», μου απαντάει. Και να τα γέλια!

Πηγαίναμε και στη ντισκοτέκ της παραλίας. Τι κάναμε εκεί, να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι, άρα δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Το μόνο που θυμάμαι ήταν οι καλαμιές που είχε για τοίχο. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, και τώρα που το σκέφτομαι και αναπολώ, μου κάνει εντύπωση που μου είχε κάνει εντύπωση. Πάντως τίποτε άλλο ενδιαφέρον… Αμούστακα παιδιά, σας λέω!.. Το βράδυ επιστρέφαμε με τα πόδια από το κάτω χωριό στο πάνω. Ένα αριστούργημα. Δεν μπορούσες να πάρεις αναπνοή από το άρωμα της λεμονιάς και της πορτοκαλιάς. Αχ…

Και τώρα με αυτή την πρώτη μεταθερινή δημοσκόπηση, πριν από τα πρωτοβρόχια και τόσα χρόνια μετά από το καλοκαιράκι στην Ακράτα, πάλι «σσς!»;  Πάλι με τον χωροφύλαξ; Ωραία δεν ήταν η πλάκα που κάναμε τότε; Άλλα πράγματα δεν προοιωνίζονταν; Άλλα από τον Χωροφύλαξ; Εκτός αν κάνει πλάκα και τώρα το φιλαράκι μου, οπότε το παίρνω πίσω. Αν είναι για την πλάκα, τα παίρνω πίσω όλα.

Μα είναι ώρες γι αστεία;

Χα! Πάντα είναι ώρες γι αστεία.