sotosblog

(Το βίντεο βρήκα στο μπλογκ «Έχω Μάτια και Βλέπω«.)

Όταν λέμε ότι «είναι το τελευταίο πακέτο», αυτό αφορά στα οικονομικά μέτρα και ο καθένας από εμάς κάνει τους υπολογισμούς του. Πολιτικά μιλώντας, η δήλωση ισοδυναμεί με τη φράση «δώστε μου την τελευταία ευκαιρία», αλλά σε αυτή τη μορφή της δεν απευθύνεται σε μας, όπως συμβαίνει με την πρώτη. Απευθύνεται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., η οποία θα κληθεί μετά το άκουσμά της να τοποθετηθεί δια της φήφου επί των μέτρων, που το εν λόγω πακέτο περιλαμβάνει.

Βεβαίως, θέλει δεν θέλει, η δήλωση απευθύνεται επίσης στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Δημ.Αρ., η οποία, ωστόσο, έχει δεσμευθεί να μην τα ψηφίσει, από την Προγραμματική Συμφωνία που συνήψε, ώστε να σχηματισθεί η τρικολόρε κυβέρνηση –πάντα στο μέτρο που τη ενδιαφέρει ακόμη αυτού του είδους η εντιμότης.

Απευθύνεται, τέλος, και στον έτερο πυλώνα της Τρόικας Εσωτερικού, το Πα.Σο.Κ., στο οποίο αναφέρομαι ως τρίτο κατά σειρά, λαμβάνοντας υπόψη μου τις δημοσκοπήσεις της εποχής, όσο κι αν αυτές δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας –έχουν και οι σφυγμομετρήσεις τη σημασία τους, ε; Σημειώσατε σχετικώς ότι, ως εκ τούτου, το πάλαι ποτέ κραταιό αυτό κόμμα λαμβάνει το μήνυμα της δήλωσης περί πακέτου, με επίγνωση ότι έχει εξαντλήσει ήδη προ πολλού τις ευκαιρίες του, ώστε να αξιώνει ακόμη μία, ή μάλλον κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τον νυν αρχηγό του, δεδομένου μάλιστα ότι περί αυτόν βρίσκονται, άλλοι πιο μακριά και άλλοι πιο κοντά, πράσινα στελέχη που δεν γνωρίζουν άλλη εργασία πλην της πολιτικής και αισθάνονται μέσα τους ότι είναι νωρίς για να τα παρατήσουν. Οπότε, είναι πολύ πιθανόν να εξωθήσουν την παράταξη σε νέα σφάλματα, διότι, ως γνωστόν, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Κατόπιν τούτων –διότι έτσι περιγράφεται σε αδρές γραμμές το πολιτικό σκηνικό του τελευταίου πακέτου– αναφύεται ουσιαστικά ένα μόνο ερώτημα· και είναι ηθικής φύσεως: Δικαιούται ο επικεφαλής της ανισόρροπης κυβέρνησης μια τελευταία ευκαιρία;

Ώρα να στοχασθούμε: Τι είναι η τελευταία ευκαιρία; Χμ… Ας μου συγχωρεθεί το ύφος, αλλά νομίζω ότι η τελευταία ευκαιρία είναι η ευκαιρία πριν από την τελευταία ευκαιρία. Ακούγεται κάπως σόλοικο, το αντιλαμβάνομαι, αλλά δεν είναι. Ειδικά για εμάς τους Έλληνες, που είμαστε και συναισθηματικός λαός…

Τι μας ζητάνε, λοιπόν; Μας ζητάνε να πιστέψουμε ότι με κάτι ταρατατζούμ, που προβλέπει το πρωτόκολλο της Γερμανικής Δημοκρατίας, όπου πήγαμε και κάναμε το καλό παιδί, και με κάτι σπαστές και μασημένες δηλώσεις περί επιμήκυνσης που βάλαμε αλά Γαλλικά στο στόμα –κυριολεκτώ– των πουρκουάδων, το κλίμα άρχισε επιτέλους να αναστρέφεται, άρα υπάρχει ελπίς, διότι γι αυτή τη ρημάδα που ξέμεινε μες το Κουτί της Πανδώρας (λέει ότι) γίνονται όλα, και καθώς ακόμη τον ουρανό από πάνω μας σκεπάζουν τα μαύρα σύννεφα της δραχμής (το ξεφουρνίζει και ο Κινέζος Πρωθυπουργός –αφού τα ξεφουρνίζει ένας κοτζάμ τέτοιος από τόσο μακριά, ε, έτσι θα είναι) και γενικά κυκλοφορεί λυτός ο μεγάλος μπαμπούλας, άρα αν καταπιούμε το μουρουνέλαιο, αυτό να ξέρουμε ότι θα είναι το τελευταίο, διότι μετά έρχονται 31 ζεστά δισεκατομμύρια τα οποία θα μας επιτρέψουν, αν όχι να τρώμε με χρυσά κουτάλια, πάντως, να μασουλάμε κανένα ξεροκόμματο, αντί για κατοχικές λαχανίδες και ξυλοκέρατα, πινοντας καφέ από ρεβύθια.

Θα του χαλάσουμε εμείς το χατήρι; Δεν θα του δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία; Έτσι κι αλλιώς μετά δεν θα δώσουμε σε έναν άλλον και σε έναν άλλον και σε έναν άλλον και πάει λέγοντας; Γιατί όχι και σε αυτόν; Προς τι οι διακρίσεις, παρακαλώ; Άλλωστε, μήπως και τα πακέτα δεν είναι σαν τις ευκαιρίες; Έτσι, μήπως το τελευταίο πακέτο δεν είναι το πακέτο πριν από το τελευταίο πακέτο; Οπότε, σε αυτό θα κολλήσουμε;

Πάλι παρασύρθηκα, που να πάρει! Είπαμε· αυτά όλα θα μπορούσαμε να τα απαντήσουμε ωραιότατα σαν καλοί Έλληνες και άνθρωποι Χριστιανοί, αν το ερώτημα της τελευταίας ευκαιρίας ετίθετο σε εμάς. Είπαμε, όμως, και ότι δεν τίθεται σε εμάς, αλλά στους εθνοπατέρες μας. Σε εμάς τίθεται το ερώτημα του πακέτου, όχι της ευκαιρίας -προσοχή στη διαφορά! Θεωρώ ότι το ξεκαθαρίσαμε παραπάνω, από τις πρώτες κιόλας αράδες.

Αφού, λοιπόν, εμείς καλούμεθα να τοποθετηθούμε όχι επί της τελευταίας ευκαιρίας, αλλά επί του τελευταίου πακέτου, ας κάνει ο καθένας από εμάς τους υπολογισμούς του με το τεφτέρι και το καρβουνάκι, ένα κι ένα κάνει δύο, δέκα μείον πέντε μείον πέντε, έντεκα κι εφτά δεκαοκτώ, μπαστουνάκι κουλουράκι, να δει αν βγαίνει, και μετά πράττει αναλόγως. Αν μάλιστα δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει, μετά το λογαριασμό και την επαλήθευση, στο πέρασμά του ειδοποιεί για το αποτέλεσμα και τον εθνοπατέρα της γειτονιάς του. Και βλέπουμε, δεν χανόμαστε… Εντάξει;

Υ.Γ. Λησμόνησα να προσθέσω –και το κάνω με λίγη ώρα διαφορά από τη δημοσίευση– ότι πίσω από την τελευταία ευκαιρία κρύβεται κι ένας πολύ χυδαίος εκβιασμός, συσκευασμένος ρητά μέσα στη ρητορική του τελευταίου πακέτου: ότι, δηλαδή, από τα χρήματα, που τα μέτρα θα φέρουν ως αποτέλεσμα έμπρακτης συμμόρφωσης, θα καταβληθούν και τα χρωστούμενα του κράτους προς όσους έχουν τέτοιες αξιώσεις. Δεν θα το χαρακτηρίσω· μπορείτε, νομίζω, να το κάνετε και μόνοι σας.