sotosblog

Αν υπάρχει μία λέξη που να με εκφράζει συναισθηματικά στην προσπάθειά μου να χαρακτηρίσω την Ιστορία, αυτή είναι η λέξη «ψηλομύτα». Η Ιστορία είναι ψηλομύτα. Αναλογισθείτε πόσα παλληκάρια σφάζονται στη ποδιά της, για ένα της βλέμμα όλο κι όλο, και θα με καταλάβετε. Το πλήθος τους, τα νειάτα τους και τα ποτάμια του αίματος, που έχει χυθεί, μαρτυρούν το μέγεθος της απέραντης κι απόκοσμης αρχοντιάς, ομορφιάς και γοητείας που εκπέμπει. Αλλά δείχνουν και το πόσο σκληρόκαρδα φέρεται.

Σαν γυναίκα-αρχόντισσα που είναι, έχει βαλέδες, έχει κι εραστές. Τους μεν για τα θελήματα, τους δε για τις απολαύσεις.

Στους βαλέδες ανήκει ο Μπαράκ Ομπάμα. Χρειάσθηκε να γίνει Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών γι αυτό. Εκείνη την ίδια τη στιγμή της εκλογής του, διεκπεραίωσε αυτόχρημα και το θέλημα. Είναι αυτό που λέμε, με άλλα λόγια, «εξεπλήρωσε την ιστορική αποστολή του»· ολόκληρη σε μια στιγμή· είναι η στιγμή που ο βαλές τρυπώνει στην κρεββατοκάμαρα. Μέχρι ν’ αρχίσει να δίνει επ’ αμοιβή διαλέξεις εδώ κι εκεί, τρέχει το ταξίμετρο, για να πληροφορηθούμε οι υπόλοιποι τον τελικό λογαριασμό του θελήματος.

Στους εραστές ανήκει ο Νηλ Άρμστρονγκ. Ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στο Φεγγάρι. Εγκατέλειψε χθες το βράδυ πριν από τα μεσάνυχτα όλες τις μάταιες συναναστροφές του και παραδόθηκε αποκλειστικά στην αγκαλιά της.

Μια ανέλπιστη τύχη, μια «αγαθή σύμπνοια των στοιχείων» που λέει και ο ποιητής, με ευλόγησε να έχω γνωρίσει τον Νηλ Άρμστρονγκ. Εδώ, στην Ελλάδα, πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου. Τον είχα ρωτήσει τότε δημοσίως, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου, αν ήταν ικανοποιημένος για το γεγονός ότι ύψωσε στη Σελήνη την Αστερόεσσα. Μου απήντησε ως εξής:

«Δεν θέλαμε να βάλουμε την αμερικανική σημαία και είχαμε θέσει το θέμα ξανά και ξανά. Οι πιέσεις από το Κογκρέσο ήταν αφόρητες. Απόλυτη αδιαλλαξία. Μη λησμονείτε ότι ήταν η κούρσα του Ψυχρού Πολέμου που κατέστησε δυνατό το εγχείρημα. Όχι, δεν θα ύψωνα την Αστερόεσσα. Θα ήθελα να έχω στήσει εκεί για πάντα μια σημαία, που να εκπροσωπεί όλη την Ανθρωπότητα, έστω τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών». Αυτός ήταν ο Νηλ Άρμστρονγκ.

Το δημοσίευσα τότε αυτό, βέβαια. Αλλά είπαμε, η Ιστορία είναι ψηλομύτα. Κι έτσι το ξαναγράφω σήμερα για τον Ιστορικό του μέλλοντος. Όσο για το παρόν… Αυτό το γράφουν άλλοι.

Άλλοι, όπως ο Ομπάμα, ο οποίος δήλωσε για την απώλεια του Νηλ Άρμστρονγκ ότι ένας Αμερικανός ήρωας έδειξε ότι ένα ολόκληρο έθνος κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ούτε κουβέντα για την Ανθρωπότητα. Ούτε κουβέντα. Με τα λόγια αυτά κύλησε στη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού…

Την τελευταία του πνοή, Ο Νηλ Άρμστρονγκ την άφησε στην πόλη, όπου ζούσε ήσυχα τα τελευταία χρόνια και όπου, σαν από κάποια αλλόκοτη ειρωνία, ζώντας εκεί στο ίδιο μέρος κι εγώ ο ίδιος για κάποια χρόνια, μπόρεσα να εννοήσω σε βάθος το πόσο ακατόρθωτο εγχείρημα και βαρυσήμαντο γεγονός υπήρξε η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στο ύπατο αξίωμα του Νέου Κόσμου.

Εκεί, όμως, έμαθα και κάτι άλλο: ότι αρκεί μια κουβέντα, μια άστοχη κουβέντα, μια στραβοτιμονιά, για να χάσεις την ιδιότητα του εραστή και να ξεπέσεις στην κατάσταση του βαλέ. Τις περισσότερες φορές μια για πάντα.