sotosblog

Μια και η διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στον Π. Ρουμελιώτη και τον απίθανο με το μουστάκι και την ταμπλέτα έχει κινήσει το ενδιαφέρον του Εισαγγελέα, θα προσπαθήσω να βοηθήσω την έρευνα της Δικαιοσύνης, φρεσκάροντας τη μνήμη μας, με κάτι που ξεχάσθηκε -αν σημειώθηκε καθόλου- μέσα στο χαμό της καταιγίδας, που προκάλεσαν οι συνέπειες της προσφυγής της χώρας στο Δ.Ν.Τ.

Θυμίζω, λοιπόν, ότι η τοποθέτηση του Π. Ρουμελιώτη στο Δ.Ν.Τ. κρίθηκε πριν από τις βουλευτικές εκλογές του ’09, μετά από πρωτοφανή, ανήκουστη και λυσσαλέα αντίδραση του Πα.Σο.Κ. και της τότε ηγεσίας του απέναντι στην επιλογή να καταλάβει το πόστο ο Χ. Χατζηεμμανουήλ.

Ο Χ. Χατζηεμμανουήλ ήταν πάρα, μα πάρα-πάρα πολύ εκλεκτός συνεργάτης του Κ. Καραμανλή. Η σχέση τους πιστοποιείται από πολλά, γνωστά και άγνωστα στην Κοινή Γνώμη: π.χ., τόσο από τη συμμετοχή του μέχρι τότε νεαρού αυτού καθηγητή του L.S.E. στον Πρωινό Καφέ του Μαξίμου, όσο και, ιδιαίτερα, από τον κυβερνητικό διορισμό του στην επίζηλη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου του Ο.Π.Α.Π., για όλη τη θητεία της κυβέρνησης της Ν.Δ. Ενόψει εκλογών και με το Πα.Σο.Κ. να διεκδικεί την εξουσία, ο Χατζηεμμανουήλ, αντιλαμβάνεσθε, θα βρισκόταν επί ξύλου κρεμάμενος κι έτσι τοποθετήθηκε προστατευτικά (ή και υπολογισμένα) από τον Καραμανλή στο Δ.Ν.Τ., μια και μόλις είχε λήξει η θητεία, ως δυνάμει προκατόχου του, της Μ. Ξαφά.

Τα κόμματα που αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία αποφεύγουν να διαμαρτύρονται για τέτοιου είδους διεθνείς διορισμούς· περιμένουν ήρεμα τη σειρά τους και αναμένουν να δείξει με τη σειρά του τη δική του αντίστοιχη ανοχή ο αντίπαλος, όταν έλθει εκείνη η ώρα -πλήθος τα παραδείγματα προ κρίσης, πλήθος ακόμη και σήμερα… Είναι ένα εσώτερο αλισβερίσι, που, καλώς ή κακώς, γίνεται σεβάστο κατ’ έθος. Κάτι σαν εθιμικό πολιτικό πρωτόκολλο… αβρότητας μεταξύ εναλλασσόμενων παρατάξεων ειδικά για τέτοια πόστα -κυρίως διεθνή. Η συσκευασία αυτής της πρακτικής το ‘χει ότι, αφού αφορά σε Διεθνή Οργανισμό, ε, αναμένεται από το διοριζόμενο πρόσωπο μια αυτονόητη συνηγορία εκεί υπέρ της Ελλάδας και όχι μια κομματική στάση. Τηρείται έτσι μια εσωτερικού χαρακτήρα άρρητη συμφωνία, ας πούμε, τύπου «σου χρωστώ-μου χρωστάς-πάντα θα χρωστάμε ο ένας στον άλλον», ή «κόρακας κοράκου μάτι» κ.τ.τ. -όπως θέλετε πείτε το. Ποτέ ένας κάποιος τέτοιος διορισμός δεν τέθηκε σε αμφισβήτηση στη Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της χώρας, απ’ όσο τουλάχιστον εγώ θυμάμαι.

Με μια εξαίρεση! Μια πολύ ενδιαφέρουσα και κρίσιμη εξαίρεση: Η πρώτη φορά που τέθηκε σε αμφισβήτηση εθιμική ασυλία επί διεθνών διορισμών ήταν από την τότε ηγεσία του Πα.Σο.Κ., από τη θέση ακόμη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Συνέβησαν αυτά τα χαμπέρια τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια. Ο απίθανος με το μουστάκι και την ταμπλέτα, μαζί με το στενό μπουλούκι του, ξεσήκωσαν μέγα τυφώνα, κυκλώνα, τόσα μποφόρ, τέτοια θύελλα αντιδράσεων, που δεν έχουν κανένα, μα κανένα προηγούμενο. Η αντίδρασή τους αυτή είχε σαν αποτέλεσμα -άλλο εντελώς πρωτάκουστο- να ανακληθεί, παρακαλώ, ο διορισμός του Χατζηεμμανουήλ και να μείνει η ελληνική θέση στο Δ.Ν.Τ. κενή για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να τοποθετηθεί τελικά, σχεδόν βουβά, ο Π. Ρουμελιώτης.

Είναι, νομίζω, καταφανές από τα παραπάνω το πόσο βάρος έδιδε, ήδη από την προεκλογική προπαρασκευή της, η νέα τότε κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ., την ίδια ώρα που, όχι μόνο σφύριζε αδιάφορα, αλλά εξήγγειλλε και υλοποιούσε παροχές (!..), ενώ δεν προέβαινε σε προνοητικό δανεισμό.

Για ό,τι άλλο θυμηθώ, κύριε Εισαγγελεύ, θα σας τηρώ ενήμερο, αν μη τι άλλο, για να σας αναπαριστώ το κλίμα της επίμαχης περιόδου, θεωρώντας ότι τούτο συμβάλλει στην εργασία σας.