sotosblog

Άμα πάρεις φόρα… Άμα πάρεις φόρα, παίρνει η μπάλα ακόμη και τον Πωλ Μακ Κάρτνεϋ. Πότε παίρνεις φόρα; Άμα σε διαβάζουν χιλιάδες. Κάνεις κριτική σε όλους, αλλά δε διαφέρεις με κανέναν από εκείνους που βάζεις στο μάτι. Δεν διαφέρεις γιατί φόρα έχουν πάρει κι αυτοί. Ποιοι είναι αυτοί; Με ρωτάτε; Δείτε πρώτα ποιοι έχουν, λ.χ., τους περισσότερους followers στο Twitter και μετά σας απαντώ. Δεν είναι ωραίο να σε διαβάζουν χιλιάδες; Ωραίο είναι. Άσχημο είναι να παίρνεις φόρα.

Διάβασα που λέτε σε μπλογκ που υπολήπτομαι αναδημοσίευση κειμένου από άλλο μπλογκ και ποιος νομίζετε ότι είχε μπει στο στόχαστρο; Ο Πωλ Μακ Κάρτνεϋ. Στεναχωρήθηκα. Διότι το μπλογκ που σέβομαι παρασύρθηκε από το μπλογκ-πηγή, το οποίο, μαζί με τις διάφορες άλλες σενσιμονιανές ανοησίες, που λίγο-πολύ προάγει ως σπουδαία πρόταση-πρότυπο για την εποχή μας, με ναρκισσιστικά εγκώμια περί της ατομικής καλλιέργειας ζαρζαβατικών και οποωροκηπευτικών, έστρεψε τα πυρά του κατά του θρυλικού Σκαθαριού, ως κατακλείδα της κριτικής του για την Τελετή Έναρξη της Ολυμπιάδας του Λονδίνου.

Όταν δεν γνωρίζουμε ούτε το ντο και παρ’ όλ’ αυτά ασκούμε κριτική σε μουσικό, τότε έχουμε πάρει φόρα. Εκτός αν πούμε απλά, έντιμα και ειλικρινά: Εμένα δεν μου αρέσει. Είναι δικαίωμα του καθενός να πει ότι κάτι δεν του αρέσει, είτε πρόκειται για τις μπάμιες, είτε πρόκειται για την τούρτα σοκολάτα, είτε πρόκειται για τις φούξια καλτσοδέτες.

Η αξιολογική κρίση όμως είναι άλλο πράγμα. Όταν μάλιστα πρόκειται για καλλιτέχνη ο οποίος δεν ισχυρίσθηκε ποτέ ότι διεκδικεί δάφνες άλλες από εκείνες που συνεπάγονται οι πωλήσεις του, τότε ας είμαστε προσεκτικοί, μήπως ασυναίσθητα δηλώνουμε εμείς με τα λεγόμενά μας κάτι παραπάνω από αυτό που είμαστε. Ενώ ο Μακ Κάρτνεϋ δεν διεκδίκησε ποτέ τίποτε περισσότερο, μολονότι θα μπορούσε, εδώ που τα λέμε να είχε πάρει πολύ, μα πολύ πιο μεγάλη φόρα!.. Γιατί τον διαβάζουν και τον ακούν, πιστέψτε με, πολύ περισσότεροι…

Μήπως εννοούμε ότι δεν ταιριάζουν στις ιδέες μας, οι ιδέες που προκύπτουν από τη στιχουργική του; Ή μήπως εννοούμε ότι εμείς θα ακούμε μόνο ελληνικό στίχο, διότι όλοι οι ξένοι είναι ανθέλληνες; Μα που ζούμε;;;

Έστω κι έτσι. Οι στίχοι του «Hey Jude» που ακούστηκε ήταν ίσως η μόνη ειρωνική και άρα κριτική στιγμή για τους Ολυμπιακούς της ντόπας. Κανείς άλλος δεν είχε τα κότσια. Εννοούμε κανείς που να περνάει και ο λόγος του… Γιατί το λέω αυτό; Ε, δεν χρειάζεται να γνωρίζεις Αγγλικά πέραν του Φροντιστηρίου της γειτονιάς, ούτε να έχεις φάει τα νιάτα σου με το Rock and Roll για να καταλάβεις τι λέει ο μεγάλος Ρόκερ, άμα δεν θες να ακούς μόνο ελληνικούς στίχους; Διαβάστε τους στίχους και θα καταλάβετε. Βλέπεις τι χάνεις άμα δεν την ψάχνεις;

Εκτός αν υπάρχει ταυτόχρονα με την κριτική, άλλος υπαινιγμός στην όλη ιστορία με την προσωπική καλλιέργεια… Κατά τα άλλα, πετάμε ένα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» και νομίζουμε ότι καθαρίσαμε… όσο μας διαβάζουν χιλιάδες…

Και στο κάτω-κάτω, τι παραπάνω μας λέει ο λαοπρόβλητος μπλόγκερ από το «Strawberry Fields Forever», και μάλιστα με σαράντα χρόνια καθυστέρηση; Α, ναι. Τα μποτοξ και το βαμμένο μαλλί. Ξέχασα. Ρε ουστ απο ‘δω! Ζωίλε!