Το ίδιο σουτζουκάκι

Κυκλοφορεί στα πέριξ ένα γνωμικό, από κείνα που συνήθως αποδίδουμε στην αρχαία κινεζική, αραβική ή περσική σοφία, για να περιβάλουμε τα λεγόμενά μας με αίγλη προκάτ: Λέει αυτό το γνωμικό ότι όταν ο κακός άνθρωπος λέει το σωστό πράγμα, τότε μετατρέπει το σωστό σε λάθος.

Λέει, λοιπόν, ο Αδόλφος ότι ένα κι ένα κάνει δύο. Είναι λάθος; Ένα κι ένα δεν κάνει δύο, όταν το λέει ο Αδόλφος; Χμ… Εύκολα απαντάει κανείς με γκριμάτσα. Παύει να είναι, ωστόσο, ένα όχι και τόσο εύκολο πρόβλημα;

Που λέτε, ο βουλευτής, ο ευκαιριολόγος, ο… –ε ρε, σε τι χέρια έχουμε πέσει!.. Eκείνος, μωρέ, που όταν γίνηκε υφυπουργίσκος προσέθεσε τόνους στην πινακίδα του, αντί να προσθέσει τόνους στην ύλη του υπουργείου του!– ε, άμα πει αυτός ότι η συγνώμη της Παπαχρήστου είναι αρκετή, λέει ό,τι είπαμε κι εμείς στην προπροηγούμενη ανάρτηση;

Εμείς όμως δεν είπαμε αυτό. Εμείς είπαμε να είμαστε σοβαροί. Πότε είμαστε σοβαροί; Σοβαροί είμαστε, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ένα σουτζουκάκι στο πιάτο είναι μεζές, ενώ το ίδιο σουτζουκάκι στη γραβάτα είναι λεκές.

Παρόμοιο πρόβλημα, τώρα, από μιαν ανάστροφη σκοπιά: Παίρνω, ας πούμε, ένα στρώμα φουσκωτό, από κείνα με το φοινικάκι που πουλάνε σε κάτι παραλιακά μεγαλοπερίπτερα, και ξανοίγομαι. Δικαιούμαι να πλασάρομαι για σύγχρονος εξόριστος σε ξερονήσι, επειδή δηλώνω Αριστερός; Όχι. Το μόνο που θα επιτύχω με τη φόρα μου αυτή θα είναι να γίνω καταγέλαστος.

Παρ’ όλ’ αυτά, μπορώ, αν θέλω, να το βαφτίσω κιόλας το στρώμα. Με μπουκάλι σαμπάνια και κουμπάρο, κομπλέ. Και να του δώσω ένα εμπνευσμένο όνομα για να διαφέρω. Να το πω, ας πούμε, «Το Μπρίο του Τρίο» ή «Άρπα τη Σημαία και Τρέχα», ή κάτι πιο πιασάρικο, όπως «Τεχνητή Πόλωση», για να προβοκάρω τους λουόμενους. Θα νομίζω μάλιστα μέσα στη φαντασιοπληξία μου ότι είμαι αγωνιστής, διανοούμενος και καραβοκύρης ταυτοχρόνως. Δεν πειράζει, καλοκαίρι έχουμε. Άλλωστε πάντα θα βρίσκεται εκεί κοντά στην αμμουδιά κανένας σκόρπιος… πιτσιρίκος να το παίξει· δωράκι για λίγο στα ρηχά, σαν βαρεθώ και βρω πιο μεγάλο παιγνίδι. Κι ύστερα;

Σάμπως μου φαίνεται ότι εδώ μάλλον ταιριάζει ένα άλλο γνωμικό, ακόμα πιο αρχαίο: Εκείνο που λέει ότι δουλειά δεν είχε ο λεγάμενος… κ.τ.λ.