sotosblog

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει συγκεντρώσει επάνω του συσσωρευμένη όλη την απέχθεια του Ελληνικού λαού για τις συνέπειες του παθήματός του, αυτός δεν είναι ούτε ο Σόιμπλε, ούτε η Μέρκελ, ούτε η Λαγκάρντ. Είναι ο Τόμσεν.

Τι κεκέ τον έχουν πει, τι κακομούτσουνο, τι το ένα, τι το άλλο. Μες την οργή και την αγανάκτηση, δεν του αναγνωρίζεται κάν ότι δεν είναι παρά ένας υπάλληλος· άστε που αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη του οικονομικού προγράμματος από πλευράς Δ.Ν.Τ., στέρησε ο ίδιος από τον εαυτό του ένα τέτοιο ελαφρυντικό.

Βέβαια, κάποια λάθη τα παραδέχθηκε, όχι όμως πέρα από την, έστω μύχια, αλλά αυτονόητη αρχή ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Σε κάθε περίπτωση, επιμένει ότι με τη συνταγή του οι τιμές θα πέσουν και άρα η ανταγωνιστικότητα θα ανέβει, τα έσοδα του κράτους θα ανακάμψουν και σε συνέργεια με τις περικοπές θα καταπολεμηθούν τα ελλείμματα, θα αποκατασταθεί σταδιακά η αξιοπιστία που τονώνει και τη γενικότερη ψυχολογική διάσταση κι έτσι, ως αποτέλεσμα, θα έχει συνέλθει πια η Οικονομία συνολικά –όλα τούτα σε πολύ αδρές γραμμές.

Σήμερα, όμως, μετά από δύο χρόνια Τομσενιανής νηστείας, η Ελληνική Στατιστική Αρχή κατέγραψε παρ’ όλ’ αυτά ανατιμήσεις στο σύνολο των προϊόντων και υπηρεσιών, που εμπλέκονται στον χώρο της οικοδομής, ίσως το υπ’ αριθμόν ένα θύμα της κρίσης, μεταξύ όλων των κλάδων. Λάβετε υπόψη σας ότι αύξηση σημείωσε ακόμη και η άμμος λατομείου –το διευκρινίζω απέναντι σε τυχόν απορίες κι ενστάσεις περί εισαγομένων προϊόντων και τέτοια. Την ίδια ώρα, έκπληκτοι ακούμε όλους ανεξαιρέτως τους διάφορους εκπροσώπους του οικοδομικού κλάδου να μιλούν για θάνατο της οικοδομικής δραστηριότητας. Τι συμβαίνει;

Είναι προφανές ότι κάτι πάει λάθος. Είναι επίσης προφανές ότι το λάθος δεν δικαιούται κανείς να το αποδώσει πλέον στα μεροκάματα. Σε τι συμπέρασμα οδηγούμαστε λοιπόν; Και δεν μιλώ, φυσικά, μόνο για την οικοδομή –ένα παράδειγμα μόνο έφερα, ωστόσο, βάζοντας κάτω από το μικροσκόπιο μια παραδοσιακή και ζωτικής σημασίας εγχώρια κινητήριο δύναμη.

Ποιος είμαι εγώ, για να πω ότι φταίει ο Τόμσεν και συνταγή του; Μολαταύτα, ακόμη κι αν έχει λάθος, όσο και αν εγώ είμαι ένα τίποτα μπροστά του για να κρίνω, κι επειδή, πάντως, κάτι μου λέει ότι εν τέλει ο Τόμσεν θα δικαιωθεί, τουλάχιστον ως προς τις τιμές, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι· και να τον βοηθήσουμε. Όχι από μαζοχισμό, ούτε από παραλογισμό, αλλά από το ένστικτο της επιβίωσης. Και δη όχι μόνο στο βαθμό που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά κατά πολύ παραπάνω. Να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον δικαιώσουμε –έστω με ταυτόχρονες άρες και κατάρες εναντίον του, αν αυτό ανακουφίζει.

Απευθύνω, λοιπόν, προσκλητήριο προς όσους, αγανακτισμένοι από την κρίση και απελπισμένοι, ρίχνουν ακόμη κι από γαμώτο το κάτι τις τους στα ταμεία των αχρείων: Πρέπει να δικαιώσουμε τον Τόμσεν! Και μας συμφέρει και δεν έχουμε άλλη λύση. Μην περιμένετε από αλλού· όλα τα… αλλού τον Τόμσεν ακούνε, από τον Τόμσεν περιμένουνε. Ήρθε η ώρα να συμμαχήσουμε με το διάβολο. Για να νικήσουμε τους σατανάδες.

Υ.Γ. Αν θέλετε σώνει και καλά κάπου να ξεσπάσετε με μια αγορά, υπάρχει λύση. Αγοράστε καβούρια. Είναι ίσως το μόνο αγαθό που θα πιάσει σίγουρα τόπο στις τσέπες σας. Καβούρια και υπομονή· αυτή είναι η δική μου συνταγή.