sotosblog

Από όλα όσα στις μέρες μας παραδίδονται στην πυρά και γίνονται στάχτη, τα δάση της Αχαΐας, τα σπίτια της Κερατέας, τις πόλεις τις Συρίας και άλλα πολλά, από όπου η κάπνα δεν έχει φθάσει ακόμη στα ρουθούνια μας, μαυρίζει όμως την ψυχή μας, άστε με να σταθώ σε ένα: Την Τσινετσιτά. Δεν θα σας κουράσω. Όσοι αγαπάτε τον κινηματογράφο γνωρίζετε για τι μιλάω…

Από όλη την επική ιστορία της μέχρι θεμελίων φλέγόμενης αυτήν την ώρα ιταλικής κινηματογραφούπολης, επιλέγω για να την τιμήσω ένα πολύ εκλεκτό απόσπασμα, παρμένο από τη θρυλική κινηματογραφική παραγωγή «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», που είχε σκηνοθετήσει ο αείμνηστος πρωθιερέας του Σπαγγέτι Ουέστερν, ο Σέρτζιο Λεόνε· με την αξέχαστη μουσική επένδυση του Έννιο Μορικόνε.

Λίγο μετά από το σκάρτο λεπτό που βρήκα στο YouTube, θα κάνει την εμφάνισή του στο πλατώ και ο Λη Βαν Κλιφ (ο οποίος, μάλιστα, υποδυόμενος σε αυτήν την ταινία τον κακό, είχε εμπνεύσει το σκιτσογράφο των παιδικών μας χρόνων, Μορίς, για το εξώφυλλο του Λούκυ Λουκ στο τεύχος «Το Κοράκι»). Ακολουθεί μια μονομαχία μεταξύ, όχι δύο, αλλά τριών, ως μπραβούρα πρωτοπορίας της 7ης Τέχνης. Είναι η τελευταία πράξη του έργου.

Αρχίζει (στο βίντεο) με δέκα δευτερόλεπτα όπου ο Κλιντ Ήστγουντ (ο καλός) μιλάει στον Έλι Ουάλακ (ο άσχημος) και του λέει:  «Υπάρχουν, φίλε μου, δύο ειδών άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο: Εκείνοι με τ’ όπλο γεμάτο κι εκείνοι που σκάβουν. Σκάβε!» Απλά πράγματα. Τόσο απλά, που καθήλωσαν ακόμη κι εκείνο το μέρος με την περίφημη πινακίδα: «Βασιληάς του Κόσμου»· το Χόλιγουντ.