sotosblog

Η δήλωση Ρουπακιώτη ότι περαιτέρω περικοπές στις αμοιβές των Δικαστικών θα προσκρούσει με βεβαιότητα στην αντισυνταγματικότητα συνάντησε τον λαϊκισμό κι επιδερμική αντιμετώπιση από την Κοινή Γνώμη. Αδίκως;

Ασφαλώς και γεννά την απορία: γιατί δεν θα προσκρούσουν, δηλαδή, ομοίως στην αντισυνταγματικότητα περαιτέρω περικοπές και σε άλλους; Όπως γεννά και την απορία: για ποιο λόγο δεν προσέκρουσαν ήδη στις πρόνοιες του Συντάγματος οι μέχρι τώρα περικοπές αποδοχών, ομού Δικαστικών και υπολοίπων; Ανασύρει δε στην επιφάνεια, αλλά και θρέφει την γενική πεποίθηση περί διάχυτης φαυλότητος, υπό την έννοια ότι οι ίδιοι οι Δικαστικοί είναι εκείνοι που θα κρίνουν, σε τελική ανάλυση, το τι είναι και το τι δεν είναι αντισυνταγματικό· στην περίπτωση, λοιπόν, που διασκεφθούν με αντικείμενο τις δικές τους αποδοχές, βάσιμα υποθέτουμε ότι, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν θα βγάλουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια.

Αυτό το τελευταίο έχει και την υφή της απειλής, όταν εκστομίζεται από τον υπουργό Δικαιοσύνης· απειλής προς τους πολιτικούς προϊσταμένους του, δηλαδή τον επικεφαλής της ανισόρροπης κυβέρνησης και τον υπουργό των Οικονομικών, οι οποίοι απαιτούν αμφότεροι μετ’ επιτάσεως περικοπές από όλους ανεξαιρέτως τους υπουργούς. Όλοι δε τούτοι, με τη σειρά τους, επιχειρούν εκ παραδόσεως να προφυλάξουν τα κονδύλια της δικής τους αρμοδιότητας, άλλος επικαλούμενος τη σημασία της Εθνικής Άμυνας, άλλος την ιδιαίτερη αξία που έχει στις μέρες μας ο μη απογοητευμένος αστυνομικός κ.ο.κ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης από την πλευρά του επισείει το Σύνταγμα, διότι γνωρίζει ότι αυτό είναι ικανό να συμπαρασύρει τα πάντα· για να το πω λαϊκά, θα χαλάσει όλη τη σούπα –και ελπίζει να γίνει κατανοητός ως Κασσάνδρα… Και οι Δικαστικοί είναι πράγματι ικανοί να χαλάσουν τη σούπα, θεωρώντας ότι έτσι μπορούν να διαγράψουν και τη μέχρι τώρα στάση τους, που δεν έβλεπε αντισυνταγματικότητες –θα το κάνουν για να αποκαταστήσουν την τρωθείσα υπόληψή τους στα μάτια του κόσμου, ως οιωνεί στρατός του Ρουπακιώτη…

Υπάρχει, όμως, και μια βάση σε αυτό που υπερασπίζεται ο υπουργός Δικαιοσύνης· ομολογουμένως. Δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, έχω διακρίνει εντούτοις στα λεγόμενά του μια κάποια συναίσθηση των πραγμάτων και μια αντίληψη της έννοιας του Δικαίου, τέτοια, που προδίδει ότι διατηρεί ακόμη μια εντελώς τυφλή πίστη στο Κράτος Δικαίου, ως έσχατη ελπίδα για τη χώρα, με τους Λειτουργούς της Δικαιοσύνης, άσπιλους και άμωμους, πλην κατά παραδοχήν του φιλάργυρους, αλλά έστω κι έτσι δυνάμει ικανούς να φέρουν σε πέρας κάπως απερίσπαστα το έργο τους. Έσχατη ελπίδα εννοώ, πριν αρχίσουμε να χρίζουμε σε ρόλο δικαστή τον πρώτο περαστικό, αν με εννοείτε…

Χμ! Δεν προσάπτω στον Ρουπακιώτη ρομαντισμό, όσο αφηρημένη και αν είναι αυτή η αντίληψη περί Κράτους Δικαίου. Δεν του προσάπτω ρομαντισμό, λοιπόν, ούτε καν επειδή δεν το θεωρώ αυτό κατηγορία· μολοντούτο θα το έκανα μάλιστα, αν όμως ήταν ακόμη νωρίς. Αλλά είναι αργά. Δεν μένει χρόνος. Επιπλέον, έχουν πια μαζευτεί πανταχόθεν τόσες πολλές κακές μαρτυρίες, ώστε κανείς δεν πείθει κανέναν με τις προθέσεις του –το πάπλωμα δεν φτάνει ούτε για έναν. Εξ ου και οι δηλώσεις του συνάντησαν το λαϊκισμό και την επιδερμική αντιμετώπιση. Διότι υπάρχουν εποχές στην  Ιστορία που λαϊκισμός κι επιδερμικότητα ταυτίζονται με το λαό και την ουσία, αντιστοίχως.