sotosblog

Βλέποντας τη θερμοκρασία να ανεβαίνει, κυριεύθηκα από την επιθυμία να πάω σε μια παραλία και θυμήθηκα ότι, ευτυχώς, είχα αγοράσει παλαιότερα -σε καιρούς χλιδής- μια ομπρέλα πολύ τσίλικια από γερό καναβάτσο, μαζί και δύο αναπαυτικές σεζ-λονγκ. Τα είχα προμηθευθεί ως καλοκαιρινά σύνεργα, επειδή με χαλάει το να βιάζομαι· και όποιος επιδιώκει να κάτσει σε καρέκλα, στην οποία κάθεται ήδη κάποιος άλλος, αναγκαστικά βιάζεται. Άσε που όποιος κατέχει την καρέκλα σπανίως βιάζεται (γι αυτό, άλλωστε, και μας εκνευρίζουν όσοι αργούν να ξεπαρκάρουν, όταν εμείς περιμένουμε να αδειάσει η θέση τους). Φαντάσου στο περίμενε να σε βαράει και ο μεσημεριανός ήλιος του Ιουλίου στο κεφάλι!

Αυτή είναι λίγο-πολύ η εικόνα και των πολιτικών μας πραγμάτων. Όχι τώρα· ανέκαθεν. Η τακτική του ρελαντί, η τακτική του «δεν βιάζομαι» υπήρξε το ασφαλέστερο καταφύγιο όλων των καταχρεωμένων κυβερνήσεων της χώρας. Εξαίρεση του ρελαντί ήταν η αιφνιδιαστική και ανερμάτιστη φούρια του απίθανου με το μουστάκι και την ταμπλέτα, τα αποτελέσματα της σπουδής του οποίου θα τα λουζόμαστε για δεκαετίες.

Υπάρχουν, βέβαια, κάτι μυστήριοι ζηλωτές της βιασύνης που διαφωνούν μαζί μου. Υποστηρίζουν, λ.χ., ότι δεν φταίει η φούρια του για το πάθημά μας· ίσα-ίσα, λένε, που πληρώνουμε σήμερα το γεγονός ότι αυτή ακριβώς δεν συνεχίσθηκε και πνίγηκε στο γνωστό ρελαντί. Πέραν πάσης αμφιβολίας, εκείνοι που τα λένε αυτά βρίσκονται κυριολεκτικά στον κόσμο τους –απ’ ότι βλέπω δε, σ’ έναν κόσμο μαγικό, που διαρκεί, που διαρκεί, που διαρκεί…, αλλά, θέλουν-δεν θέλουν, καταλήγει τελικά σε Νεσκαφέ Φραπέ –το εθνικό μας ποτό, με την όλη στάση που αυτό εξυπακούεται απέναντι στα πράγματα… Καλά που είπα φραπέ, για να μην ξεχάσω να πάρω μαζί υλικά για φραπεδιά στην παραλία.

Λοιπόν, τι λέγαμε; Α, ναι! Λέγαμε ότι όποιος έχει να αντιμετωπίσει πιστωτές, που του λένε τι να κάνει, δεν βιάζεται. Γενικά, όταν κάποιος άλλος σου λέει τι να κάνεις, δεν βιάζεσαι. Όποιος δεν το μαθαίνει μικρός αυτό στη χώρα μας, εκγυμνάζεται καταλλήλως κατά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, ακόμη και σε μια μούφα θητεία, όπως αυτή του επικεφαλής της σημερινής ανισόρροπης κυβέρνησης· αποκαλείται «λούφα και παραλλαγή». Αργότερα και ειδικά στις μέρες μας, το εμπεδώνει ως τακτική απέναντι σε όσους τον κυνηγούν για χρέη. Σε λίγο θα είναι το επίσημο πάνδημο νενομισμένο.

Τώρα, όταν συμβαίνει να κατέχεις καρέκλα, να σε κυνηγούν για χρέη και να σου λένε και τι να κάνεις από πάνω, τότε όχι απλά δεν βιάζεσαι, αλλά δεν βιάζεσαι διπλά ή και τριπλά. Συνειδητά; Από συνήθεια; Από ανικανότητα; Αδιάφορο. Εδώ που τα λέμε, θεωρώ την περίπτωση της ανικανότητας μάλλον πιο συμφέρουσα, διότι μας απαλλάσσει, με την ευκαιρία, στα μάτια των πιστωτών από την κατηγορία των κακών προθέσεων…

Στο μεταξύ, δεδομένου και του υδραργύρου, δεν συνιστούν όλα τούτα λόγο εμείς οι υπόλοιποι να σκάσουμε· και ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο του καθενός ας αναζητήσουμε, κι εμείς όπως κάνουν όλοι, μια καρέκλα στην παραλία. Αν είναι και τζάμπα, ακόμη καλύτερα.